Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015

Για το εγχείρημα διαδικτυακής διαπόμπευσης του Δ. Πατέλη

Για το εγχείρημα διαδικτυακής διαπόμπευσης του Δ. Πατέλη

Ανακοίνωση της οργανωτικής ομάδας των 10 απλών μαθημάτων Σύγχρονης Επαναστατικής Θεωρίας.

Το τελευταίο διάστημα μετά τη δημοσιοποίηση από κάποιους μαγνητοσκοπημένου αποσπάσματος από απάντηση σε ερώτηση που έγινε μετά από διάλεξη, στα πλαίσια των «10 απλών μαθημάτων Σύγχρονης Επαναστατικής Θεωρίας» του καθηγητή Δ. Πατέλη, προσχολιασμένου με τον τίτλο «Τρανσφοβική Ρητορική στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο», προκλήθηκε ένα αδηφάγος κανιβαλισμός. Στο διαδίκτυο τα πράγματα πήραν φωτιά, το απόσπασμα από τη διάλεξη του καθηγητή διαδόθηκε συνοδευόμενο από χυδαία υβριστικά σχόλια και χαρακτηρισμούς σε Facebook, ιστότοπους, ηλεκτρονικές σελίδες ενημέρωσης και σε ιστοσελίδες φορέων, του κυβερνώντος κόμματος συμπεριλαμβανομένου.

Η συγκεκριμένη διάλεξη του Δ. Πατέλη αποτελεί το 4ο μέρος κύκλου μαθημάτων «Κλασσικός Μαρξισμός και Λογική της Ιστορίας». Το θέμα του 4ου μαθήματος είχε στο επίκεντρο τη σχέση ανθρώπου-φύσης, με έμφαση στο βιολογικό στο ανθρώπινο είδος, ως προϋπόθεση και όρο του κοινωνικού. Στην εισήγηση του ο Δ. Πατέλης, τόνισε εμφατικά ότι στη βαθμίδα αυτή της εν λόγω πραγμάτευσης, η μελέτη του βιολογικού στον άνθρωπο διεξάγεται μέσω της σκόπιμης αφαίρεσης από το κοινωνικό. Ο ίδιος τόνισε επίσης εμφατικά, ότι προ της ολοκλήρωσης της σφαιρικής νοητικής ανασύστασης της κοινωνικής ολότητας (ως προς τη δομή και την ιστορία της), τυχόν εμπειρικά παραδείγματα που θα παρατεθούν, εγκυμονούν κινδύνους για παρερμηνείες. Ιδιαίτερα μάλιστα, εάν δεν ληφθεί υπόψη η συγκεκριμένη διαλεκτική μεθοδολογική βάση στην οποία εδράζεται η όλη πραγμάτευση, η οποία έχει παρουσιαστεί ήδη στα προηγούμενα μαθήματα.

Το 4ο μάθημα διήρκεσε συνολικά 3,5 ώρες. Άρχισε με την κυρίως εισήγηση του καθηγητή και συνέχισε με τις ερωταποκρίσεις. Η αναφορά στο ζήτημα της αλλαγής φύλου δεν αφορούσε μέρος της κυρίως εισήγησης, αλλά προέκυψε ως ερώτημα από το κοινό. Η προσέγγιση του εν λόγω ζητήματος από τον καθηγητή, εκ των πραγμάτων, δεν μπορούσε να έχει τη μορφή μιας συστηματικής ανάλυσης. Τουναντίον, είχε το χαρακτήρα ακροθιγούς επισήμανσης κάποιων ζητημάτων και πλευρών εν συντομία, προς εμπλουτισμό του προβληματισμού μετά τα επόμενα μαθήματα. Επιπλέον, στα πλαίσια των ερωταποκρίσεων ενός μαθήματος, δεν καθίσταται εφικτή η ενδελεχής εξέταση του κάθε ξεχωριστού ζητήματος και ερωτήματος που τίθεται από το κοινό. Εκ των πραγμάτων, σε αυτά τα πλαίσια, η απάντηση και η προσέγγιση διάφορων ζητημάτων περιορίζεται στο επίπεδο αναλογιών, παραδειγμάτων και μερικών γενικεύσεων. Δεδομένου του συγκεκριμένου ερωτήματος, που αφορούσε -κατά τον ερωτώντα- τη χειραφετική λειτουργία χειρουργικών επεμβάσεων αλλαγής φύλου, ο Δ. Πατέλης επιχείρησε να περιγράψει πλευρές του συγκεκριμένου ζητήματος, από τη σκοπιά της συσχέτισής του με τη σύγχρονη κεφαλαιοκρατία, με τα προβλήματα της αλλοτρίωσης και μερικές τάσεις αντίστροφης επενέργειας στο βιολογικό πυρήνα της οικογένειας, μέσω ποικίλων ειδών και επιπέδων διαμεσολαβήσεων (οικονομικών, ιδεολογικών κ.ο.κ.) που προκύπτουν στο γίνεσθαι της ανθρωπότητας. Επιπλέον, η συνολική τοποθέτηση του καθηγητή δεν είχε τη μορφή ηθικοπολιτικής κριτικής επί του ζητήματος (η ηθική ως μορφή κοινωνικής συνείδησης εντάσσεται στο 6ο από τα 10 μαθήματα της σειράς). Τουναντίον, είχε τη μορφή διατύπωσης λογικών προβληματισμών και ερωτημάτων. Εδώ φυσικά δεν ισχυριζόμαστε ότι η λογική ανάπτυξη ενός θέματος είναι άσχετη με (και παντελώς αδιάφορη προς) τις αντίστοιχες ηθικοπολιτικές κρίσεις. Θεωρούμε ωστόσο, ότι δεν μπορούμε να προβούμε σε διαπίστωση περί της ηθικοπολιτικής στάσης ενός ανθρώπου από την αποσπασματική και περιγραφική απάντηση σε ερώτηση εντός ολίγων λεπτών στα προαναφερθέντα πλαίσια. Θα πρέπει εδώ να προσθέσουμε, ότι τα παραπάνω μαθήματα οργανώνονται από τον Όμιλο Επαναστατικής Θεωρίας, με κύριο σκοπό, όχι την ιδεολογική κατήχηση, αλλά μιαν ευσύνοπτη παρουσίαση της εν λόγω θεωρίας και μεθοδολογίας, ιδεών και προβληματισμών, με σκοπό την πρόκληση θεωρητικού και ερευνητικού ενδιαφέροντος.

Η αποκοπή του εν λόγω αποσπάσματος από το γενικότερο συγκείμενο και η ταχεία διάδοση του με τους συνοδευόμενους υβριστικούς χαρακτηρισμούς περί δήθεν «τρανσφοβικού, ακροδεξιού, ρατσιστή, ομοφοβικού» κ.ά., δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός, αλλά στοχευμένη επίθεση, που προσβλέπει στη σπίλωση, στην κατασυκοφάντηση και στην πλήρη απαξίωση, τόσο της προσωπικότητας και του ήθους του Δ. Πατέλη, της αγωνιστικής και κινηματικής του δραστηριότητας, της μαρξιστικής θεωρητικής παράδοσης που ο ίδιος πρεσβεύει όσο και των Ομίλων Επαναστατικής Θεωρίας και της Διεθνούς Σχολής «Η Λογική της Ιστορίας». Σε αυτά τα πλαίσια και σε διάρκεια ολίγων ωρών, ο Δ. Πατέλης, δίχως να έχει προβεί σε διατύπωση ηθικοπολιτικής στάσης απέναντι στο φαινόμενο της αλλαγής φύλου, βρέθηκε κατηγορούμενος (αν όχι εκ προοιμίου στιγματισμένος κατάδικος) σε ιδιότυπο διαδικτυακό δικαστήριο που στήθηκε και πήρε τελικά τη μορφή μεσημεριανού ξεκατινιάσματος, με τον κάθε αυτόκλητο «δικαστή» να προτείνει τη δική του καταδικαστική ετυμηγορία εκ του προχείρου.

