Αντικομμουνισμός και περί «ολοκληρωτισμού» ιδεολογήματα...

Δ. Πατέλης. Αντικομμουνισμός και περί «ολοκληρωτισμού» ιδεολογήματα...//Εφημερίδα των συντακτών, 30/08/2017. 

Η προσφυγή στον αντικομμουνισμό, συνιστά σαφή ομολογία του γεγονότος ότι οι αμαχητί νικητές του Ψυχρού Πολέμου, αδυνατούν να προτείνουν ένα θετικό ελκτικό κοινωνικό ιδεώδες, μια θετική προοπτική για την ανθρωπότητα, ιδιαίτερα για τη νεολαία. Κατά παράβαση των νόμων ακόμα και αυτού του ζωικού βασιλείου, επιβάλλεται συστηματικά, με όρους γενοκτονίας καθεστώς αποικίας χρέους, με την κυνική διαβεβαίωση, ότι η επόμενες γενεές, θα ζήσουν σε εργασιακές, κοινωνικές κ.ο.κ. συνθήκες σαφώς χειρότερες, παρουσιάζοντας τη χρόνια υποδούλωση και τον εξανδραποδισμό ως «μονόδρομο προόδου»! Εκ των πραγμάτων λοιπόν, η αστική ιδεολογία και προπαγάνδα σύρεται στον ετεροπροσδιορισμό από το μέλλον που απεύχεται, από την προοπτική του κομμουνισμού και από την όποια ιστορική εμπειρία του επαναστατικού κινήματος: εφ' όσον αδυνατεί να προτείνει θετικό ιδεώδες, πασχίζει τουλάχιστον να διαμορφώσει αρνητικά αντικομμουνιστικές διαθέσεις στην «κοινή γνώμη», με τα περί «ολοκληρωτισμού» ιδεολογήματα. Τι είναι όμως ο «ολοκληρωτισμός» και από που προέκυψε;

Ο όρος παραπέμπει σ' ένα ειδικού τύπου πολιτικό καθεστώτος. Θετική πολιτική σημασία προσέδωσαν στον όρο οι Ιταλοί και Γερμανοί θεωρητικοί του φασισμού (Ι. Τζεντίλε, Ε. Γιούνκερ, Κ. Σμιντ κ.ά.) με τις ιδέες της «ολοκληρωτικής επιστράτευσης», του «ολοκληρωτικού κράτους» ως ενσάρκωσης του ηθικού πνεύματος του λαού, της «ολοκληρωτικής θέλησης για εξουσία», της διάχυσης της ατομικότητας στις πολιτικές δομές του κράτους της «ολοκληρωτικής δικτατορίας»...

Από τα μέσα της δεκαετίας 1930-40, εκπρόσωποι της Σχολής της Φρανκφούρτης (Τ. Αντόρνο, Ε. Λέντερ, Χ. Μαρκούζε, Ε. Φρομ, κ.ά.) μορφοποιούν μια κριτική αντίληψη περί ολοκληρωτισμού, που αποσκοπεί στην αποκάλυψη βασικών γνωρισμάτων του φασισμού. Ο ολοκληρωτισμός γίνεται κεντρικό θέμα και ενός λογοτεχνικού είδους: της αντιουτοπίας. Ο A.Huxley στό μυθιστόρημά του Brave New World (1932) περιγράφει το ολοκληρωτικό καθεστώς ως μια κλειστή ορθολογική-τεχνοκρατική απάνθρωπη κοινωνία, που μετατρέπει τον άνθρωπο σε βίδα ενός μηχανισμού, βάσει της ψυχοφυσιολογικής μηχανικής και της καταστροφής της ηθικής, της αγάπης, της θρησκείας, της αυθεντικής τέχνης και της επιστήμης.  

Κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, πληρωμένοι διανοούμενοι, αλλά και πολλοί «εθελοντές» («θεωρητικοί», δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι, καλλιτέχνες, κατά προτίμηση αριστερών διαθέσεων ή καταβολών, αλλά πάντα αντισοβιετικοί και «αντισταλινικοί»: Ι. Μπέρλιν, Χ. Άρεντ, Α. Κέστλερ, Ζ. Μπζεζίνσκι, Ρ. Αρόν, Τζ. Όργουελ, κ.ά.) μεταθέτουν τις εμφάσεις στον κομμουνισμό του «σιδηρού παραπετάσματος». Στο έργο του πατριάρχη του νεοφιλελευθερισμού F. Hayek, κάθε εναντίωση στην αχαλίνωτη ελευθερία των δυνάμεων της αγοράς αναγορεύεται σε «δρόμο προς τον εξανδραποδισμό».

