Το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα δεν αρκεί. Μέτωπο παλλαϊκό ΤΩΡΑ.

Το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα δεν αρκεί. Μέτωπο παλλαϊκό ΤΩΡΑ.

ΟΧΙ σε κάθε ταπείνωση,  σε κάθε δανειακή σύμβαση, και μνημόνιο. ΟΧΙ στο ευρώ, στην ΕΕ, στο ΔΝΤ και στην αποικία χρέους!...

Γράφει ο Δ. Πατέλης

Τις τελευταίες ημέρες κονιορτοποιήθηκαν άρδην οι αυταπάτες περί τροϊκανών ή “θεσμικών” “εταίρων”, περί “Ευρώπης των λαών” κ.ο.κ.

Η νυν συγκυβέρνηση, στη βάση αυτών των μη διαπραγματεύσιμων “αρχών” - αυταπατών, οδηγήθηκε σε πλήρη ταπείνωση, η περαιτέρω διαχείριση της οποίας με τον τρόπο που αυτή καθιέρωσε, έδειξε ότι τίθεται εκτός κάθε ελέγχου. Η συγκυβέρνηση σύρθηκε σε νέο αιματηρό μνημόνιο φονικής λιτότητας. Η ίδια πρότεινε στους “εταίρους”, για να τους κατευνάσει παραμένοντας στο ευρώ και στην Ε.Ε., επιπρόσθετα μέτρα αφαίμαξης ύψους 7,9 δις! Πως αντέδρασαν οι “θεσμοί”; Όπως και κάθε κτηνώδες αδίστακτο αρπακτικό,στη θέα μιας λείας που οπισθοχωρεί: απαιτώντας περισσότερο αίμα. 7,9 δις προτείνεις εσύ κύριε Τσίπρα ως “αντιμνημονιακός”; Ε λοιπόν εμείς θα σου αρπάξουμε άλλα 12, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν!

Ο ευρωατλαντικός άξονας, ως άλλος παρακμιακός ρωμαίος αυτοκράτωρ, θέλει να σύρει τσακισμένους, ταπεινωμένους και συδηροδέσμιους στην αρένα για παραδειγματισμό, ακόμα και εκείνους τους αφελείς “βαρβάρους” υποτακτικούς, που τόλμησαν να εκφράσουν κάποια λαϊκή δυσαρέσκεια, να διαφοροποιηθούν έστω και εν μέρει, και φραστικά στο γράμμα και στο πνεύμα της αποικίας χρέους.

Αυτό που κυρίως επιδιώκουν και μέσω του διασυρμού αυτών, είναι να ταπεινώσουν και να συνθλίψουν την ίδια την αξιοπρέπεια του λαού. Έτσι ώστε να επαναφέρουν την τάξη, μετά την “πρώτη φορά αριστερά”, και να επιβάλλουν ακραιφνές νεοφιλελέ-φασιστικού τύπου καθεστώς απ' το πάντα διαθέσιμο προσωπικό των προθύμων.

Είδε κι απόειδε η συγκυβέρνηση και προέβη στην εσπευσμένη λύση του δημοψηφίσματος.

Ε λοιπόν, το δημοψήφισμα αυτό μυρίζει παγίδα. Κατ' αρχήν, για να δούμε, ποιο είναι το ερώτημα που αυτή η κυβέρνηση επέλεξε να θέσει στη λαϊκή ετυμηγορία; Άλλωστε, είναι δεδομένο ιστορικά και λογικά, ότι η ίδια η διατύπωση κομβικών ερωτημάτων, δηλώνει και την προσδοκώμενη από τον ερωτώντα απάντηση. 

Όσοι πολίτες απορρίπτουν την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΟΧΙ

Όσοι πολίτες συμφωνούν με την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΝΑΙ

Εν ολίγοις, ακόμα κι αν ο λαός πει όχι στην “πρόταση των θεσμών”, μπορεί κάλλιστα αυτό το όχι να ερμηνευτεί ως ναι στην πρόταση συμφωνίας της κυβέρνησης, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά, και “δημοκρατία” έχουμε και μνημόνιο... Τόσο αριστερά και φιλολαϊκά!

Τι συνηγορεί υπέρ της καχυποψίας για το χαρακτήρα και τις πιθανές «διαπραγματευτικές» χρήσεις του δημοψηφίσματος;

Κατ' αρχήν, η όλη μέχρι τώρα στάση και οι χειρισμοί της κυβέρνησης, δηλ. εμμονή στη -Θατσερική κατά βάση- TINA (δεν υπάρχει εναλλακτική λύση), στο «Ανήκωμεν εις την Δύσιν», στην a priori και με κάθε κόστος παραμονή στο ευρώ και στην Ε.Ε.

Αλλά και το ίδιο το διάγγελμα του κου Πρωθυπουργού:

«Για μια βιώσιμη συμφωνία που θα σέβεται τόσο τη Δημοκρατία όσο και τους κοινούς ευρωπαϊκούς κανόνες και θα οδηγεί στην οριστική έξοδο από την κρίση... οι εταίροι μας, δυστυχώς, κατέληξαν στο προχθεσινό Eurogroup σε μια πρόταση-τελεσίγραφο προς την Ελληνική Δημοκρατία και τον ελληνικό λαό. Ενα τελεσίγραφο που αντίκειται στις ιδρυτικές αρχές και αξίες της Ευρώπης. Στις αξίες του κοινού ευρωπαϊκού μας οικοδομήματος.
 (εδώ και πάλι συγκινηθήκατε μέχρι δακρύων – Δ.Π.)… Οι προτάσεις αυτές, που παραβιάζουν ευθέως το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο και τα θεμελιώδη δικαιώματα στην εργασία, την ισότητα και την αξιοπρέπεια, αποδεικνύουν ότι στόχος κάποιων εκ των εταίρων και των θεσμών (όχι εγγενής στρατηγική, αλλά υποκειμενική “λάθος” επιλογή κάποιων – Δ.Π.) δεν είναι μια βιώσιμη και επωφελής συμφωνία για όλα τα μέρη, αλλά η ταπείνωση ολόκληρου του ελληνικού λαού».

Αν δεν ήταν τραγελαφικές κάποιες εμμονές, θα ήταν διασκεδαστικές... Ενώ μέχρι πριν λίγο, φωστήρες κεϊνσιανοί οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ, συνάδελφοι πανεπιστημιακοί και νυν κυβερνώντες, σύμβουλοι κ.ο.κ., του πρωθυπουργικού περιβάλλλοντος, μιλούσαν για το «καλό ΔΝΤ» και την «προοδευτική πολιτική Ομπάμα», εν αντιθέσει προς τις «νεοφιλελεύθερες επιλογές» κάποιων Σόιμπλε — Μέρκελ, που αρκούσε δήθεν -με σύμμαχο το ΔΝΤ και τις ΗΠΑ- να τους συνετίσουμε δια της πειθούς με διαπραγμάτευση, μιας που “η Ευρώπη αλλάζει”!... Απύθμενο θεωρητικό βάθος και στρατηγική διορατικότητα...