Η ανάγνωση, πρόσληψη, διακίνηση και επίδραση του συγκεκριμένου οπτικοακουστικού αποσπάσματος, λειτούργησε κυρίως στη βάση εξαρτημένων αντανακλαστικών, ταμπού, στερεοτύπων-αρχετύπων και συμβόλων. Η μεθόδευση τήρησε όλους τους κανόνες της προπαγάνδας: τίτλος - εκ προοιμίου σχολιασμός, ώστε η πρόσληψη να είναι προκατειλημμένη, και να αντιλαμβάνεται ό,τι λέγεται στο απόσπασμα ως επιβεβαίωση της προαναγγελθείσης ετυμηγορίας του τίτλου κ.ο.κ. Η διατύπωση και μόνο συσχετίσεων του φαινομένου της αλλαγής φύλλου με την κερδοφορία του κεφαλαίου, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και με το ζήτημα της αλλοτρίωσης και της προσωπικότητας, πυροδότησε μιαν έξαρση οργής και μίσους απέναντι στο πρόσωπο του Δ. Πατέλη και παρουσιάστηκε ως δήθεν εκδήλωση εκ μέρους του ομοφοβικής στάσης! Αρκούσαν λοιπόν κάποιες λέξεις κλειδιά και η συμβολική τους δύναμη για να μεταγράψουν και να μεταφράσουν την πρόθεση ανοίγματος μιας γενικότερης επιστημονικής προβληματικής από τον Δ. Πατέλη σε παραληρηματικό εχθρικό κήρυγμα και να μετατρέψουν τον ίδιο σε φαντασιακό εχθρό ορισμένου κοινού. Σαν να ήταν κάποιοι έτοιμοι από καιρό! Η όλη εκστρατεία κινήθηκε στο κανιβαλικό πνεύμα του φθηνού εντυπωσιασμού των αδηφάγων Μ.Μ.Ε., που είναι η άλλη πλευρά της ρουτίνας και του βαθέως κομφορμισμού. Αυτοί που υποστηρίζουν με περισσή σπουδή την ανεκτικότητα απέναντι στην ετερότητα, σπεύδουν εδώ να ασκήσουν αναφανδόν συμβολική βία (ενώ υποθάλπουν ακόμα και την άσκηση σωματικής βίας) απέναντι σε ένα πρόσωπο, και μόνον επειδή τολμά να διατυπώνει άποψη διαφορετική από τη δική τους! Στο όνομα της κριτικής του «κηρύγματος του μίσους» ενάντια στην ομοφοβία, εκφράζουν απύθμενο μίσος και ωθούν στην εξόντωση αυτών που δε συμφωνούν με τη δική τους φονταμενταλιστική λατρεία της ετερότητας. Όπως σε προηγούμενη φάση είχε στοχοποιηθεί από όλες τις δυνάμεις που επιχείρησαν την υπονόμευση του δημόσιου πανεπιστημίου, τώρα στοχοποιείται από «προοδευτικούς», «αριστερούς» υποστηρικτές των πολιτικών «ετερότητας», που δεν διστάζουν να προτρέπουν για λήψη μέτρων εναντίον του από το Πανεπιστήμιο και τις αρμόδιες αρχές! Με αλλά λόγια, οι εν λόγω δυνάμεις αναλαμβάνουν να ολοκληρώσουν την προηγούμενη δίωξη εναντίον του Δ.Πατέλη. Άλλωστε τόσο η αποδόμηση του δημόσιου πανεπιστημίου όσο και οι πολιτικές της απόλυτης (ή ολικής) φετιχοποίησης και εμπορευματοποίησης της όποιας «ετερότητας» αποτελούν εκφάνσεις του νεοφιλελευθερισμού. Είναι εντυπωσιακό, αλλά απολύτως αναμενόμενο ότι κάποιες δυνάμεις της «Αριστεράς» (των πιο διαφορετικών αποχρώσεων) προσχωρούν με απίστευτη ευκολία στην υστερική ρητορική των media υπό την επήρεια της εργαλειακής λογικής της κυρίαρχης “political correctness”. Ο έκδηλος ετεροπροσδιορισμός της πολιτικής αυτών των «αριστερών» δυνάμεων από την τρέχουσα μόδα και τον λόγο που διαπερνά τα Μ.Μ.Ε., αποτελεί έκφραση βαθιάς παρακμής και παντελούς απουσίας επαναστατικής θεωρίας και προοπτικής. Ο μεταμοντέρνος χυλός γίνεται η βάση της ευρύτατης συναίνεσης πρωτεργατών και συνοδοιπόρων αυτής της επίθεσης: από τον φασίζοντα νεοφιλελευθερισμό και την κυβερνώσα «αριστερά» - υπηρέτη του καθεστώτος αποικίας χρέους, μέχρι τον “αντικαπιταλισμό” ορισμένου τύπου μεταμοντέρνας εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Όλοι αυτοί που έσπευσαν ταχέως να αναγγείλουν την καταδικαστική ετυμηγορία τους για τον Δ. Πατέλη, καλώντας σε λιθοβολισμό του, να μας πουν: από πότε έπαψε η επιστήμη να διερωτάται και να θέτει προβληματισμούς κατά την ολόπλευρη εξέταση του αντικειμένου της; Ποιοι είναι αυτοί που θέτουν όρια και πλαίσια στους προβληματισμούς που θέτει ο κάθε ερευνητής; Υπάρχουν άραγε απαγορευμένα θέματα ή ταμπού για την επιστημονική έρευνα; Η ιστορία των επιστημονικών ερευνών διδάσκει ότι, τις περισσότερες φορές, η αδυναμία λύσης ενός προβλήματος είναι η αδυναμία να το σκεφτούμε εκτός των καθιερωμένων και ενίοτε παγιωμένων πλαισίων του. Από πότε το άνοιγμα της προβληματικής της αλλοτρίωσης και η συσχέτιση της με διάφορα κοινωνικά φαινόμενα καθιστά «ρατσιστή» τον ερευνητή;

Η εξάλειψη των διακρίσεων δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την επιδίωξη εξαφάνισης κάποιων φορέων της, αλλά και με την συνακόλουθη εξάλειψη εκείνου του φόβου και του άγχους της (ρατσιστικής, ομοφοβικής κ.ο.κ.) διάκρισης που διακατέχει ενίοτε τα υποκείμενα και τα οδηγεί σε πολλές περιπτώσεις να βλέπουν ενώπιον τους φανταστικούς εχθρούς. Για όσες/-ους συμμετέχουν στη δράση των Ομίλων Επαναστατικής Θεωρίας, όρος εκ των ων ουκ άνευ και στάση ζωής μας είναι ο σεβασμός στην προσωπικότητα κάθε ανθρώπινου όντος, ιδιαίτερα κάθε καταπιεσμένου, κάθε θύματος διακρίσεων και ο αγώνας εναντίον κάθε μορφής εκμετάλλευσης, διακρίσεων και καταπίεσης. Για τους μαρξιστές-κομμουνιστές το ζήτημα των διακρίσεων δεν εξαντλείται στην διεκδίκηση και απόκτηση ίσων δικαιωμάτων από όλα τα μέλη της κοινωνίας, αλλά επεκτείνεται και στο ζήτημα της ουσιαστικής αλληλεπίδρασης μεταξύ των ανθρώπων, πέραν των κατηγοριών του φύλου, του χρώματος, της ταυτότητας κ.α., εμβαθύνει στον αγώνα για την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας κάθε ανθρώπινου όντος, για την πραγματική ενοποίηση της ανθρωπότητας.