Η μαθήτρια των Γιάσπερς και Χάιντεγκερ Χ.Άρεντ, θεωρεί εκ των ων ουκ άνευ όρο της ελευθερίας του ανθρώπου τον συνυφασμένο με την ιδιωτική ιδιοκτησία «ιδιωτικό χώρο», με την όποια στέρηση του οποίου συνδέει τον ολοκληρωτισμό. Από το 1951 (The Origins of Totalitarianism) ταυτίζει «ναζιστικό και σταλινικό σύστημα», ως δύο εκδοχές «ενός και του αυτού πολιτικού μοντέλου», συστατικά στοιχεία του οποίου είναι η «ιδεολογία», εννοούμενη ως απόλυτο κλειδί για την αντίληψη της ιστορίας (ρατσιστική είτε ταξική), η «τρομοκρατία» (η αληθινή «ουσία της ολοκληρωτικής εξουσίας», που δεν πλήττει μόνο τους αντιφρονούντες, αλλά και «αθώους») και το «μοναδικό κόμμα». Για να το επιτύχει αυτό, δεν διστάζει να βιάσει τα γεγονότα, προσάπτοντας στην ΕΣΣΔ διαθέσεις «παγκόσμιας κυριαρχίας», αγνοώντας την πολυεθνική ιμπεριαλιστική επέμβαση κατά της επανάστασης, τον αποκλεισμό, τη διαρκή απειλή εκ μέρους των συνασπισμών των ισχυρότερων χωρών του κεφαλαίου, τα 27 εκατομμύρια θύματά της κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το κυνήγι των εξοπλισμών, το κατ' αρχάς μονοπώλιο των ΗΠΑ στο ατομικό όπλο, κ.ο.κ. Επιπλέον, για να «τεκμηριώσει» την αυθαιρεσία του σχήματος, επιστρατεύει μια κραυγαλέα για κάθε γνώστη της ιστορίας των ιδεών ανοησία: προβάλλει το μπολσεβικισμό (το συνεπέστερο διεθνιστικό ρεύμα της εποχής του) ως δήθεν «συνέχεια του πανσλαβισμού»!

Προς επίρρωση των εμφάσεων, μετά το θάνατο του Στάλιν (οπότε εξέπεσε και η «τρομοκρατία» ως βασικό συστατικό στοιχείο αυτής της «θεωρίας»), άλλοι «ανεξάρτητοι διανοητές» (Friedrich, & Brzezinski, 1956) σπεύδουν να προσθέσουν στα γνωρίσματα του ολοκληρωτισμού και τη «συγκεντροποιημένη διοίκηση της οικονομίας». Ο K.Popper (The Open Society and Its Enemies) αναδεικνύει ως πηγές του ολοκληρωτισμού (της «κλειστής κοινωνίας») τις φιλοσοφικές ιδέες των Πλάτωνα, Χέγκελ και Μαρξ!... Κοινό δόγμα των περί ολοκληρωτισμού ιδεολογημάτων είναι η παραδοχή της ικανότητας των μηχανισμών της αγοράς για αυτορύθμιση, κάθε παραβίαση των οποίων οδηγεί αναπόφευκτα στην κίνηση της κοινωνίας προς τον ολοκληρωτισμό!...

Τα πονήματα αυτά και οι μεταφράσεις τους σε πολλές γλώσσες, συντονίζονται συστηματικά και αμείβονται αφειδώς από την C.I.A. (βλ. Petras, J.The CIA and the Cultural Cold War Revisited. Monthly Review, November,1999). Η φρίκη του ναζισμού και του πολέμου έπρεπε να εξισωθεί με το «σταλινισμό-κομμουνισμό», ώστε να τρωθεί το κύρος της ΕΣΣΔ, ως της δύναμης με τη μέγιστη συμβολή στην αντιφασιστική νίκη, να χειραγωγηθούν οι αναπτερωμένες από την αντίσταση και τη νίκη φιλοκομμουνιστικές διαθέσεις λαϊκών στρωμάτων και να στηθούν οι ευρωατλαντικές δομές.