Τώρα, αίφνης αντιστρέφεται η «διαπραγματευτική» εκτίμηση, εμμέσως υπέρ Ε.Ε., μιας και τώρα αυτό ανέλαβε το ρόλο “του κακού μπάτσου”... Μας λέει λοιπόν ο κ. Τσίπρας: «Οι προτάσεις αυτές αναδεικνύουν κυρίως την εμμονή του ΔΝΤ στη σκληρή και τιμωρητική λιτότητα και κάνουν πιο επίκαιρη από ποτέ την ανάγκη οι ηγετικές ευρωπαϊκές δυνάμεις να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να πάρουν πρωτοβουλίες που θα δίνουν επιτέλους οριστικό τέλος στην ελληνική κρίση δημόσιου χρέους, μια κρίση που αγγίζει και άλλες ευρωπαϊκές χώρες απειλώντας το ίδιο το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης».

Πάντα με ανησυχία και ευαισθησία για το «μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης»!...

Άλλωστε, η κίνηση του δημοψηφίσματος, ουδόλως θέτει εν αμφιβόλω το τροϊκανό «πρόγραμμα» αποικίας χρέους. Γίνεται λόγος απλώς για ολιγοήμερη παράταση: «με επιστολή μου θα ζητήσω επισήμως από τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τους θεσμούς ολιγοήμερη παράταση του προγράμματος, προκειμένου ο ελληνικός λαός να αποφασίσει, ελεύθερος από πιέσεις και εκβιασμούς...». Ότι προτείνει ο κ. Πρωθυπουργός, γίνεται πάντα «όπως επιτάσσει ... η δημοκρατική παράδοση της Ευρώπης...»! Η αδυσώπητη γενοκτονία του Ευρωατλαντικού άξονα,  και ο όλο και πιο φασίζων -αν όχι απροκάλυπτα φασιστικός- νεοφιλελεύθερος πόλεμος (κοινωνικός στην Ελλάδα, φασιστικής γενοκτονίας σε Ουκρανία, κ.ο.κ.), που επιβεβαιώθηκε με τη “διαπραγμάτευση” - εξόντωση, έστω και της εν μέρει, της φραστικής διαφοροποίησης, παραμένει εκτός οπτικού πεδίου του κ. Πρωθυπουργού! Μήπως όμως εδώ έχουμε ένα απλό διαπραγματευτικό τέχνασμα;

Για να μη ξεχνιόμαστε λοιπόν, ο κ. Α. Τσίπρας επαναλαμβάνει και πάλι -έστω σε δραματοποιημένο πλέον ύφος- τους όρκους πίστης στον άξονα: «Σε αυτές τις κρίσιμες ώρες πρέπει όλοι να θυμόμαστε ότι η Ευρώπη είναι το κοινό σπίτι των λαών της. Ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες και φιλοξενούμενοι. Η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρώπης και η Ευρώπη αναπόσπαστο κομμάτι της Ελλάδας (εδώ ο ποιητικός οίστρος απογειώνεται – Δ.Π.). Όμως Ευρώπη χωρίς Δημοκρατία θα είναι μια Ευρώπη χωρίς ταυτότητα και χωρίς πυξίδα»!.

Ακόμα λοιπόν ευελπιστεί ο κ. πρωθυπουργός να αναπροσανατολίσει, να “φέρει στο σωστό δρόμο” την ΕΕ, να παίξει το ρόλο μπούσουλα στην δύστυχη κορασίδα, στην ακραίως νεοφιλελευθέρως πεπλανημένη ΕΕ;

Παραμένει άγνωστο, το που σταματούν οι αυταπάτες και που ξεκινούν οι σκοπιμότητες και οι απάτες. Κατά τα λεγόμενα του κου πρωθυπουγού, το δημοψήφισμα αυτό, επ' ουδενί λόγω δεν είναι μια τακτική κίνηση, μέρος μιας σαφούς κοινωνικής και ταξικής στρατηγικής υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, όπως άλλωστε και όλα όσα προηγήθηκαν στη θητεία αυτής της “αντιμνημονιακής” κυβέρνησης. Είναι άλλη μια κίνηση συγκυριακού εκ των πραγμάτων έρποντος πραγματισμού, στα πλαίσια ενός “βλέποντας και κάνοντας”. 

Και  αυτή η κυβέρνηση δεν έχει στρατηγική. Η στρατηγική για χώρες σαν την Ελλάδα, από το 1944 χαράσσεται από το ευρωατλαντικό κέντρο. Εναλλάσσονται οι εκάστοτε αδίστακτοι εκτελεστές, το τοπικό πολιτικό προσωπικό αυτής της στρατηγικής, με ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις αποχρώσεων. Ως προς τις στρατηγικές επιλογές, και τούτη η κυβέρνηση δεν αποτελεί εξαίρεση. Ωστόσο, είναι υποχρεωμένη να διαχειριστεί κάπως την πάλαι ποτέ αριστεροσύνη (ως προς την προέλευση) σημαντικού μέρους της και την σαφή -αρνητική- λαϊκή εντολή κατά της λιτότητας. Ειδάλλως, είναι χαμένη.

Μέχρι στιγμής, λόγω των εμμονών της στην ευρωατλαντική στρατηγική, ακολούθησε πολιτική κατευνασμού της αχαλίνωτης επιθετικότητας του μαινόμενου νεοφιλελέ φασιστικού θηρίου δια των αλλεπάλληλων υπαναχωρήσεων. Σε συνθήκες παγκόσμιας δομική κρίσης του συστήματος, σε συνθήκες πολέμου, το θηρίο αυτό δεν κατευνάζεται με υποχωρητικότητα. Τουναντίον, η τακτική αυτή το καθιστά πιο αιμοβόρο. Το παράδειγμα της Ουκρανίας (όπου υπήρξε απλώς μια αναβολή, μια χρονική μετάθεση της υπογραφής συμφωνίας σύνδεσης με ΕΕ από τον Γιανουκόβιτς), το φασιστικό παραξικόπημα, η χούντα και ο πόλεμος γενοκτονίας στην Α. Ουκρανία, δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο του ευρωατλαντικού άξονα.

Και τώρα προσπαθεί ο κ. Τσίπρας να κερδίσει χρόνο παραμένοντας στην κυβέρνηση, και έστω ένα βαρύνον διαπραγματευτικό εργαλείο, για παράταση της θητείας του στο ρόλο του ικέτη – διαπραγματευτή, πετώντας την μπάλα στη “λαϊκή ετυμηγορία”.

Γι' αυτό και το ερώτημα του δημοψηφίσματος παραμένει κολοβό. Υπεκφεύγει του θεμελιώδους, του μείζωνος στρατηγικού διλήμματος: Ναι ή όχι στην αποικία χρέους; Ναι ή όχι στην υποταγή στον ευρωατλαντικό άξονα;

Η κυβέρνηση όμως, και πάλι επιλέγει το ελάσσον, θολώνει τα νερά, συμβάλλει στη διαιώνιση των αυταπατών για τη φύση και το χαρακτήρα των “θεσμών” και των “εταίρων”, προτάσσοντας ένα μικρό και διφορούμενο στην ασάφειά του ερώτημα για το δημοψήφισμα. Μπορεί λοιπόν κάλλιστα να απορριφθεί  η “πρόταση των τριών θεσμών”, το συγκεκριμένο πακέτο των “εταίρων” για τα 12 δις, και να παραμείνει στο απυρόβλητο όλος ο φαύλος κύκλος της διαιώνισης της αποικιοποίησης, με αέναες νέες “συμφωνίες”, δανειακές συμβάσεις, “σωτηρίες” και μνημόνια. Μπορεί μάλιστα να παρουσιαστεί ένα κυβερνητικό πακέτο νέων μέτρων αφαίμαξης – γενοκτονίας 7,9 δις, ως “υπερήφανη εναλλακτική λύση”...