Η επίθεση μίσους προς τον Δ. Πατέλη καταδεικνύει ακόμη ένα σοβαρό ζήτημα: η άκριτη μαζική λήψη, χρήση και διακίνηση πληροφορίας διαμέσου του διαδικτύου, δημιουργεί κινδύνους στο επίπεδο των κρίσεων και των συμπερασμάτων, στην όλη διανοητική δραστηριότητα των ανθρώπων. Ο αποσπασματικός, επιφανειακός και κωδικοποιημένος τρόπος με τον οποίο λαμβάνεται η πληροφορία και η άκριτη αφομοίωση της, μπορεί να οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα, αλλά και να γίνει εργαλείο επιβολής και χειραγώγησης από συγκεκριμένους κύκλους συμφερόντων. Ανέτρεξε κανείς από τους κατήγορους στο επιστημονικό, διδακτικό και ερευνητικό έργο του Δ. Πατέλη; Γνωρίζει κανείς το αγωνιστικό και κινηματικό παρελθόν του, το οποίο συνοδεύεται από διώξεις λόγω της επαναστατικής του δράσης; Έχει μήπως υπάρξει ποτέ στα πλαίσια της ακαδημαϊκής του πορείας επί δυόμισι δεκαετίες η παραμικρή νύξη για αυταρχική συμπεριφορά, διακρίσεις ή ρατσισμό;

Η όλη μεθόδευση είναι ενδεικτική τόσο της εργαλειακής και εκλεκτικιστικής σχέσης με τη θεωρία όσο και της ηθικής ορισμένων κύκλων της αριστεράς και της διανόησης. Κάποιοι δείχνουν να προτιμούν τις διαδικτυακές προγραφές, και τις συκοφαντίες από τον ευθύ, ειλικρινή και επιστημονικό-ορθολογικό διάλογο. Άλλωστε, αυτοί έχουν προ πολλού υποκαταστήσει την επαναστατική θεωρία με μεταμοντέρνες ψευδοθεωρίες του συρμού. Είναι πρωτοφανές ένας θεωρητικός όμιλος να μπαίνει στο στόχαστρο ομάδων και κομμάτων. Ερωτώνται αυτά τα όργανα: ποιος όρισε τα κομματικά τους ιερατεία σε ρόλο κριτών της επιστημονικής μεθοδολογίας και αλήθειας; Πέραν της επίθεσης που δέχθηκε ο Δ. Πατέλης από ανθρώπους που δεν γνώριζαν την μέχρι τώρα πορεία του, δέχθηκε και την επίθεση ανθρώπων που γνωρίζουν λίγο πολύ την πορεία του στον χώρο της αριστεράς. Με τη μεθοδευμένη διαδικτυακή διαπόμπευσή του, κάποιοι έκριναν ότι βρήκαν ευκαιρία να εξοφλήσουν τους λογαριασμούς τους με την “ενοχλητική” θεωρία και την όλη μετωπική πολιτική στάση του. Να τον μετατρέψουν παρελκυστικά σε αποδιοπομπαίο τράγο, πουλώντας ανέξοδα «δημοκρατική ευαισθησία», ενώ ξεπουλούν τη χώρα και το λαό ως κυβέρνηση. Άλλοι πάλι, με την αγωνία του πολιτικού προσεταιρισμού του κοινού των LGBTQ (που αναγορεύονται πλέον σε κομβικό στοιχείο της ταυτότητάς τους), φοβούμενοι μην τους αγγίξει η ρετσινιά από τη διαπόμπευση, έσπευσαν να ξορκίσουν τον Πατέλη και την επαναστατική θεωρία που αυτός πρεσβεύει. Διαφωνίες στην αριστερά πάντα υπήρχαν και υπάρχουν, τόσο σε θεωρητικά όσο και σε άμεσα πολιτικά ζητήματα. Το να σπιλώνουμε όμως το ήθος ανθρώπων, που με προσωπικό κόστος και με αυτοθυσία έχουν συνεισφέρει στο κίνημα είναι ντροπή για την αριστερά. Είναι άλλο πράγμα η θεωρητική διαφωνία, η αντιπαράθεση και η διαφοροποίηση και άλλο πράγμα η υπονόμευση και η συμμετοχή στο παραληρηματικό μίσος.


Καλούμε όσες/-ους ενδιαφέρονται για τη σύγχρονη επαναστατική θεωρία να συμμετάσχουν στη δράση μας. http://www.omilos.tuc.gr/

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΜΙΣΘΩΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΜΙΣΘΩΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ
Συνάδελφοι,
Στις 6, 7, 8 Δεκέμβρη διεξάγονται οι εκλογές στο σωματείο μας. Η συγκυρία μέσα στις οποίες πραγματοποιούνται είναι κρίσιμη τόσο για τους εργαζόμενους τεχνικούς, όσο φυσικά για όλο το λαό και την ίδια τη χώρα.
Το νέο σκληρό μνημόνιο από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει τα μέτρα των προηγούμενων, βαθαίνει τη φτωχοποίηση του εργαζομένου λαού, δυναμώνει την εξάρτηση της χώρας και παγιώνει τη σκληρή επιτροπεία από το κουαρτέτο των δανειστών (ΕΕ ,ΕΚΤ ,ΕΜΣ, ΔΝΤ). Υπό το πρίσμα των ανωτέρω και με αυτά τα νέα στοιχεία («πρώτη φορά αριστερά» = τρίτο μνημόνιο) η ευθύνη της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της όλων των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου για την κατάντια της χώρας, την χρεοκοπία της και τη διάλυση του παραγωγικού της ιστού παραμένει και είναι καταφανέστατη. Το ευρωπαϊκό όραμα της ντόπιας ολιγαρχίας έχει καταρρεύσει και κρατιέται μόνο με την τρομοκρατία και την εξαγορά ορισμένων στρωμάτων, ότι «αν φύγουμε από το μαντρί θα καταστραφούμε», «δεν υπάρχει εναλλακτική στο σήμερα παρά μόνο η καταστροφή», «θα χάσουμε τα ΕΣΠΑ και τις επιδοτήσεις», «θα πεινάσουμε» κλπ.
Η κατάσταση στο χώρο μας δεν είναι καλύτερη. Τρομακτική ανεργία και μετανάστευση, βάθεμα της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, απουσία συλλογικής σύμβασης, επαναφορά στις υπέρογκες εισφορές και μάλιστα αναδρομικά, που αδυνατούν να πληρώσουν δεκάδες χιλιάδες συνάδελφοι, καταλήστευση των αποθεματικών του ταμείου για την ανακεφαλαιοποίηση της τράπεζας Αττικής, πλήρης ανατροπή κάθε κοινωνικοασφαλιστικού κεκτημένου, άγρια φορομπηξία ιδιαίτερα στους μισθωτούς με μπλοκάκι, έναντι ή απληρωσιά, απολύσεις, τρομοκρατία.
Συνάδελφοι, είναι προφανές ότι η θετική δράση του σωματείου και της πλειοψηφίας του, της Αριστερής Πρωτοβουλίας δηλαδή (παρά τις όποιες αδυναμίες), η αντιεργοδοτική και αντί ΕΕ κατεύθυνση, οι μάχες που δίνει σε χώρους δουλειάς και ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της φιλοεργοδοτικής πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, δεν είναι αρκετή για να αντιστρέψει την κατάσταση. Είναι φυσικά απολύτως απαραίτητες και τις εκτιμούμε θετικά (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν διατηρούμε την κριτική μας αντίληψη). Όπως έδειξε η πείρα, ούτε ο δρόμος της συνδικαλιστικής συγκρότησης με συντονιστικά σωματείων μπορεί από μόνος του να ανατρέψει την επίθεση και να ανασυγκροτήσει το εργατικό-λαϊκό κίνημα την αναγκαιότητα της οποίας φραστικά αναγνωρίζουν όλες οι δυνάμεις που δρουν στο σωματείο. Αντιθέτως, οι μνημονιακές πολιτικές προχωράνε ακάθεκτες και στο χώρο μας (όλοι όσοι δουλεύουμε ξέρουμε πως μετά τη ψήφιση του κάθε μνημονίου οι συνθήκες εργασίας χειροτερεύουν σε όλα τα επίπεδα). Το ποιος φταίει για τη μέχρι σήμερα πορεία είναι σημαντικό ζήτημα αλλά δεν είναι της στιγμής. Αυτό που είναι γεγονός είναι ότι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι κατανοούμε πως η λύση των ζωτικών μας προβλημάτων απαιτεί πολιτική διέξοδο και με τη σειρά του αυτό απαιτεί κατ’ αρχήν κεντρικό πολιτικό μέτωπο που θα εξελιχτεί σε κοινωνικό-πολιτικό και θα προβάλλει μια άμεση συνεκτική πολιτική προγραμματική πρόταση διεξόδου από τη κρίση και θα προωθεί μέτρα για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών σε βάρος του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών με επίκεντρο την αποδέσμευση από την ΕΕ και την ευρωζώνη· μέτωπο που θα μπορεί να συγκεντρώσει λαϊκή πλειοψηφία χωρίς να θέτει αυστηρά ιδεολογικά κριτήρια. Θεωρούμε ότι αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση, αφενός μεν για την ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, αφετέρου δε για τη μαζικοποίηση των σωματείων, έτσι ώστε αυτά να διαδραματίσουν το σύγχρονο ρόλο τους, να αποτελέσουν σύγχρονα σχολεία μαζικού ταξικού αγώνα και να ξεπεράσουν την κρίση που δεν αφήνει ανεπηρέαστο ούτε το σωματείο μας. Υπηρετώντας αυτή τη κατεύθυνση οι υπογράφοντες την ανακοίνωση θα συνεχίσουμε να παλεύουμε μαζί με το σωματείο μας στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους με όλες τις μορφές πάλης μαζί με όλους τους συναδέλφους, ανεξαρτήτως διαφορών για όλα τα προβλήματα που προκαλεί η μνημονιακή πολιτική και η εργοδοτική επίθεση, επιζητώντας ακόμα και την πιο μικρή νίκη και κατάκτηση.
Με βάση αυτά δηλώνουμε ότι στις επικείμενες εκλογές του σωματείου θα στηρίξουμε την Αριστερή Πρωτοβουλία Τεχνικών, αφού θεωρούμε ότι ως παράταξη και ως πλειοψηφία στο σωματείο το κράτησε σε ταξική κατεύθυνση παρά τις όποιες ελλείψεις ενώ ταυτόχρονα προσπάθησε έστω και αν ορισμένες φορές αυτό γινόταν με στρεβλό τρόπο να συνδυάσει τα ειδικά αιτήματα του κλάδου (και τα γενικότερα εργατικά) με ριζοσπαστικά πολιτικά αιτήματα σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση (αποδέσμευση από ΕΕ και ευρώ, στάση πληρωμών –διαγραφή του χρέους, εθνικοποίησης τραπεζών και στρατηγικών τομέων) χωρίς να θέτει ως προϋπόθεση τη συμφωνία με το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Επίσης διαπιστώσαμε ότι πληροί σε μεγάλο βαθμό ένα βασικό κριτήριο για μας, που είναι η δημοκρατική λειτουργία.
Τέλος, εμείς από την πλευρά μας προσβλέποντας σε μια μελλοντική ευρύτερη συνεργασία και αμοιβαία συντροφική αλληλεγγύη, θεωρούμε την παρούσα στήριξη μια «μετωπική» κίνηση, με την οποία παραμερίζουμε τις όποιες διαφωνίες μας σε θεωρητικό επίπεδο, και για αυτό το λόγο καλούμε τα μέλη και τα στελέχη της Αριστερής Πρωτοβουλίας να μην μείνουν μόνο στη συνδικαλιστική συσπείρωση αλλά να πάρουν και τις ευθύνες που τους αναλογούν και στο πολιτικό επίπεδο.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΣΤΗΣ 3ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Τα υπογράφοντα μέλη του σωματείου:
1) Παντελής Βασιλείου, Αθήνα, Χημικός Μηχανικός
2) Ξενοφών Μπακούρας, Αθήνα, Μηχανικός Περιβάλλοντος
3) Γιούλη Βλάχου, Μηχανικός Υπολογιστών, Χανιά
4) Νίκος Γεωργαντώνης, Μηχανικός Υπολογιστών, Χανιά
5) Κωνσταντίνος Τσάκωνας, Μηχανικός Υπολογιστών, Αθήνα
6) Νίκος Σωτηρέλης, Μηχανικός Περιβάλλοντος, Χανιά
7) Κώστας Γιάννης, Μηχανικός Παραγωγής και Διοίκησης, Χανιά
8) Χριστίνα Μπαλωμενάκη, Αρχιτέκτων Μηχανικός, Χανιά
9) Αλίκη Κόκα, Μηχανικός Περιβάλλοντος, Χανιά