Δομική κρίση πόλεμος και προοπτικές ανάπτυξης-διεξόδου απ' τα συστημικά αδιέξοδα για τη χώρα και την ανθρωπότητα

Δ. Πατέλης. Δομική κρίση πόλεμος και προοπτικές ανάπτυξης-διεξόδου απ' τα συστημικά αδιέξοδα για τη χώρα και την ανθρωπότητα.//8ο Διεπιστημονικό Διαπανεπιστημιακό Συνέδριο του Ε.Μ.Π. και του ΜΕ.Κ.Δ.Ε. του Ε.Μ.Π., Μέτσοβο, 22-24 Σεπτεμβρίου 2016.

Η «Σοβιετία» ως εφιάλτης του βαθέως καθεστώτος... Ο αντισοβιετισμός ως εξορκισμός της αναγκαίας εναλλακτικής προοπτικής.

Η «Σοβιετία» ως εφιάλτης του βαθέως καθεστώτος...

Ο αντισοβιετισμός ως εξορκισμός της αναγκαίας εναλλακτικής προοπτικής.

[Συνοπτική εκδοχή δημοσιεύθηκε στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 22.8.17 http://www.efsyn.gr/arthro/i-sovietia-os-efialtis-toy-vatheos-kathestotos . Με γαλάζιους χαρακτήρες τα περικεκομμένα (για λόγους οικονομίας) απ' την έντυπη έκδοση χωρία του κειμένου.]

Δ. Πατέλης[1]

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ' την αποικία χρέους: το φάντασμα της «Σοβιετίας»!

Όλες οι δυνάμεις του «ευρωπαϊκού» τόξου και της αποικίας χρέους έχουν συμμαχήσει σε μια ιερή καταδίωξη αυτού του φαντάσματος. Η εκστρατεία εκτυλίσσεται με τις ευλογίες των ευρωατλαντικών θεσμών. Ξεκίνησε με τον αγώνα κατά του «Ολοκληρωτισμού», ταυτίζοντας αρχικά «...τον ναζισμό και τον σταλινισμό -τα φασιστικά και τα κομμουνιστικά καθεστώτα-, ...τα εγκλήματα αυτών των καθεστώτων» (βλ. το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου «Ευρωπαϊκή Συνείδηση και Ολοκληρωτισμός»). Η πράξη έδειξε ότι η περί «Ολοκληρωτισμού» ρητορική και τα  συνακόλουθα ιδεολογήματα ήταν το προκάλυμμα ενός θεσμικού και ιδεολογικού αντικομμουνισμού-αντισοβιετισμού. Παντίοις τρόποις ενισχύεται η δεξιά και ο φασισμός: τα καθεστώτα των Βαλτικών δημοκρατιών απαρτίζονται από απογόνους ή/και νοσταλγούς των ναζί, προβάλλουν τους τελευταίους ως «απελευθερωτές», ενώ επιβάλλουν καθεστώς απαρτχάιντ για τους “μη καθαρόαιμους” αυτόχθονες. Αναβαθμίζονται αντίστοιχες δυνάμεις στην Ανατολική Ευρώπη, ενώ με απροκάλυπτο πραξικόπημα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ εγκαθίσταται η φασίζουσα χούντα του Κιέβου (με την πλήρη στήριξη και της ελληνικής κυβέρνησης), που εξαπολύει εμφύλιο κατά των «ανυπάκουων» αντιφασιστών, ενισχύεται το τέρας του ισλαμοφασισμού, κ.ο.κ.

Μετά την αλήστου μνήμης μόνιμη επίκληση του «σοβιετικού κινδύνου» κατά την ψυχροπολεμική περίοδο, περάσαμε στη θριαμβολογία και στη χλεύη για τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» και στην έπαρση περί του δήθεν «τέλους της ιστορίας». Στη βάση των κυρίαρχων ιδεολογημάτων, ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» (άρα και κάθε σοσιαλισμός) ηττήθηκε, απέτυχε οριστικά, πετάχτηκε στα απόβλητα της ιστορίας, επομένως, κάθε εχέφρων άνθρωπος τον απορρίπτει.

Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: εφ' όσον το όλο εγχείρημα της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού ήταν τόσο αποτυχημένο, φαύλο και η ήττα του αμετάκλητη, προς τι τόσο μένος και μίσος προς τη μνήμη του; Βεβαίως, δεν συνιστούν έκπληξη οι ιαχές και οι άναρθρες κραυγές της γνωστής εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης (τύπου: «η κυβέρνηση έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε τελευταίο Σοβιέτ της Ευρώπης», Ν. Μιχαλολιάκος, 3.7.17)...