Έτσι, η αποικία χρέους μένει στο απυρόβλητο. Είναι και γι' αυτήν την κυβέρνηση κάτι το αδιαμφισβήτητο και μη διαπραγματεύσιμο. Το μόνο που τίθεται προς συζήτηση, είναι οι ρυθμοί,  η κλίμακα, το εύρος και το βάθος των εκάστοτε μέτρων γενοκτονίας! Τόση δημοκρατία!

Η διαδικασία του κατεπείγοντος (με λιγότερο από μία εβδομάδα για αποσαφήνιση του διακυβεύματος, για προβληματισμό, ζύμωση, ανασύνταξη των πραγματικών κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων και στρατοπέδων σε στρατηγική βάση), επελέγη μεταξύ άλλων και για να διαιωνίζεται δια της χειραγωγικής ασάφειας - απροσδιοριστίας το μη διαπραγματεύσιμο της επιβολής των κυρίαρχων, διακρατικών και παρακρατικών πλέον, καθεστωτικών στρατηγικών επιλογών. 

Βλέποντας αυτή την ταλάντευση και την αναποφασιστικότητα, πάλι θα σηκώσουν το γάντι οι πρόθυμοι του μαύρου μετώπου και θα θέσουν το ερώτημα τρομοκρατικά, ελπίζοντας να εκβιάσουν με τα φοβικά σύνδρομα που καλλιεργεί η 5η φάλαγγα, ο γνωστός εσμός φερεφώνων, πολιτικάντηδων, “διανοουμένων” και Μέσων Μαζικής Χειραγώγησης: ΕΕ – ευρώ ή Αρμαγεδδών!

Ωστόσο, δεν είναι βέβαιο ότι η κατάσταση θα παραμείνει πλήρως χειραγωγήσιμη εκ μέρους των δυνάμεων του ευρωατλαντικού άξονα, του «Ανήκωμεν εις την Δύσιν». Η θρασύδειλη μεν, αλλά υπαρκτή, δρομολόγηση από το βαθύ κράτος-παρακράτος του ευρωατλαντισμού διαδικασιών “ευρωμαϊντάν” και “έγχρωμης επανάστασης” και εν Ελλάδι, είναι χαρακτηριστική. Δεν αποκλείεται να έχουμε τρομοκρατικές εκβιαστικές κινήσεις του άξονα, τύπου Κύπρου (ληστεία τραπεζών, πανικό αναλήψεων, τεχνητές ελλείψεις αγαθών, στάση πληρωμών μισθών & συντάξεων) κ.ο.κ.

Για όσους ακόμα δεν το έχουν καταλάβει: τόσο στην Ουκρανία, όσο και στην περιφέρεια της ευρωζώνης, έχουμε πόλεμο. Στον πόλεμο, οι αντιμαχόμενοι χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να κατατροπώσουν τον αντίπαλο. Στην κρίση, όταν είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ πολιτικής και πολέμου, νικά όποιο στρατόπεδο συγκροτείται σε οργανωμένο μέτωπο, με σαφείς σκοπούς και προοπτική, που την επιβάλλει με όλα τα μέσα, κατακτώντας την στρατηγική πρωτοβουλία των κινήσεων. Μόνον αυτό το στρατόπεδο – μέτωπο μπορεί να έλξει με όρους ηθικοπολιτικής ηγεμονίας, να αδρανοποιήσει ή/και να καθυποτάξει με τρομοκρατία τις αμφιταλαντευόμενες μάζες, ώστε τελικά να νικήσει.

Μέχρι στιγμής, το μαύρο στρατόπεδο-μέτωπο του «Ανήκωμεν εις την Δύσιν», παίζει χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να συμπήξουν το λαϊκό μέτωπο του αντιπάλου δέους, αδρανούν, ολιγωρούν, αμφιταλαντεύονται εμμένοντας σε μικροπαραταξιακές τακτικές εκτός τόπου και χρόνου (όση “επαναστατική” ρητορική κι αν επικαλούνται)  ή κάνουν ότι μπορούν ώστε να μη συγκροτηθεί η μόνη δύναμη που μπορεί να ανατρέψει τον καθεστωτικό Αρμαγεδδώνα, δρομολογώντας επαναστατική εναλλακτική διέξοδο ΤΩΡΑ! 

Ο πολιτικός χρόνος επιταχύνεται ραγδαία. Έστω και με αυτό τον τρόπο, το δημοψήφισμα μπορεί να αξιοποιηθεί για άμεση δρομολόγηση στις επόμενες ημέρες αποφασιστικών κινήσεων. Για την συντριβή του “διαίρει και βασίλευε”, για τη σύμπηξη εκείνου του στρατοπέδου, εκείνου του λαϊκού μετώπου, που δεν θα απορρίψει οριστικά και αμετάκλητα μόνο την “πρόταση των τριών θεσμών”, αλλά και κάθε πρόταση συνέχισης των μέτρων αποικιοποίησης, εξόντωσης και ταπείνωσης του λαού. Ενός μετώπου, με το οποίο και μόνον ο λαός  θα μπορέσει να ορθώσει το ανάστημά του, να βροντοφωνάξει και να επιβάλλει με την πάλη του το μέγα ΟΧΙ και το μέγα ΝΑΙ, τη δική του προοπτική.  

Όλες οι συνιστώσες της ευρωατλαντικής προοπτικής, σπέρνουν ηττοπάθεια και καλλιεργούν την εθελοδουλεία. Πασχίζουν να πείσουν το λαό ότι ο ίδιος δεν μπορεί. Ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από αυτόν του ΝΑΙ σε όλα, αρκεί να «Ανήκωμεν εις την Δύσιν»...

Και όμως! Υπάρχει άλλος δρόμος για ζωή με αξιοπρέπεια, με προοπτική για τις επόμενες γενεές. Ο άλλος δρόμος της ελπίδας και της προοπτικής, δεν χάνεται σ' ένα απροσδιόριστο «σοσιαλιστικό» μέλλον, δεν θα έλθει από «φωτισμένες» μειοψηφίες-«πρωτοπορίες», από αυτόκλητους σωτήρες, ούτε από «υπεύθυνους διαχειριστές και διαπραγματευτές», με το λαό στη γωνία, απλό θεατή και ψηφοφόρο... Δεν είναι ο δρόμος της μοιρολατρίας και της υποταγής. Είναι ο επαναστατικός δρόμος που ανοίγει ο ίδιος ο λαός, που αναβαθμίζει και συντονίζει τον αγώνα, φτιάχνοντας το δικό του Μέτωπο μάχης, τη δική του κοινωνική και πολιτική συμμαχία, για τη ζωή του, για το μέλλον των επόμενων γενεών.