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Αναδημοσίευση


Η Ένωση των Δικαίων καταδικάζει τις τρομοκρατικές πολύνεκρες επιθέσεις που δέχθηκε ο γαλλικός λαός από τους τζιχαντιστές που είναι δημιούργημα των ΗΠΑ και της ΕΕ και χρησιμοποιήθηκαν από αυτούς για την υλοποίηση των γεωπολιτικών τους σχεδίων σε Μ. Ανατολή και Αφρική.
H παρόμοια επίθεση που έγινε στους δίδυμους πύργους των ΗΠΑ στις 11/09/2001 είδαμε που οδήγησε. Με πρόσχημα αυτή την επίθεση οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ εξαπέλυσαν μια βρώμικη επίθεση με οδυνηρά αποτελέσματα για τους λαούς. Πόλεμοι, διάλυση κρατών, καταλήστευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, περιορισμός ατομικών ελευθεριών και τρομοκράτηση χωρών και λαϊκών κινημάτων που αντιστέκονται στα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών που τους οδηγούν στην ανεργία και στη φτώχεια.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι λαοί θα πρέπει να προετοιμαστούν για ένα νέο γύρο πολεμικών επεμβάσεων, για νέα μέτρα καταστολής εναντίον τους με πρόσχημα την ελευθερία και τη δημοκρατία, μέτρα τα οποία θα διαιωνίσουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που τους εξαθλιώνουν.
ΕΚΦΡΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΣΤΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΓΑΛΛΙΚΟ ΛΑΟ.
ΕΚΦΡΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΣΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΠΟΥ ΔΙΕΞΑΓΟΝΤΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΤΡΑΝΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΠΑΛΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΠΟΛΕΜΟΥΣ, ΔΥΣΤΥΧΙΑ, ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ.
ΜΕ ΕΝΑ ΠΛΑΤΥ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΚΡΟΥΕΙ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΕ - ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΔΝΤ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ.

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

10 απλά μαθήματα Σύγχρονης Επαναστατικής Θεωρίας. Κλασικός μαρξισμός και Λογική της Ιστορίας



Ανακοίνωση Ομίλου Επαναστατικής Θεωρίας

Ο Όμιλος Επαναστατικής Θεωρίας Αθήνας διοργανώνει κύκλο ανοικτών εκδηλώσεων με θέμα:
«10 απλά μαθήματα Σύγχρονης Επαναστατικής Θεωρίας.
Κλασικός μαρξισμός και Λογική της Ιστορίας».
Εισηγητής αν. Καθ. Πολυτεχνείου Κρήτης Δημήτρης Πατέλης.
Τα μαθήματα θα γίνονται κάθε Πέμπτη, ώρα 18:00, αρχής γενομένης από 22 Οκτωβρίου 2015, στο αμφιθέατρο Μ318 της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Ε.Μ.Π. - τ. πτέρυγα των Ηλεκτρολόγων προς την οδό Μπουμπουλίνας, 3ος όρ. (είσοδος από οδό Στουρνάρη).
Θέμα του πρώτου μαθήματος: «Η εμφάνιση και η διαμόρφωση του μαρξισμού».
Τα μαθήματα απευθύνονται σε όσους/-ες ενδιαφέρονται για τη σύγχρονη επαναστατική θεωρία ως αναγκαίο όρο διάγνωσης της δομής και της ιστορίας της κοινωνίας ως ολότητας και των προοπτικών της, για τη θεμελίωση του νικηφόρου επαναστατικού κινήματος.
Θερμή παράκληση: η προσέλευση να γίνεται έγκαιρα, δεδομένου ότι το αμφιθέατρο κλείνει ώρα 21:00.