Το εύρος, τα χαρακτηριστικά, η ένταση και η μεθοδικότητα της νυν αντισοβιετικής προπαγάνδας καταδεικνύουν ότι συνιστά συντονισμένη πολυεπίπεδη εκστρατεία, με πολλούς στόχους. Πρωτοστατούν σε αυτήν προβεβλημένοι πολιτικοί, ενώ την πλαισιώνει πλειάδα πανεπιστημιακών, δημοσιολόγων-δημοσιογράφων-προπαγανδιστών και παρεμβάσεων στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο. Το ποίμνιο πρέπει να πειστεί ότι το κακό έχει παρεισφρήσει βαθέως και στα καθ' ημάς! «Η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης είναι η Ελλάδα!» (Α. Χατζής, 6.7.17). «Δεν έχουμε ελεύθερη οικονομία στην Ελλάδα, έχουμε σοβιετική οικονομία στην Ελλάδα...», εξανίσταται ο κ. Α. Γεωργιάδης, (2.10.12), ενώ η κα Α. Διαμαντοπούλου βρίσκει ότι «...σήμερα έχουμε μια μορφή σοβιετικού τύπου παρέμβασης...» (1.6.16). Βάσει αγορεύσεων στη Βουλής εξ' αφορμής των προσφάτων νομοσχεδίων, επιβάλλονται από τους μπολσεβίκους, το Στάλιν και άλλους δαίμονες «σοβιετικού τύπου» εξισωτικοί θεσμοί εναντίον των οποίων, ως «ελεύθερον έθνος», οφείλουμε να εγερθούμε σε πανστρατιάπου!...   Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση έφερε π.χ. έναν επιπλέον νόμο, που δεν περιείχε ουσιαστικά τίποτε το αριστερό, αλλά (καθ' ομολογίαν του κου Πρωθυπουργού) επανέφερε επί το μνημονιακότερον θέσεις και καταστάσεις του αλήστου μνήμης Νόμου Γιαννάκου για τα ΑΕΙ... 

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η Ανακοίνωση της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (31.7.17), που κατάφερε να συμπυκνώσει την αγωνία ορισμένου τύπου εργολάβων-εργοδοτών-εμπόρων του «Πανεπιστημίου της Αγοράς» για τυχόν συρρίκνωση των παχυλών εσόδων τους και από δίδακτρα (υψηλής αγοραίας ζήτησης μεταπτυχιακών): «...οι καθηγητές των ελληνικών δημόσιων πανεπιστημίων εξακολουθούν να έχουν ανθρώπινες ανάγκες και ...δεν μπορούν να παραιτηθούν από την ανάγκη της μετριοπαθούς αμοιβής τους, σε μια χώρα η οποία δεν έχει κολεκτίβες και κατασκευασμένα σταχανοφικά ιδεολογήματα-συνθήματα, που να καλούν σε εξοντωτική υπερεργασία τους είλωτες του συστήματος για να καρπώνεται και να απολαμβάνει την υπεραξία η νομενκλατούρα του»! Εδώ, η άγνοια, η στρέβλωση της ιστορίας και ο χονδροειδής αντισοβιετισμός επιστρατεύονται στην υπηρεσία μιας «λεπτής» υψιπετούς αγωνίας...

Μάταια θα αναζητήσει κάποιος σ' όλα αυτά ίχνη ορθολογισμού. Είναι ανάγκη ζωτική του (δια-)κρατικού καθεστώτος αποικίας χρέους να εμπεδωθεί σε επίπεδο εξαρτημένων αντανακλαστικών ένα πρωτόγονο σχήμα.

Στην προπαγάνδα η Ελλάδα παρουσιάζεται ως μια «τριτοκοσμική χώρα», που (άγνωστο πως, γιατί και με τίνος ευθύνες) περιήλθε σε κρίση και χρεοκοπία, δήθεν λόγω του ότι σε αυτήν κυριαρχεί η διαφθορά, η ανομία, η εγκληματικότητα, η «αναξιοκρατία», το «πελατειακό μεγάλο κράτος-τέρας που στηριζόταν στον υπερδανεισμό», ως η «Βενεζουέλα των Βαλκανίων», που άρχεται από μια «διεφθαρμένη ελίτ των μπολσεβίκων»! Στα πλαίσια της μαζικής διάχυσης της ενοχής με το δόλιο σχήμα «μαζί τα φάγαμε», προσάπτονται επιπλέον στο λαό, ο οποίος είναι «εχθρικός προς τις αγορές», φαντασιακές ιδιότητες «σοβιετικού καταναλωτισμού»!