Ο αγώνας αυτός, οφείλει να συγκροτηθεί άμεσα μετωπικά, βάσει ενός εναλλακτικού προγράμματος κομβικών στόχων αποτροπής της καταστροφής, που θα συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού για να αποτινάξει το ζυγό του Ευρώ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Δ.Ν.Τ., να κατακτήσει διαγραφή του χρέους, των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, να κατακτήσει λαϊκή κυριαρχία, εθνικό έλεγχο με σχεδιασμό βάσει των λαϊκών αναγκών στη νομισματική και οικονομική πολιτική, εθνικοποίηση των τραπεζών και των τομέων στρατηγικής σημασίας, αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων και ριζικό εκδημοκρατισμό όλης της κοινωνίας. Αυτή η εναλλακτική προοπτική σωτηρίας του λαού δεν συνιστά στροφή σε έναν πρωτόγονο εθνικό απομονωτισμό, αλλά τουναντίον ανάπτυξη διεθνούς συντονισμού του αγώνα και διεθνούς οικονομικής συνεργασίας σε ισότιμη βάση, -ιδιαίτερα με χώρες που βρίσκονται σε αντίστοιχο επίπεδο- και με την αξιοποίηση των παγκόσμιων αντιθέσεων (βλ. http://epanastatikienopoiisi.blogspot.gr/2014/02/blog-post_7734.html ).

Η συγκυβέρνηση, στην υπαρξιακή αγωνίας της προτείνει το ελάσσον, το επιμέρους ερώτημα τακτικής για να αφήσει ακέραιο το μείζον ζήτημα της στρατηγικής.

Εμάς δεν μας αφορούν πλέον τα υπαρξιακά προβλήματα, οι αυταπάτες και οι αμφιταλαντεύσεις της κάθε κυβέρνησης. Μας αφορά το μείζον πρόβλημα επιβίωσης του ίδιου του λαού. Ακόμα και ο εξευτελισμός, ο διασυρμός αυτής της κυβέρνησης απ' τον άξονα, στοχεύει στην ταπείνωση και στην εξόντωση του λαού. Εγγράφεται στις συντεταγμένες κινήσεις του μετώπου του άξονα για προληπτικά πλήγματα κατά κάθε διαφοροποίησης, κατά κάθε επαναστατικής εναλλακτικής προοπτικής.

Χρειάζεται λοιπόν να αγκαλιάσουμε αυτό το αίσθημα ταπείνωσης του λαού, και να του δώσουμε συνειδητή προοπτική αγώνα και νίκης. Άρα, φυσικά ψηφίζουμε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Όχι όμως συρόμενοι -με κάποιες δυσανάγνωστες και τελικά αδιάφορες υποσημειώσεις- πίσω από τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Στο ελάσσον που προβάλλει η κυβέρνηση, εμείς να αντιτάξουμε ως προμετωπίδα το μείζον: τη μοναδική εναλλακτική πολιτική του Λαϊκού Μετώπου που σπάει τα δεσμά της ταπείνωσης και της υποταγής, για μια περήφανη προοπτική νίκης. 

Προτείνω λοιπόν άμεσα, αύριο, η προγραμματισμένη συνέλευση του Διεθνούς Φόρουμ κατά της Ε.Ε. που οργάνωσε η ΜΑΡΣ http://aristerisymporefsi.gr/ (ΚΥΡΙΑΚΗ 28 Ιουνίου 2015, ώρα 10:30 στη Σχολή ΚαλώνΤεχνών Πειραιώς 256), με την ευρύτερη και αντιπροσωπευτικότερη δυνατή συμμετοχή, να γίνει η Ιδρυτική Συνέλευση του επιτακτικά αναγκαίου ΤΩΡΑ όσο ποτέ κοινωνικοπολιτικού Μετώπου.

---

* Αν. Καθηγ. Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης, μέλος της Συλλογικότητας Αγώνα για την Επαναστατική Ενοποίηση της Ανθρωπότητας http://epanastatikienopoiisi.blogspot.gr/

ΑΦΙΣΑ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Πρόσκληση για συμμετοχή στο Διεθνές Συνέδριο με τίτλο:

«Η λογική της ιστορίας: θεωρητικές, μεθοδολογικές και πρακτικές πτυχές της σύγχρονης κοινωνικής επιστήμης»

Αθήνα, Πάντειο Πανεπιστήμιο, 3-4 Ιουλίου 2015

Διοργανωτές:

Ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Ερευνητικής Σχολής «Η Λογική της Ιστορίας»,

Σεμινάριο «Κράτος και δίκαιο στον 21ο αιώνα», με υπεύθυνο τον καθ. Δ. Καλτσώνη,

εκδόσεις Κ.Ψ.Μ.

Ημερομηνία Διεξαγωγής:

3-4 Ιουλίου 2015

Σας καλούμε να λάβετε μέρος στο διεθνές συνέδριο που διοργανώνεται με αφορμή τα 3 χρόνια από το θάνατο του Βίκτορα Βαζιούλιν και τη 2η ελληνική έκδοση της «Λογικής της Ιστορίας» και θα διεξαχθεί 3-4 Ιουλίου 2015 στο Αμφιθέατρο Σ. Καράγιωργας του Παντείου Πανεπιστημίου.

ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Σε συνθήκες γενικευμένης συστημικής κρίσης και πολέμου που διεξάγει ο ευρωατλαντικός άξονας σε διάφορες περιοχές του πλανήτη και με διαφορετικές μορφές, όπου κυριαρχεί η αίσθηση της καταστροφής και του αδιέξοδου, η σύγχυση και ο ανορθολογισμός, ιδιαίτερα μετά την ήττα των σοσιαλιστικών εγχειρημάτων του 20^ου αιώνα, γίνεται ιδιαίτερα επιτακτική η διερεύνηση και θεμελίωση θετικής προοπτικής για την ανθρωπότητα. Η διερεύνηση αυτή συνδέεται με την ανάγκη μελέτης, διάδοσης, ανάπτυξης και πρακτικής χρήσης της επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας, που θεμελιώθηκε με τον κλασικό μαρξισμό.

Στόχος του παρόντος συνεδρίου δεν είναι απλά η αναδρομική αναφορά στην ιστορία της επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας υπό το πρίσμα κάποιας «ορθόδοξης» θεώρησης. Το συνέδριο αυτό επιχειρεί να διερευνήσει τους δρόμους αυτής της θεωρίας και μεθοδολογίας σε συνάρτηση με τις ανάγκες του κινήματος για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, από την άποψη της ανίχνευσης της επάρκειας ή/και της ανεπάρκειας του ιστορικού κεκτημένου της, με γνώμονα την δοκιμασία της στην περιγραφή, στην εξήγηση και στην επιστημονική πρόβλεψη των προοπτικών της κοινωνίας. Οι προοπτικές αυτές δεν μπορούν να ανάγονται σε εγχειρήματα επιμέρους βελτίωσης της διαχείρισης της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, σε αναπόληση περασμένων λαμπρών σελίδων του κινήματος, σε αφηρημένο αντικαπιταλισμό, με την επίκληση δογματοποιημένων σχημάτων ή/και ποικίλων ανερμάτιστων συνονθυλευμάτων αναθεωρήσεων και “εμπλουτισμών” αυτού του κεκτημένου. Η δοκιμασία αυτή αφορά τα πλέον φλέγοντα και κομβικά προβλήματα της κοινωνίας της εποχής και συναρτάται με τη λειτουργία της επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας ως καθοδήγηση για δράση του κοινωνικού κινήματος. Ως εκ τούτου, το συνέδριο επιχειρεί να διερευνήσει τη μόνη εναλλακτική -έναντι των κυρίαρχων καταστροφικών για τη φύση και την κοινωνία στρατηγικών επιλογών- προοπτική: την επαναστατική ενοποίηση της ανθρωπότητας.