Η σειρά των μαθημάτων θα είναι η εξής:

1.  22.10.2015. Η εμφάνιση και η διαμόρφωση του μαρξισμού.
2.  29.10.2015. Η ανάπτυξη του μαρξισμού και ο ρόλος της πολιτικής οικονομίας της κεφαλαιοκρατίας.
3.  05.11.2015. Η κοινωνία ως ολότητα. Η μεθοδολογία διερεύνησης του οργανικού όλου. Ανάβαση από το αφηρημένο στο συγκεκριμένο. Ιστορικό και Λογικό.
4.  19.11.2015. Η απλούστατη σχέση της κοινωνίας ως διαδικασία (ο άνθρωπος ως έμβιο ον, οι ανάγκες και η σχέση με τη φύση. Η διττή διάρθρωση της απλούστατης σχέσης). Η μετάβαση από την απλούστατη σχέση στην ουσία της κοινωνίας (είδη και επίπεδα αλληλεπίδρασης των εμβίων όντων με τη φύση. Ριζική αλλαγή της «στρατηγικής επιβίωσης» του ανθρώπινου γένους).
5.  26.11.2015. Η ουσία της κοινωνίας. Εργασία και παραγωγή ως διαδικασία ανταλλαγής ύλης μεταξύ ανθρώπου και φύσης. Οι σχέσεις παραγωγής (εργασιακές σχέσεις).
6.  03.12.2015. Το φαινόμενο της ανθρώπινης κοινωνίας. Η κοινωνική συνείδηση και οι μορφές της (γνώση και συνείδηση, ηθική, πολιτική, δίκαιο, αισθητική, θρησκεία, φιλοσοφία).
7.  10.12.2015. Η πραγματικότητα της ανθρώπινης κοινωνίας. Το εποικοδόμημα (υλικά και οργανωτικά μέσα και τρόποι επενέργειας στο όλο της κοινωνίας). Οι άνθρωποι ως προσωπικότητες.
8.  17.12.15. Η διαδικασία της ιστορικής ανάπτυξης της κοινωνίας. Αρχή της διαδικασίας ιστορικής ανάπτυξης και πρωταρχική εμφάνιση της κοινωνίας. Η διαμόρφωση της κοινωνίας: 1) Δουλοκτησία, 2) Φεουδαρχία.
9. 14.01.2016. Ολοκλήρωση της διαμόρφωσης της ανθρώπινης κοινωνίας. 3) Ο κεφαλαιοκρατικός κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός.
10. 21.01.2016. Η ωριμότητα της ανθρώπινης κοινωνίας. Η ενοποιημένη ανθρωπότητα (κομμουνισμός)

Παρακολουθήστε όλα τα μαθήματα εδώ.

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

Τι να σημαίνει αυτό; Περί μερικών περίεργων συμπτώσεων

Άρθρο του Ι. Φέρμπροφ, γραμματέα της ΚΕ του Ροτ Φροντ επί ιδεολογικών ζητημάτων, μέλους του πολιτικού συμβουλίου του ΚΕΚΡ, μέλους της επιτροπής Μόσχας του ΚΕΚΡ
Μετάφραση: Δημήτρης Πατέλης, Παναγιώτης Παπαργύρης.