Στον αντίποδα αυτού του σχήματος, είναι η επαγγελία της μετάβασης στην ομάδα των «προοδευμένων χωρών», στην «ανάπτυξη» & την «ανταγωνιστικότητα», μέσω πλήρους και τάχιστης εφαρμογής όλων των ακροδεξιών νεοφιλελεύθερων μέτρων αποικιοποίησης που υπαγορεύει η επιτροπεία της Τρόικα (των «θεσμών»), μέσω περαιτέρω δραστικής συρρίκνωσης μισθών, συντάξεων, εργασιακών-συνδικαλιστικών και πολιτικών δικαιωμάτων και του κράτους (δια της εξάλειψης κάθε ίχνους κρατικού παρεμβατισμού υπέρ μισθωτών και χαμηλών εισοδημάτων, ιδιωτικοποίησης παιδείας, υγείας & πρόνοιας, θέσπισης ξεπουλήματος όλου του δημόσιου πλούτου, που πολύ συχνά περιέρχεται σε φορείς του δημοσίου άλλων κρατών, π.χ. Γερμανίας, Κίνας) και μέσω της διασφάλιση της αχαλίνωτης δράσης του διεθνικού κεφαλαίου, κ.ο.κ. Όλα αυτά συνιστούν «αξιοκρατία», «εξυγίανση», πεδίο για την «ιδιωτική πρωτοβουλία», την «ανταγωνιστικότητα» και την «αριστεία», ενώ θα συνδέονται από κατάλληλη «εθνική ηθική διαπαιδαγώγηση» που θα καταστήσει τον ανυπότακτο λαό «φιλικό προς τις αγορές»!

Οι κοκορομαχίες των πολιτικών του καθεστώτος αποικίας χρέους έχουν στόχο: 1.την εύνοια των φορέων διακρατικής επιβολής-επιτροπείας και 2.το (νεοφιλελεύθερο ή/και αριστεροφανές κ.ο.κ.) δημαγωγικό περιτύλιγμα των προδιαγεγραμμένων μέτρων γενοκτονίας, των «μνημονιακών υποχρεώσεων», που θα εκτελούνται απαρέγκλιτα με κάθε μέσο: απάτη-καταδολίευση, εξαγορά-διαφθορά, «διαίρει και βασίλευε» και ωμή βία-καταστολή. Εδώ αλληλοαναπαράγονται εκατέρωθεν τα προπαγανδιστικά σχήματα των ομάδων του πολιτικού προσωπικού: Οι μεν κυβερνώντες θέλουν να πείσουν ότι ασκούν αυτή τη φονική πολιτική σα να είναι φυσικό φαινόμενο, «με το βέλτιστο τρόπο», με «γνήσιο αριστερό-φιλολαϊκό πρόσημο», οι δε κυβερνήσαντες επί μακρόν και επίδοξοι διεκδικητές της κυβέρνησης αδημονούν να ασκήσουν την ίδια ακριβώς φονική πολιτική, με μεγαλύτερη (προς τους δανειστές) συνέπεια, ταχύτητα και αξιοπιστία, απαλλαγμένοι από τις δήθεν «αριστερές ιδεοληψίες» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, την οποία επιχειρούν να παρουσιάσουν ως «αυθεντική αριστερά σοβιετικού τύπου»! Για να εξευτελιστεί κάθε έννοια αριστεράς και εναλλακτικής προοπτικής. Οι «αριστερές», «κομμουνιστικές», ακόμα και «σοβιετικές» κορώνες-tweet κυβερνητικών στελεχών σε αυτή την κοκορομαχία, επιτείνουν τη σύγχυση και την αγανάκτηση του λαού, ανοίγοντας δρόμο στο φασισμό.    

Ο χονδροειδής αντικομμουνισμός-αντισοβιετισμός είναι νομοτελής τάση του καθεστώτος σε συνθήκες χρονίζουσας παγκόσμιας δομικής κρίσης και εν εξελίξει Γ' Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Και θα γίνεται πιο λυσσώδης, όσο οι απλοί άνθρωποι θα αμφισβητούν μαζικά τα δεινά της αποικίας χρέους, της κρίσης, του πολέμου και συνολικά της κεφαλαιοκρατίας, όσο θα αγωνίζονται για εναλλακτικού τύπου πορεία της κοινωνίας. 