Εκ μέρους της Διεθνούς Οργανωτικής Επιτροπής

Δημήτρης Γκόβας (ΚΨΜ)
Μανόλης Δαφέρμος mdafermo@uoc.gr
Γιώργος Κακαρίνος
Δημήτρης Καλτσώνης dkaltsonis@gmail.com
Γιώργος Μανιάτης (Μ. Βρετανία)
Τριαντάφυλλος Μεϊμάρης tmeimaris@gmail.com
Σάαντ Σαμίρ Μουράντ (Λίβανος)
Δημήτρης Πατέλης dpatelis@science.tuc.gr
Περικλής Παυλίδης ppavlidi@eled.auth.gr
Αντρέι Πιατακόφ (Ρωσία)
Λουίς Φελίπε Ραφαέλ Γκουβέια Γκόμες (Πορτογαλία)
Σεργκέι Ρουντακόφ (Ρωσία)
Γκούντρουν Χάβεμανν (Γερμανία)

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Παρασκευή 3.7.2015

1η Συνεδρία Έναρξη 17:00

Το σύγχρονο στάδιο του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος και τα καθήκοντα του επαναστατικού κινήματος

Μάρκοφ Αλεξέι

Η τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων στο κομμουνιστικό κίνημα της Νοβορωσίας και οι προοπτικές του.

Χαρλάμενκο Αλεξάντρ

Περί της σύγχρονης παγκόσμιας συγκυρίας και περί του φαινομένου του κρατικού καπιταλισμού

Ο γεωπολιτικός ρόλος της επονομαζόμενης "ισλαμικής τρομοκρατίας" στη Μέση Ανατολή

Λιόσης Βασίλης

Ικανές και αναγκαίες συνθήκες για το ξέσπασμα κοινωνικών εξεγέρσεων και επαναστάσεων

Πατέλης Δημήτρης

Κρίση, πόλεμος και επανάσταση. Η Λογική της Ιστορίας ως θεωρητικός εξοπλισμός και ως θεμέλιο εκπόνησης οδηγού για δράση του πραγματικού κινήματος για την ενοποίηση της ανθρωπότητας

Ραφαέλ Γκουβέια Γκόμες Λουίς Φελίπε

Ανθρωπότητα και φύση

Ρουντακόφ Σεργκέι

Η παγκοσμιοποίηση και τα καθήκοντα του επαναστατικού κινήματος

Σάββατο 4.7.2015.

2η Συνεδρία Έναρξη 09:30

Μεθοδολογικά ζητήματα ανάπτυξης της επιστήμης και Λογική της Ιστορίας

         Δαφέρμος Μανόλης

Τρεις στιγμές του γίγνεσθαι της "Λογικής της Ιστορίας"

Πατέλης Δημήτρης

Η λογική της ιστορίας της διαλεκτικής και η ανάπτυξη της διαλεκτικής στη Λογική της Ιστορίας. Αναφορά στη θεμελιώδη ανάπτυξη των νόμων της διαλεκτικής στο έργο του Β. Α. Βαζιούλιν

Μανιάτης Γιώργος

Η σχέση Μαθηματικών - Φιλοσοφίας και η Ενοποίηση της Επιστήμης

Γούσης Κώστας

Λούκατς και Βαζιούλιν: οντολογία του κοινωνικού είναι και λογική της ιστορίας

Σεγκάλ Αλεξάντρ

Για τη μεθοδολογία διερεύνησης του μέλλοντος

3η Συνεδρία Έναρξη 17:00

Η προοπτική της ενοποιημένης ανθρωπότητας. Το ζήτημα της μετάβασης στον κομμουνισμό.

Βάλλενμπεργκ Γιεβγκένι

Η αριστερά και ο πόλεμος για το Ντονμπάς.

Παυλίδης Περικλής

Το ζήτημα του κομμουνισμού: από τον Ιστορικό Υλισμό στη Λογική της Ιστορίας

Πιατακόφ Αντρέι

Η «Λογική της Ιστορίας» ως λογική του κομμουνισμού

Καλτσώνης Δημήτρης

Η βασική αντίθεση στη σοσιαλιστική κοινωνία και η γραφειοκρατία

Κακαρίνος Γιώργος

Το ζήτημα της μετάβασης: κλασικός μαρξισμός και «Λογική της Ιστορίας»

Μεϊμάρης Τριαντάφυλλος

Για το ζήτημα της μετάβασης στον κομμουνισμό, το μεταβατικό πρόγραμμα και την εποχή. Λογικο-ιστορική προσέγγιση

Πιχάλοφ Ίγκορ

Είναι άραγε εφικτή η ειρηνική μετάβαση στο σοσιαλισμό;

Κατάλογος συμμετεχόντων

Βάλλενμπεργκ Γιεβγκένι (Ντονιέτσκ) - Ιστορικός – Αρχαιολόγος, Προϊστάμενος Πολιτικού Τμήματος, μέλος Κομμουνιστικής Εθελοντικής Μονάδας της Ταξιαρχίας «Πρίζρακ» (Φάντασμα) του Α. Μοζγκοβόι

Γούσης Κώστας (Αθήνα) Νομικός, κάτοχος ΜΔΕ

Δαφέρμος Μανόλης (Ελλάδα) αν. Καθ. Επιστημολογίας της Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης

Κακαρίνος Γιώργος (Ελλάδα) ψυχίατρος, κάτοχος ΜΔΕ, υπ. Διδάκτωρ φιλοσοφίας

Καλτσώνης Δημήτρης (Ελλάδα) επ. Καθηγητής Κράτους και δικαίου Παντείου Πανεπιστημίου

Λιόσης Βασίλης (Ελλάδα) Μαθηματικός, κάτοχος ΜΔΕ)

Μανιάτης Γιώργος (Μ. Βρετανία) μηχανικός περιβάλλοντος, υπ. Διδάκτωρ, ερευνητής

Μάρκοφ Αλεξέι (Ρωσία - Λ.Δ. Λουγκάνσκ) - παρωνύμιο «Ντόμπρι» (Καλός), πυρηνικός φυσικός, Επίτροπος Κομμουνιστικής Εθελοντικής Μονάδας της Ταξιαρχίας «Πρίζρακ» (Φάντασμα) του Α. Μοζγκοβόι

Μεϊμάρης Τριαντάφυλλος (Ελλάδα) κάτοχος ΜΔΕ φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Λομονόσοφ της Μόσχας

Πατέλης Δημήτρης (Ελλάδα) αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας της Επιστήμης Πολυτεχνείου Κρήτης

Παυλίδης Περικλής (Ελλάδα) επ. Καθηγητής Φιλοσοφίας της Παιδείας ΑΠΘ

Πιατακόφ Αντρέι (Ρωσία) ιστορικός, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας, ερευνητής του Ινστιτούτου Λατινικής Αμερικής παρά την Α.Ε. της Ρ.Ο.