Τι να σημαίνει αυτό;
Περί μερικών περίεργων συμπτώσεων

Ήδη έχουμε συνηθίσει τα τελευταία 25 χρόνια στη ρωσική κοινωνία να μας παρέχεται μια αυστηρά δοσολογημένη πληροφόρηση. Δεν αναφερόμαστε τώρα στον κυκλώνα παραπληροφόρησης. Γίνεται λόγος μόνο για την πληροφόρηση σχετικά με γεγονότα που έχουν πραγματικά συμβεί. Να λοιπόν που έγιναν και πάλι διαπραγματεύσεις της αποκαλούμενης «τετράδας της Νορμανδίας». Αυτή τη φορά διεξήχθησαν στο Παρίσι. Αυτό είναι λογικό, θα ήταν πιο εύκολο να μεταβεί αεροπορικώς ο Πούτιν και ο Ποροσένκο στο Μινσκ, ενώ ο Ολλάντ και η Μέρκελ βολεύονταν καλύτερα με το Παρίσι. Όσον αφορά τους εκπροσώπους των ΛΔ, το τι βολεύει αυτούς, δεν απασχολεί κανέναν. Αυτές οι Δημοκρατίες δεν αποκαλούνται με κανέναν άλλο τρόπο εκτός από αυτόν που τις θέλει χωριστές περιοχές των περιφερειών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ της Ουκρανίας. Και μάλιστα αποκαλούνται έτσι και από τα μέλη της ρωσικής αντιπροσωπείας.
Εν πάσει περιπτώσει, αυτά είναι λεπτομέρειες. Σημασία έχει η ουσία. Περί αυτής μάς έχουν αναφέρει με τη μέγιστη λεπτομέρεια: οι διαπραγματεύσεις διεξήχθησαν σε εποικοδομητικό κλίμα, ελήφθησαν νέες σημαντικές αποφάσεις, επετεύχθησαν ορισμένες πρόοδοι καθ’ οδόν προς τη διευθέτηση της σύρραξης. Το ποιες είναι αυτές οι αποφάσεις, το περί τίνος συμφώνησαν, το σε τι συνίστανται αυτές οι πρόοδοι δεν είναι υπόθεση του δικού μας νου. Αν χρειαστεί στο μέλλον κάτι, θα μας το αφηγηθούν οι ιθύνοντες όταν θα έρθει ο καιρός. Και ό,τι δε χρειάζεται, δε θα μας το πουν ποτέ.
Γι’ αυτό, οι αναλυτές χρειάζεται να εκμαιεύσουν αποσπασματικές μαρτυρίες, να τις αντιπαραβάλουν και να προβούν σε αυτοτελή λογικά συμπεράσματα.
Κάποτε, μετά τις διαπραγματεύσεις του Μινσκ μας έλεγαν προσεκτικά μια είδηση που, χωρίς υπερβολή, ήταν μία νάρκη τρομακτικής καταστροφικής ισχύος. Επί του παρόντος, ήταν μια νάρκη με χρονοκαθυστέρηση. Εδώ γίνεται λόγος για τη συμφωνία που αφορά τη μεταβίβαση του ελέγχου των συνόρων των ΛΔ με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Τη μεταβίβασή τους στις ουκρανικές αρχές.
Κατ’ αρχήν, αυτό είναι τυπική και μονοσήμαντη άρνηση της αναγνώρισης της κυριαρχίας των Δημοκρατιών του Ντονμπάς, δεδομένου ότι τους αρνούνται ακόμα και να έχουν τα δικά τους σύνορα. Και με αυτό συμφώνησαν και η Ρωσία, και οι ίδιες οι Δημοκρατίες δια των πληρεξουσίων αντιπροσώπων τους. Συμφώνησαν λοιπόν αυτοί με το ότι οι ίδιες αυτές οι Δημοκρατίες δεν είναι πραγματικές Δημοκρατίες και επιπλέον, ότι στην πραγματικότητα είναι έτοιμες στο εξής να βρίσκονται στη σύνθεση της Ουκρανίας. Παρ’ όλες τις αποφασιστικές και απειλητικές υποσχέσεις που είχαν ακουστεί κατά το παρελθόν. Ρώτησε άραγε κάποιος τούς λαούς των Δημοκρατιών αυτών αν συμφωνούν με τέτοια αυτοκτονική απόφαση; Φυσικά και όχι. Ποιον άλλωστε ανησυχεί η συμφορά τους, το αίμα τους, ο αγώνας που δίνουν με αυταπάρνηση; Όλα αυτά είναι ρητορικά ερωτήματα.
Δεύτερον. Αυτή η απόφαση με πλήρη προσδιορισμό εγγυάται την κατάπαυση του λεγόμενου «военторг» - δηλαδή των ρωσικών εφοδίων σε οπλισμό και σε άλλους υλικούς πόρους στον αγωνιζόμενο λαό του Ντονμπάς. Θα έπρεπε να είναι κάποιος εντελώς ηλίθιος ώστε να θεωρεί ότι δήθεν οι ουκρανικές αρχές θα αφήσουν μέσα από τα σύνορα που θα ελέγχονται από τις ίδιες να περάσουν οπλισμός και πολεμοφόδια για τους σχηματισμούς των ενόπλων ανθρακωρύχων και χειριστών τρακτέρ, που πολεμούν εναντίον τους. Και στην ηγεσία της Ρωσίας και στις Δημοκρατίες του Ντονμπάς δεν υπάρχουν κλινικές περιπτώσεις ηλιθιότητας. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι γνωρίζουν πολύ καλά τι έχουν συμφωνήσει.
Εμείς δε όλοι αντιλαμβανόμαστε θαυμάσια τι θα συμβεί στους κατοίκους του Ντονμπάς, όταν πέσουν υπό την εξουσία της χούντας του Κιέβου. Για την ακρίβεια, η ίδια η χούντα δεν κρύβει τίποτε σε αυτή την κατεύθυνση. Και είναι ακόμα νωπή στη μνήμη μας η συμφορά των καμένων κατοίκων της Οδησσού. Ή κάποιος την έχει λησμονήσει; Σε κάθε περίπτωση, οι ίδιοι οι κάτοικοι της Οδησσού και του Ντονμπάς δεν το έχουν λησμονήσει αυτό. Και συνειδητοποιούν θαυμάσια τι φρίκη τούς περιμένει.
Γιατί όμως θυμηθήκαμε αυτό το σημείο των συμφωνιών του Μινσκ; Διότι τις τελευταίες ημέρες εμφανίστηκαν ορισμένες πληροφορημένες διαρροές, που συγκεκριμενοποιούν το ζήτημα. Έτσι, και οι εκπρόσωποι της ΛΔ Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ, και ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας Κράσιν, κατά κάποιο τρόπο εν χωρώ, βάσει μιας παράξενης σύμπτωσης, αναφέρθηκαν σε συγκεκριμένες προθεσμίες για τη μεταβίβαση του ελέγχου των συνόρων στις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας της Ουκρανίας. Αναφέρονται ποικίλες συνθήκες περί αυτού, αναφέρονται διάφορες προθεσμίες και ημερομηνίες, αλλά σταδιακά όλα επικεντρώνονται σε μια προθεσμία: μέχρι τις 20 Μαρτίου 2016. Κατά τα φαινόμενα, αυτό ακριβώς έχει συμφωνηθεί στο Παρίσι. Βλέπετε, μέχρι τη διεξαγωγή αυτών των διαπραγματεύσεων υπήρχε μια σιωπή σχετικά με το πρόγραμμα και τους όρους της παράδοσης του ελέγχου των συνόρων. Τώρα όμως, προσεκτικά, αλλά καθ’ όλα οριστικά αναφέρονται σε αυτά.
Και εδώ παρατηρούμε άλλη μια περίεργη σύμπτωση. Φυσικά, τυχαία. Αδιαμφισβήτητα.