Σε λίγο θα συμπληρωθούν 100 χρόνια από την Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση που αποτελεί αδιαμφισβήτητα το σημαντικότερο γεγονός του 20ου αι., ένα ορόσημο στην ιστορία της ανθρωπότητας που προσφέρεται για ανεκτίμητα διδάγματα. Ήταν η πρώτη νικηφόρος «έφοδος στους ουρανούς» των καταπιεσμένων,  η πρώτη πρώιμη νικηφόρος σοσιαλιστική επανάσταση, με την οποία δρομολογείται η ιστορική διαδικασία των εγχειρημάτων πρακτικού μετασχηματισμού της κοινωνίας στην κατεύθυνση της ενοποίησης της ανθρωπότητας (του κομμουνισμού), με θριαμβευτικές κατακτήσεις στην επιστήμη, στην (αεροδιαστημική, ενεργειακή) τεχνολογία, στην παιδεία, στην υγεία, στη διάσωση της ανθρωπότητας απ' το φασισμό κ.ο.κ. αλλά και δραματικές συγκρούσεις και αδιέξοδα, στη βάση νομοτελών αντιφάσεων, η μη επίλυση των οποίων οδήγησε τελικά στην αντεπανάσταση και στην κεφαλαιοκρατική παλινόρθωση. Αυτές οι νομοτελείς αντιφάσεις που οδήγησαν στην ήττα, δεν ξορκίζονται ανορθολογικά με αγιοποιήσεις ή/και δαιμονοποιήσεις θρησκευτικού τύπου.  Εδώ δεν βοηθούν επιφανειακοί πολιτικάντικοι αφορισμοί και αφηρημένες ηθικολογίες, που ανάγουν τελικά το όλο πρόβλημα είτε σε υποκειμενικές βουλησιαρχικές αστοχίες ή/και δολιότητα ηγετικών μορφών, είτε σε μια δήθεν μεταφυσικά ανυπέρβλητη «φύση του ανθρώπου», εγγενές στοιχείο της οποίας είναι δήθεν ο ανταγωνισμός, η εκμετάλλευση και η καταπίεση. Απαιτούν αυστηρή ορθολογική επιστημονική διερεύνηση στη βάση της επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας, της μόνης ικανής να διαγνώσει τη Λογική της Ιστορίας. Η επανάσταση αυτή, μαζί με τις άλλες πρώιμες επαναστάσεις του 20ου αι., με το ρήγμα που δημιούργησε στην ιστορία, εγκαινίασε την εποχή της μετάβασης της ανθρωπότητας σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Η ήττα των πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων δεν συνιστά απόδειξη περί της δήθεν απουσίας εναλλακτικής προοπτικής. Άλλωστε, όλες οι πρώιμες αστικές επαναστάσεις ηττήθηκαν από φεουδαρχικές αντεπαναστάσεις και παλινορθώσεις, μέχρι να επικρατήσουν τελικά οι ώριμες και ύστερες επαναστάσεις και να εγκαθιδρυθεί η κεφαλαιοκρατία σε διάστημα 5 αιώνων για τις πιο προοδευμένες ευρωπαϊκές χώρες.

Μ' όλη τη σύγχυση, μ' όλο το πνεύμα απατών και αυταπατών που χαρακτηρίζει τα προπαγανδιστικά σχήματα, αυτά μαρτυρούν υποσυνείδητα ότι η «Σοβιετία» στοιχειώνει τον ύπνο των κυρίαρχων τάξεων. Όχι η εικονική, αλλά η αυθεντική, αυτή που δεν έρχεται τόσο από το παρελθόν, αλλά κυρίως από το μέλλον. Ξυπνά τους εφιάλτες τους, μιας και οι επερχόμενες επαναστάσεις δεν θα είναι απλή επανάληψη -ως φάρσα ή ως τραγωδία- των πρώιμων επαναστάσεων του 20ου αι., αλλά νέου τύπου και ιστορικού-πολιτισμικού επιπέδου μορφές μαζικής δημιουργίας και ανάπτυξης, στην αναγκαία για την επιβίωση πορεία για την πανανθρώπινη ενοποίηση.

---

[1]             Αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης, μέλος της Συλλογικότητας Αγώνα για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ της Ανθρωπότητας. dpatelis@science.tuc.gr