Πιχάλοφ Ίγκορ (Ρωσία) Ιστορικός

Ραφαέλ Γκουβέια Γκόμες Λουίς Φελίπε (Πορτογαλία), καθ. Κοινωνιολογίας και Φιλοσοφίας, κάτοχος ΜΔΕ φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Λομονόσοφ της Μόσχας

Ρουντακόφ Σεργκέι (Ρωσία) υφηγητής φιλοσοφίας, καθηγητής Πανεπιστημίου Βορόνεζ, βουλευτής τοπικής Δούμας

Σεγκάλ Αλεξάντρ (Ρωσία) δρ φιλοσοφίας, διδάσκων Πανεπιστημίου Λομονόσοφ της Μόσχας

Χαρλάμενκο Αλεξάντρ (Ρωσία) Διευθυντής του κέντρου ερευνών και πληροφοριών του Ινστιτούτου Λατινικής Αμερικής της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών

Περί της διαλεκτικής του γίγνεσθαι αντικειμενικών όρων και συλλογικού μετωπικού υποκειμένου στην κρίση και στον πόλεμο

Περί της διαλεκτικής του γίγνεσθαι αντικειμενικών όρων και συλλογικού μετωπικού υποκειμένου στην κρίση και στον πόλεμο

Του Δημήτρη Πατέλη

Το θέμα είναι σοβαρό και επίκαιρο, ιδιαίτερα όσο διαφαίνονται τα όρια και τα αδιέξοδα της συστημικής διαχειριστικής-“διαπραγματευτικής” πρακτικής και των συνακόλουθων αυταπατών.
Απαιτεί διεξοδική πραγμάτευση. Για την οικονομία του χώρου και του χρόνου επικεντρώνω τηλεγραφικά στο εξής ερώτημα που τίθεται από πολλούς: “Είναι άραγε πρωταρχικό και πρωτεύον το ζήτημα της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας για την επιδίωξη μιας πραγματικά φιλολαϊκής εξόδου από το ευρώ (και την Ε.Ε.), ή μήπως το αντίστροφο; Τι οφείλει να προηγηθεί η πολιτική εξουσία ή έξοδος από ευρώ και Ε.Ε.;”.

Μήπως έχουμε άλλη μια εκδοχή του περί κότας και αυγού διλήμματος;
Η θέση περί των πρωτείων, χρονικά (ιστορικά) και λογικά, της πολιτικής εξουσίας για τέτοια έξοδο από ευρώ και ΕΕ, επιδέχεται πολλές ερμηνείες, των μεταφυσικών μη εξαιρουμένων.

Το ερώτημα προϋποθέτει κατανόηση της σχέσης στρατηγικής και τακτικής. Ο στόχος της εξόδου από ευρώ και Ε.Ε. είναι τακτικός ή στρατηγικός; Και για ποιόν; Και τι θα είναι το υποκείμενο αυτό; Παρέα, σέχτα, κόμμα ή μέτωπο; Και τι είδους, σε ποια βάση, με τι σκοπούς, δομές και λειτουργίες;

Πρακτικά και λογικά, η θέση αυτή συναρτάται με την ιστορική διαθεσιμότητα κατάλληλου για την εποχή και τη συγκυρία υποκειμένου, ικανού να αναλάβει τη διεκδίκηση και ενάσκηση τέτοιας πολιτικής εξουσίας. Υπάρχει μια προσέγγιση (από διάφορες πλευρές) που διατείνεται ότι το νυν υποκείμενο είναι αυτό που είναι (πρακτικά αναντίστοιχο έως ανύπαρκτο, από την άποψη της ανταπόκρισης στην πρωτοφανή κρίση και τον κοινωνικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο, με την πολυδιάσπαση και τον αλληλοκανιβαλισμό των εναπομεινάντων κατ' εξοχήν αυτοαναφορικών σχημάτων).

Τέρμα και τελείωσε λοιπόν! Αυτό έχουμε και ας βολευτούμε μ' ότι έχουμε. Κατά τα λοιπά, συνεχίζουμε τον αλληλοκανιβαλισμό (πάντα με τη βεβαιότητα ότι “εμείς - εμείς - οι μόνοι συνεπείς”) κατά τα ειωθότα εδώ και 3,5 δεκαετίες, σαν να μην άλλαξε τίποτε έκτοτε, σα να μη πέρασε μια μέρα... Κι έτσι, όλα είναι καλώς καμωμένα, “διότι δεν έχουν ωριμάσει οι αντικειμενικές συνθήκες” (μια εκδοχή θρησκευτικής μεταφυσικής, δικαίωσης της κυριαρχίας των επάνω στην κρίση και στον πόλεμο, όσο κι αν διασαλεύεται αυτή σήμερα, βλ και https://www.facebook.com/photo.php?fbid=663875030409331&set=gm.10155596251775161&type=1  ).

Ο κηπουρός έχει πιο ενεργό-συνειδητή στάση έναντι των φυτών του, εν συγκρίσει με αυτήν κάποιων κομμουνιστών στην κρίση, έναντι της κοινωνίας, έναντι εαυτών και αλλήλων...

Βάσει της μαρξιστικής διαλεκτικής και της Λογικής της Ιστορίας, το υποκείμενο (ιδιαίτερα στην κρίση) δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται στη λογική του δεδομένου (“είναι ως έχει”). Το γαϊτανάκι της πρακτικής παραίτησης, κάπου παίρνει τη μορφή της εκ προοιμίου σεχταριστικής απόρριψης κάθε αναφοράς και δράσης σε ενωτική-μετωπική κατεύθυνση, με αναδρομική δαιμονοποίηση κάθε αντίστοιχης ιστορικής εμπειρίας (“μέτωπο = εκπτώσεις στην ταξική προσέγγιση και στη στρατηγική καθαρότητα = οπορτουνισμός = προδοσία” κ.ο.κ., άρα: εις το πυρ το εξώτερον!).

Μπορεί να πάρει και τη μορφή της σπουδής για εδώ και τώρα (ή άγνωστο πότε) κατασκευή super-duper κομμουνιστικού κόμματος, πόλου, φορέα κ.ο.κ. (λέμε τώρα, εάν δεν πιστεύουμε ότι είμαστε ήδη και προ πολλού η επί Γης ενσάρκωσή του - οπότε: “άραξε όπως είσαι μεγάλε!”), μετά την οποία κατασκευή και αν μας κάτσει, συζητάμε για το ενδεχόμενο του μετώπου... Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ποια κρίση, ποια αποικία χρέους, ποιος κοινωνικός πόλεμος; Ποια έξοδος από ευρώ, Ε.Ε. κλπ.; Τι είναι όλα αυτά; Καπιταλισμός. Τι θέλουμε εμείς; Αντικαπιταλισμό, σοσιαλισμό, λαϊκή εξουσία, κομμουνισμόν και ζωήν του μέλλοντος αιώνος! Εξ' άλλου, επειδή δεν ξέρουμε που θα πάει το πράγμα, (μεταβατικές) διεκδικήσεις τύπου “έξοδος από ευρώ και Ε.Ε.” μας φαίνονται (και είναι εν πολλοίς) επικίνδυνες. Τι χρειαζόμαστε λοιπόν; Σιγουράντζα! Αντικαπιταλισμό, σοσιαλισμό, λαϊκή εξουσία, κομμουνισμόν λοιπόν ως προαπαιτούμενο (σβήσε ό, τι δεν κρίνεις απαραίτητο, άλλωστε εδώ το σχήμα αυτής της “λογικής” μετράει και όχι η επιστημονική ακρίβεια των εννοιών και κατηγοριών), και κάθε τι άλλο – απορριπτέο, καιροσκοπικό κ.ο.κ. Βρε αδελφέ, στο κάτω κάτω, με ή χωρίς ευρώ, Ε.Ε., ΝΑΤΟ, δανειακές συμβάσεις, εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών τομέων, παραγωγική αναδιάρθρωση κ.ο.κ., καπιταλισμό θα έχουμε πάλι! Έστω! Αλλά τι καπιταλισμός και σε ποια κατεύθυνση θα είναι ο ένας και ο άλλος; Πως θα εναρμονίζεται με τις στρατηγικές επιλογές των πιο επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου σήμερα, στην κρίση και στον πόλεμο, ο ένας και ο άλλος; Τι δυναμικό απελευθερώνουν ή δεσμεύουν οι μεν είτε οι δε επιλογές;  