Η ηγεσία των Δημοκρατιών του Ντονμπάς, η οποία είχε προσδιορίσει την διεξαγωγή εκλογών στις χώρες αυτές για τον Οκτώβριο του 2015, αίφνης και ανεξήγητα, μεταθέτει την ημερομηνία διεξαγωγής αυτών των εκλογών. Και υπήρξε απεύθυνση της Ρωσίας με παράκληση για αυτή τη μετάθεση. Τι συνέβη λοιπόν ξαφνικά, και γιατί έγινε η μεταφορά της ημερομηνίας, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει. Υπήρξαν κάποιες δειλές απόπειρες κάτι να αναφερθεί, αλλά γρήγορα αποσιωπήθηκαν, λόγω της πλήρους ασυναρτησίας τους και της αβοήθητης κατάστασης στην οποία περιέρχονταν όσοι τις εξέθεταν. Οι ενέργειες αυτών των ηγετών κλιμακώθηκαν. Αρχικά, μετέθεσαν τις εκλογές για το Φεβρουάριο του 2016 και τώρα στη ΛΔ Ντονιέτσκ ανακοίνωσαν ότι μετατίθενται για τις 20 Μαρτίου. Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτή η ημερομηνία; Α μάλιστα, είναι η ίδια ακριβώς ημέρα που τα σύνορα με τη Ρωσία θα περιέλθουν υπό τον έλεγχο των ουκρανικών αρχών, και οι Δημοκρατίες αυτές θα μείνουν εντελώς αβοήθητες. Θα μπορεί κάποιος να τις κατακτήσει με γυμνά χέρια. Πώς θα ψηφίσουν λοιπόν οι κάτοικοι αυτών των Δημοκρατιών υπό την απειλή των αναπόφευκτων διωγμών εναντίον των διαφωνούντων; Φυσικά, όπως και αν ψηφίσουν, αυτό κανέναν δεν ενδιαφέρει. Το “λογαριασμό” θα τον έχουν πλέον οι εγκάθετοι του Κιέβου.
Ωστόσο, για κάθε ενδεχόμενο, λαμβάνονται και προληπτικά μέτρα. Όχι βέβαια για την αποτροπή ων διωγμών, κάθε άλλο. Αλλά για να αποκλειστεί το ενδεχόμενο μιας “λανθασμένης” ετυμηγορίας του λαού. Εν πάσει περιπτώσει, οι κάτοικοι του Ντονιέτσκ ψήφισαν μία φορά με τον τρόπο που αυτοί ήθελαν. Το ζητούμενο τώρα είναι να μη τους επιτραπεί να το επαναλάβουν. Έχουμε ήδη αναφέρει σε μια σειρά υλικών μας ότι στις Δημοκρατίες αυτές (επί του παρόντος συνεχίζουμε να τις αποκαλούμε έτσι) οι αρχές έχουν λάβει όλα τα μέτρα, ούτως ώστε να αποκλειστεί η συμμετοχή των κομμουνιστών από τις εκλογές. Στη ΛΔ Ντονιέτσκ δεν καταχωρούνται υποψήφιοι από το ΚΚ της ΛΔ Ντονιέτσκ, ενώ στη ΛΔ Λουγκάνσκ δεν καταχωρείται και η ίδια η Κομμουνιστική Εργατική Οργάνωση. Βλέπετε, από αυτούς τους κομμουνιστές μπορεί κανείς να περιμένει ανεπιθύμητες εκπλήξεις. Χωρίς αυτούς τα πράγματα θα είναι πολύ πιο ήσυχα. Θα μπορέσει πολύ πιο ήρεμα να διασφαλιστεί η ομαλή και άνευ όρων συνθηκολόγηση, θα μπορέσει απρόσκοπτα να παραδοθεί ο λαός δέσμιος στις συμμορίες του Κιέβου. Θα μπορούσε κανείς να περιμένει έλεος για πολλούς, σε καμιά περίπτωση όμως αυτές οι συμμορίες δε θα δείξουν έλεος στους κομμουνιστές. Επιπλέον οι κομμουνιστές δεν έχουν συνηθίσει να εκλιπαρούν για έλεος. Είναι πιο συνηθισμένοι να πολεμούν. Γι’ αυτό αρχικά θα τους αφοπλίσουν, στερώντας τους οποιαδήποτε προμήθεια εξοπλισμού, στη συνέχεια θα διασφαλίσουν τον αποκλεισμό τους ακόμα και από αυτή την παρωδία των εξουσιαστικών δομών, και στη συνέχεια θα τους παραδώσουν, άοπλους και ανίσχυρους. Βλέπετε, στο Κίεβο, έχει απαγορευτεί η συμμετοχή στις εκλογές του ΚΚ Ουκρανίας και οι εκλογές στις Δημοκρατίες θα διεξαχθούν σύμφωνα με τους νόμους της Ουκρανίας του Ποροσένκο.
Και αν κάποιος ακόμα τρέφει αυταπάτες ότι οι ρωσικές αρχές δεν έχουν συμμετοχή σε αυτήν την προδοσία – ας ξυπνήσει. Όλες οι αποφάσεις λαμβάνονταν και με την επίσημη συμμετοχή της ρωσικής αντιπροσωπείας στο ανώτατο επίπεδο (στο επίπεδο του προέδρου), ο οποίος είναι και ο πραγματικός χειριστής των μαριονετών που εμφανίζονται ως Ρώσοι «σύμβουλοι» στο Ντονμπάς. Όλα τα σημαίνοντα πρόσωπα που ήταν σε θέση να αντισταθούν με κάποιο τρόπο σε αυτές τις προδοτικές ενέργειες έχουν βγει από τη μέση. Είτε έχουν δολοφονηθεί είτε έχουν απομακρυνθεί, κατά περίπτωση. Το πεδίο για να έχουν ελεύθερα τα χέρια τους οι συνεχιστές του Βλάσοφ (Ρώσου στρατηγού που συμπαρατάχθηκε με τους ναζί κατά τον Β' ΠΠ), οι οποίοι με προθυμία οδεύουν σε συμφωνία με τους συνεχιστές του έργου του Μπαντέρα, έχει εκκαθαριστεί.
Εσείς τι περιμένατε λοιπόν; Μήπως ότι οι συνεχιστές του Βλάσοφ θα πολεμήσουν εναντίον των συνεχιστών του Μπαντέρα; Μήπως είναι ανοησία τέτοιες προσδοκίες;
ΥΓ1. Ναι, κόντεψα σχεδόν να ξεχάσω άλλη μια “τυχαία” σύμπτωση. Μόλις δημοσιεύσαμε την ανάλυσή μας για τα γεγονότα στη Συρία και τη ρωσική ανάμιξη σε αυτά τα γεγονότα (http://rkrp-rpk.ru/content/view/13467/1/). Είχε εκεί αναφερθεί η εικασία περί πιθανών εκδοχών παζαριού μεταξύ των ρωσικών αρχών με τη Δύση. Μεταξύ αυτών των εκδοχών, υπήρχε και η συμφωνία παράδοσης του Ντονμπάς με τη σύμφωνη γνώμη της Δύσης για την ενίσχυση της ρωσικής επιρροής στη Συρία, για να επιτραπεί η παρουσία της Ρωσίας στην περιοχή, στο πετρέλαιο της Συρίας, ώστε να απωθηθούν κάποιοι από τους ανταγωνιστές, ή κάποια άλλη λεπτομέρεια που δεν είναι τόσο σημαντική.
Ήταν ηλίου φαεινότερο... Δηλαδή θα ήθελα να πω, η επιστημονική πρόβλεψη, όπως πάντα, δε μας πρόδωσε.
Η αγορά είναι η αγορά. Κανείς δε γλιτώνει χωρίς αγοραπωλησίες. Τα πάντα είναι προς πώληση, συμπεριλαμβανομένων των συμφερόντων ολόκληρων λαών. Και κάτι μας λέει ότι ο συριακός λαός δε θα είναι εξαίρεση, εάν αν οι Ρώσοι έμποροι δεχτούν κάποια πιο συμφέρουσα πρόταση. Φυσικά ο λόγος του εμπόρου είναι ισχυρός. Μόνο που το χρήμα είναι ακόμα πιο ισχυρό.
ΥΓ2. Καλά όλα αυτά, αλλά εμείς τι να κάνουμε;
Χίλιες φορές έχουμε μιλήσει για αυτό. Συγκεντρώνουμε δυνάμεις. Συγκεντρώνουμε όλες τις δυνάμεις γύρω από τους πραγματικούς κομμουνιστές, και με όλες μας τις δυνάμεις ετοιμαζόμαστε για τον αγώνα της εργατικής τάξης, οργανώνοντάς την για την αποφασιστική και ανένδοτη σύγκρουση. Και στη συνέχεια – όλοι σας ξέρετε. Διαβάστε το πρόγραμμά μας, όλα είναι γραμμένα εκεί. Και ενταχθείτε στον αγώνα. Είναι γνωστό ότι το πιο απόμακρο σπίτι του χωριού καίγεται πρώτο, όπως λέει η παροιμία.
Μπροστά μας έρχεται ο Νέος Οκτώβρης.
Και η επιλογή είναι πολύ απλή: νίκη ή θάνατος.
Ι. Φέρμπροφ