Ο εγκλωβισμός σε αυτή τη “λογική” χωρίς επιστημονική-διαλεκτική διερεύνηση της εποχής και της συγκυρίας, συνιστά καραμπινάτο σύμπτωμα μη κομμουνιστικής στάσης. Η τραγικότητα της κατάστασης έγκειται μεταξύ άλλων στην εξής πρωτοφανή αντίφαση: η συγκυρία απαιτεί επιτακτικά άλλου τύπου, χαρακτήρα και προοπτικών υποκείμενο, ενώ, κατά τα φαινόμενα, καμία πολιτική δύναμη δεν δείχνει να ασχολείται με τη συγκρότησή του. Τα σχήματα - κληροδοτήματα του παρελθόντος αυτοπροβάλλονται (το καθ' ένα για πάρτη του) ως το μόνο εφικτό-υπαρκτό υποκείμενο. Το πολύ λοιπόν να διαπιστώνουν ενατενιστικά την απουσία του υποκειμένου και να περιμένουν “να βρέξει” υποκείμενο...

Οι επαναστάτες (οφείλουν να) συγκροτούν κατά το βέλτιστο τρόπο, με βάση το αντίστοιχο μεταβατικό πρόγραμμα το ιστορικά και λογικά αντίστοιχο υποκείμενο. Το πρόγραμμα αυτό οφείλει να είναι στοχευμένο στη δέσμη μέτρων που πλήττουν τον ασθενή κρίκο της συγκυρίας. Οφείλουν  να δρομολογήσουν την πρωταρχική εμφάνιση αυτού του μεταβατικού προγράμματος-υποκειμένου, να ωθήσουν δραστικά τη διαμόρφωση και ανάπτυξή του. Βάσει της εκπόνησης-προώθησης-διεκδίκησης του μεταβατικού προγράμματος, να συμβάλλουν με το βέλτιστο (πρωτοπόρο) τρόπο στην κλιμάκωση της ριζοσπαστικοποίησης των μαζών σε κοινωνικο-πολιτικό μέτωπο. Έτσι, εκπόνηση-προώθηση του μεταβατικού προγράμματος και συγκρότηση του μετωπικού υποκειμένου, είναι διαλεκτικά αλληλένδετες διαδικασίες.

Σε μια κρισιακή και ραγδαία μεταβαλλόμενη συγκυρία, η στατική-στερεοτυπική αντιμετώπιση είναι σίγουρα καταστροφικά θανατηφόρος για το κίνημα, άρα και για το λαό.
Η στάση μας δεν μπορεί να είναι εκ των υστέρων διαπιστωτική. Η μη έγκαιρη και καίρια αντιμετώπιση αυτών των καθηκόντων έχει μια θανατερή επιτελεστικότητα, εξαιρετικά χρήσιμη για το καθεστώς. Δεν μπορεί να επαναπαυόμαστε στην εκάστοτε εκ των υστέρων αυτοεπιβεβαίωση της μοιρολατρίας μας (τύπου Κασσάνδρας) μετά από το κάθε επόμενο καταστροφικό πλήγμα του καθεστώτος στην εργασία και στο λαό... Αν εκείνο που προτάσσει στρατηγικά ο αντίπαλος είναι π.χ. η επιβολή του πλαισίου αποικίας χρέους με ευρώ, Ε.Ε., ΔΝΤ κλπ., ως μονόδρομου, με τρομοκρατική απόρριψη κάθε σκέψης και λέξης π.χ. για έξοδο απ' αυτό το πλαίσιο, το καθεστώς θα το επιβάλλει στην πράξη με κάθε μέσο και τίμημα και θα αξιοποιήσει κάθε δημιουργική σαφήνεια και ασάφεια σε αυτή τη στρατηγική επιλογή του. Ποσώς απασχολεί το “εθνικό” και υπερεθνικό καθεστώς, το εάν π.χ. η απόρριψη της εξόδου από ευρώ, Ε.Ε. κ.ο.κ., επενδύεται με όρκους πίστης στον  Αντικαπιταλισμό, στο σοσιαλισμό, στη λαϊκή εξουσία, εις τον κομμουνισμόν και εις αυτήν ταύτην την ζωήν του μέλλοντος αιώνος, αμήν... Αυτό που μετράει είναι η απόρριψη-υπονόμευση κάθε παρέκκλισης από αυτή την στρατηγική του επιλογή, η απαρέγκλιτη κατεύθυνση του διανύσματος της συνισταμένης ποικίλων δράσεων (αδράνειας, κωλυσιεργίας, διχασμού, αποπροσανατολισμού κ.ο.κ.) στη στρατηγικά προεπιλεγμένη από το καθεστώς πορεία. Τα λοιπά είναι άλλοθι για αφελείς ή/και απατεώνες... Τόσο απλά!

Κάθε άλλη προσέγγιση, σε αυτή τη συγκυρία είναι κατά βάση μεταφυσική και επικίνδυνη.
Στην κρισιακή συγκυρία και στον εν εξελίξει παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ισχύει μονοσήμαντα: εάν όχι τώρα, πότε; Και: εάν όχι εμείς, τότε ποιος; Εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια για αναβλητικότητες και ολιγωρίες. Ούτε για “βλέποντας και κάνοντας”. Η μη συμβολή στην απάντηση σε αυτά τα μοιραία ιστορικά και λογικά ερωτήματα, σημαίνει πρακτικά συμβολή στην υπονόμευση του επαναστατικού υποκειμένου, άμεση στήριξη του μαύρου μετώπου των πιο επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου.

Στις επιπτώσεις αυτού του συμπλέγματος “αναμονής” - “αμηχανίας” - υπεκφυγών των κομμουνιστών στην απρόσμενη και μη εναρμονιζόμενη με δογματικά εγχειρίδια & στερεότυπα ένοπλη εξέγερση του Ντονμπάς, (έκφανση της ίδιας κρίσης και του πολέμου, των στρατηγικώ επιλογών των ίδιων κέντρων, που εδώ παίρνει τη μορφή “αποικίας χρέους”), αναφέρεται μεταξύ άλλων και ο Επίτροπος της Εθελοντικής Κομμουνιστικής Ομάδας Αλεξέι Μάρκοφ - “Ντόμπρι” (Καλός), στη συνέντευξη που του πήραμε στα περιθώρια του Αντιφασιστικού Φόρουμ στο Αλτσέφσκ, 8.5.2015 (βλ. http://prin.gr/?p=7207 ).

Για περαιτέρω προβληματισμό, παραπέμπω στην εισήγησή μου: Κομμουνιστικό κόμμα: Πρωταρχικός κρίκος και προεικόνισμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης στο Μαρξιστικό εργαστήρι της Λέσχης Αναιρέσεις. (05/04/2013)
Δ. Πατέλης. Εισήγηση. Δ.Πατέλης. Κλείσιμο.

Και στα κείμενα:

1.           Επίμετρο στη Β' έκδοση 2013 της ΛΟΓΙΚΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ του Β.Α. Βαζιούλιν.

2.      Δ. Πατέλης. Για την αναγκαιότητα μετωπικής συγκρότησης του αγώνα.

3.           Δ. Πατέλης. Νέο στάδιο, αλλαγές στη σύνθεση της εργατικής τάξης και “κρίση πολιτικής εκπροσώπησης”.



Υ.Γ. Τα ζητήματα αυτά θα μας απασχολήσουν σύντομα στο διεθνές συνέδριο:
«Η λογική της ιστορίας: θεωρητικές, μεθοδολογικές και πρακτικές πτυχές της σύγχρονης κοινωνικής επιστήμης»
Αθήνα, Πάντειο Πανεπιστήμιο, 3-4 Ιουλίου 2015

ΚΚΕ και ευρώ: Πλήρης θρίαμβος του μεταμοντέρνου ανορθολογισμού στην υπηρεσία του καθεστώτος!

Γράφει ο Δημήτρης Πατέλης

Πάλι η "αριστερά" ξελασπώνει το σύστημα...

Εκ νέου σαφής επαναδιατύπωση της "θεωρίας" περί τακτικής, βάσει της οποίας ο στρατηγικός στόχος του σοσιαλισμού οφείλει να προτάσσεται ως προαπαιτούμενο και να προηγείται χρονικά του στόχου της εξόδου από το ευρώ! Για να μη ξεχνιόμαστε.

Επανάληψις γαρ του δόγματος - μητριά της μαθήσεως και μήτηρ πάσης χειραγωγήσεως.

Η εν λόγω εμβριθής "θεωρία" δεν αντιβαίνει μόνο στην διαλεκτική (την άλγεβρα της επανάστασης - Λένιν) αλλά και στη στοιχειώδη τυπική λογική. 

Βάσει τέτοιου τύπου "επαναστατικής" λογικής, ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι το 1917 θα έπρεπε να θέσουν το καθήκον της ειρήνης, της εξόδου απ' τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, μετά από την κατάκτηση του σοσιαλισμού! 

Βάσει αυτής της "λογικής" και η εξεγερμένη εργατική τάξη του Ντονμπάς βαφτίζεται "όργανο του ιμπεριαλισμού"!...

Αυτή η ανορθολογική (πρακτικά αστική) αθλιότητα επηρεάζει εξ' επαγωγής (λόγω των παγιωμένων συμπλεγμάτων υπερθεματίζοντος ετεροπροσδιορισμού) και σημαντική μερίδα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που στη θέση του σοσιαλισμού, εμμένει να προτάσσει ως προαπαιτούμενο που οφείλει δήθεν να προηγείται τον πάσης φύσεως "αντικαπιταλισμό"...

Το πρόβλημα είναι ότι με την προπαγάνδιση και εδραίωση παρόμοιων "θέσεων", δεν καταστρέφεται μόνον ο μαρξισμός και η επαναστατική θεωρία εν γένει, αλλά "καίγονται" στην κυριολεξία οι εγκέφαλοι των μελών και οπαδών αυτού του χώρου σε επίπεδο εξαρτημένων αντανακλαστικών.

Καταστρέφονται οι ίδιες οι προϋποθέσεις στοιχειώδους νοητικής ικανότητας, αυτοτελούς σκέψης και δράσης του υποκειμένου! Πλήρης θρίαμβος του μεταμοντέρνου ανορθολογισμού!
Όπως έχω ξαναγράψει, το καθεστώς στην κρίση, αν δεν είχε τόσο βολική για τους στόχους του αριστερά, θα έπρεπε να την είχε κατασκευάσει. Λέτε;

Βλ. και
ΚΚΕ και ευρώ: Ο αστυνόμος, το μπουζούκι και η θέση για τη δραχμή

Димитрис Пателис: "как можно вести переговоры с так называемым „основным партнером“, а, фактически, основным противником?

Экономическое развитие Греции в рамках Евросоюза затруднено, стране нужно дифференцировать свои внешние связи, развивая отношения со странами БРИКС и, в частности, с Россией. Об этом корреспонденту ИА REGNUM 23 апреля заявил адъюнкт-профессор философии в Техническом университете Крита Димитрис Пателис на площадке международной научной конференции «Российская экономика и общество на перепутье: преодоление неолиберализма или усугубление кризиса», проходящей в Москве. По мнению Пателиса, Греции нужно укреплять экономические, политические и, возможно, военно-технические отношения с Россией.

«Нужно искать альтернативные опоры на международном уровне. Сближение с Россией должно быть многомерным — экономическим, политическим и даже военно-техническим. Но я не знаю, пойдет ли на это наше новое правительство. Пока я не могу понять, и, боюсь, не только я один, где заканчиваются декларации и начинается настоящая политика», — отмечает Пателис. «У них все так перепутано, что толком нельзя уяснить, чего они хотят. Например, они хотят избавить народ от политики жесткой экономии, но, с другой стороны, они заявляют всячески, что любой ценой будут оставаться в рамках единой валюты, в рамках Евросоюза, и будут вести переговоры, чтобы прийти к честному компромиссу, как они это называют. Но как можно вести переговоры с так называемым „основным партнером“, а, фактически, основным противником? Говорить, что мы всегда будем с ним абсурдно и нелогично. Хотя бы ради усиления позиции, они должны были дифференцировать по-настоящему свой подход, пойти на более решительные шаги, на сближение с Россией, с другими странами БРИКС — Бразилией, ЮАР», — Пателис.

Греческий эксперт уверен, что присоединение к Евросоюзу деформировало экономику страны, лишив ее возможности для развития. "В Брюсселе говорят: «Без нас вы погибните, мы вам не разрешаем иметь контакты с другими. По таком принципу ведутся переговоры. И это называется — „партнерские отношения“. Я считаю, что в результате наше присоединение сначала к Европейскому экономическому сообществу, а затем и к Евросоюзу нанесло стратегический урон нашему народу. В результате этого присоединения были деформированы все элементы экономики, что сделало невозможным независимое развитие страны», — констатировал эксперт.

«Они поставили Грецию в такие условия, что стало невозможно развитие греческой промышленности, переформатировали наше сельское хозяйство. Они на свой лад перевернули всю экономическую и социальную жизнь страны, поставили ее в зависимость от Евросоюза. Я считаю, что нам нужно искать альтернативные пути», — заявил Пателис.

Как сообщало ранее ИА REGNUM, премьер-министр Греции Алексис Ципрас охарактеризовал сотрудничество с Россией как «стратегический выбор, неотъемлемую часть активной, многовекторной внешней политики» Греции. Улучшение отношения между Россией и Грецией стало возможным после победы оппозиционной партии левого толка «Сириза» на состоявшихся в январе 2015 года парламентских выборах в Греции.

Источник: http://www.regnum.ru/news/polit/1918454.html