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

Εν όψει των πραξικοπηματικών εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου 2015

Συλλογικότητα αγώνα για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ.
Εν όψει των πραξικοπηματικών εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου 2015.

Με το ιουλιανό πραξικόπημα του 2015, επήλθε μια ποιοτική καμπή στο καθεστώς εκτάκτου ανάγκης των τελευταίων πέντε ετών. Η ιστορικά πρωτοφανής (ως προς την ένταση, το εύρος, το βάθος και τη διάρκεια) ευκαιρία επιβολής των συμφερόντων των πλέον επιθετικών κύκλων της χρηματιστικής ολιγαρχίας του ευρωατλαντικού άξονα σε συνθήκες κρίσης και πολέμου, καθιστά αδίστακτο αυτό το καθεστώς. Το μεγαλύτερο μέρος του λαού έχει μείνει άναυδο με την πραξικοπηματική απάτη και τον βιασμό της λαϊκής ετυμηγορίας. Ιδιαίτερα όσοι έμμεσα ή άμεσα, συνειδητά ή ασυνείδητα είχαν επενδύσει ελπίδες σε αυτή τη συγκυβέρνηση, που διακήρυσσε ότι έχει “κορμό την αριστερά”.
Σε περίπτωση επιτυχίας της κλιμάκωσης και εδραίωσης του πραξικοπήματος, η ολιγαρχία του κεφαλαίου δεν έχει να κερδίσει μόνο  επέκταση και παράταση του μηχανισμού απόσπασης μελλοντικής υπεραξίας και άλλου συσσωρευμένου πλούτου μέσω της αποικίας χρέους, αλλά θα έχει επιτύχει και μακροχρόνια ηθικοπολιτική ηγεμονία, μέσω της ακύρωσης, του ριζικού εξευτελισμού κάθε έννοιας αριστεράς και εναλλακτικής προοπτικής. Το καθεστώς προσπαθεί με κάθε τρόπο να αναδιατάξει και να εδραιώσει τη νέα πραξικοπηματική σύνθεση του μαύρου μετώπου, με την ενσωμάτωση υλικών της “πρώτης φοράς αριστεράς”, με όλο και πιο αναβαθμιζόμενο το ρόλο του φασιστικού μορφώματος ως προτιμητέας εκδοχής διοχέτευσης του “αντισυστημικού ριζοσπαστισμού”. Πρόθεση του καθεστώτος είναι το όλο σύστημα να κινηθεί προς την κατεύθυνση του όλο και πιο σαφούς νεοφιλελεύθερου ευρωατλαντισμού, φασίζοντος ή και φασιστικού προσανατολισμού. Από αυτή την άποψη, η συνέργεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το έγκλημα, συνιστά ιστορικά πρωτοφανή απάτη, αποστασία, ασύστολη προδοσία του λαού που επένδυσε ελπίδες και αισχρή αθέτηση των ελαχίστων φιλολαϊκών στοιχείων που είχαν απομείνει στα προγραμματικά κείμενα και στις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων αυτού του κόμματος.
Η ηγετική-”προεδρική” ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, πλήρως υποταγμένη πλέον στις επιταγές του ευρωατλαντικού άξονα συνιστώσα του μαύρου μετώπου, και ως εκτελεστής των επιταγών του, κλιμακώνει το πραξικόπημα που ξεκίνησε τον Ιούλιο σε πολλές κατευθύνσεις. Προχώρησε μεθοδικά στην άλωση και στην περαιτέρω πλήρη χειραγώγηση-μετάλλαξη του κόμματος (σε ότι έχει απομείνει από αυτό) για την εδραίωση της θέσης και του ρόλου μιας πλήρως υποταγμένης στο καθεστώς εκδοχής πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης και ενός μηχανισμού  ματαίωσης προσδοκιών, χειραγώγησης, ενσωμάτωσης και εμπλοκής λαϊκών μαζών σε λογικές εθελοδουλείας και συμβιβασμού με εκδοχές καλλωπιστικής εκτέλεσης του μνημονίου λόγω “δυσμενούς συσχετισμού δυνάμεων”... Έχοντας καταργήσει ασύστολα πραξικοπηματικά τις όποιες λειτουργίες και τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων του, κλιμακώνει το πραξικόπημα με την έκτακτη προσφυγή στις κάλπες (χωρίς σταυρό, μέσω λίστας καταρτιζόμενης απ' τον αρχηγό του κόμματος), για την εκπαραθύρωση των διαφωνούντων.
Οι επικείμενες εκλογές, διεξάγονται ως κλιμάκωση του ιουλιανού πραξικοπήματος Ευρωατλαντικού άξονα - Τσίπρα, ώστε εσπευσμένα: 1. να μη προλάβει να διαμορφωθεί ιδεολογικά, προγραμματικά και οργανωτικά-πολιτικά η δυναμική της ριζοσπαστικοποίησης του λαού, που εκφράστηκε με το συντριπτικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, 2. να μη προλάβουν να γίνουν άμεσα αντιληπτές οι επιπτώσεις του τρίτου και φαρμακερού μνημονίου στην καθημερινή ζωή του λαού και 3. να γίνει αλλαγή στη σύνθεση της βουλής  -μέσω του μηχανισμού της αποφασιζόμενης απ' τον αρχηγό του κόμματος σειράς στη λίστα των ψηφοδελτίων, χωρίς σταυρό- με “εκκαθάριση” (από το ΣΥΡΙΖΑ και από τα λοιπά καθεστωτικά μορφώματα) όποιων δεν υποτάσσονται πλήρως στις στρατηγικές επιλογές του ευρωατλαντικού άξονα. Βασική στόχευση του καθεστώτος είναι η περαιτέρω ανάσχεση, ματαίωση και η πρακτική ακύρωση της δυναμικής της λαϊκής ανυπακοής, με την τεχνητή και βεβιασμένη αποτροπή της συγκρότησης των “από κάτω” και της δυναμικής του “ΟΧΙ” σε κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο – Μέτωπο. Έτσι, ώστε να παραμείνουν άμορφες, συγκεχυμένες, ακέφαλες, ασυντόνιστες και ανοργάνωτες οι λαϊκές αντιδράσεις στον επερχόμενο Αρμαγεδδώνα των φονικών μέτρων του 3ου μνημονίου.
Το όλο στήσιμο του σκηνικού των πραξικοπηματικών εκλογών, απεργάζεται συστηματικά την διεξαγωγή τους χωρίς να τίθενται καν τα θεμελιωδέστερα ερωτήματα που αφορούν τα προβλήματα επιβίωσης των εργαζομένων και των ανέργων, τις προοπτικές της κοινωνίας. Επιδιώκεται η εμπέδωση της δικτατορικής επιβολής του καθεστώτος αποικίας χρέους και εξανδραποδισμού του λαού, με την επιβολή και υποβολή της θατσερικής ΤΙΝΑ (δεν υπάρχει εναλλακτική προοπτική), σαν να είναι φυσικό φαινόμενο. Μετά το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, θέλουν ρεβανσιστικά να καταστήσουν σαφές,  ότι “τίποτε άλλο δεν γίνεται”, ότι δεν υπάρχει πλέον ούτε για τα προσχήματα το παραμικρό περιθώριο “δημοκρατίας” και “λαϊκής ετυμηγορίας”. Το μόνο που επιτρέπουν οι επικυρίαρχοι, είναι η “ευχέρεια” επιλογής ανάμεσα σε εκδοχές ενός και του αυτού “εγκεκριμένου” πολιτικού προσωπικού άθλιων και αδίστακτων υποτακτικών απατεώνων του κεφαλαίου, που διαγκωνίζονται για θέσεις και ρόλους στην εκτέλεση μίας και της αυτής προδιαγεγραμμένης πολιτικής διαγενεακής γενοκτονίας του λαού, υπό καθεστώς εξευτελιστικής διεθνούς επιτροπείας.
Το ρωμαλέο ταξικό και νεανικό 61,3%, παρ' όλη την ανομοιογένειά του, με το ριζοσπαστισμό που εξέφρασε, αποδεικνύεται πολύ πιο προωθημένο σχεδόν από όλες τις διαθέσιμες κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, ότι απέμεινε απ' τις δυνάμεις της αριστεράς επέδειξε αναντίστοιχες των περιστάσεων στάσεις και συμπεριφορές, ανικανότητα ανάληψης προληπτικής-αποτρεπτικής δράσης, οργάνωσης νικηφόρου κινήματος αντίστασης και αντεπίθεσης στην κλιμάκωση του διακρατικού πραξικοπήματος. Έτσι, οι δυνάμεις αυτές, αντί να συμβάλλουν με το βέλτιστο τρόπο στην περαιτέρω συγκρότηση και ριζοσπαστικοποίηση του ρεύματος του ΟΧΙ, συμβάλλοντας στην περαιτέρω υπέρβαση αυταπατών και στην κλιμάκωση του αγώνα, πρακτικά σύρονται και πάλι πίσω από τις εκάστοτε αιφνιδιαστικές-πραξικοπηματικές κινήσεις του καθεστώτος, με όρους ηττοπαθούς αμυντισμού (πέρα από τις φραστικές τους διακηρύξεις), έχοντας εκχωρήσει πλήρως σε αυτό την στρατηγική πρωτοβουλία. Άλλη μια κρίσιμη ευκαιρία χάθηκε. Και πάλι στάθηκε αδύνατο να συγκροτηθεί το αναγκαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο μάχης. Οι δυνάμεις αυτές, κατά κανόνα, επιδεικνύουν συστηματικά γραφειοκρατική, σεχταριστική, κοινοβουλευτική κ.ο.κ. (κατά περίπτωση) και κατά κανόνα στερεοτυπική-προβλέψιμη νωθρότητα, όψη της οποίας είναι και οι σπασμωδικές κινήσεις-αντιδράσεις τους στις πρωτοβουλίες του καθεστώτος για εκλογές... Χαρακτηριστικές είναι και πάλι οι βεβιασμένες κινήσεις πανικού (νέα τετελεσμένα, καπελώματα, υποκατάστατα μετώπου, χωριστικές κινήσεις, διασπάσεις σχημάτων, όπως-όπως συσσωματώσεις & συμπράξεις, τραγελαφικές μετεγγραφές σε κόμματα ή/και σε λίστες ψηφοδελτίων της στιγμής κ.ο.κ.), με έντονο το στίγμα του καιροσκοπισμού.
Δεν είναι της παρούσης η συστηματική κριτική αποτίμηση του ιστορικού ρόλου και των ευθυνών της Αριστερής Πλατφόρμας για την όλη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, τα στελέχη της, δεν αντέδρασαν καίρια και ακαριαία στο πραξικόπημα. Πρακτικά, μέχρι την παραίτηση Τσίπρα, δήλωναν σχιζοφρενικά ότι “στηρίζουν την κυβέρνηση”, αλλά δεν στηρίζουν “ένα πρόγραμμα λιτότητας, νεοφιλελεύθερων απορρυθμίσεων και ιδιωτικοποιήσεων...”, επιτείνοντας τη σύγχυση.  Δεν προχώρησαν άμεσα σε συντεταγμένη και γενναία διάσπαση, με το βέλτιστο βαθμό προεργασίας και ζύμωσης των διακυβευμάτων, σε τίμια προγραμματική βάση πλατφόρμας, με αξιοποίηση κάθε δυνατότητας δημόσιου διαλόγου και συσπειρωτικών συλλογικών διαδικασιών. Η άτακτη αδρανοποίηση (σε παθητική αναμονή “πιο ευνοϊκών συνθηκών παρέμβασης” εντός του κόμματος), η εμπλοκή τους με όρους “κομματικής πειθαρχίας” σε στάση αναμονής, μέχρι και την προκήρυξη των πραξικοπηματικών εκλογών, υπονόμευσε τη γόνιμη συστράτευση στελεχιακού και λαϊκού δυναμικού σε μέτωπο αγώνα. Η Αριστερή Πλατφόρμα, αντί να διαμορφώνει δραστικά και στοχευμένα όρους, κινήθηκε κάτω απ' την πίεση των περιστάσεων και των τετελεσμένων των πραξικοπηματιών. Προχώρησε λοιπόν την τελευταία στιγμή, με σαφή πλέον την απειλή άμεσης εκπαραθύρωσης των βουλευτών της από τις λίστες των εκλογών, στη συγκρότηση κοινοβουλευτικής ομάδας και συνάμα της “Λαϊκής Ενότητας”, ενός σχήματος-οχήματος για τις επικείμενες εκλογές, ακριβώς υπό την πίεση της ηγεσίας του μνημονιακά εκφυλισμένου ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, αντί να προλάβει την αναμενόμενη κλιμάκωση των πραξικοπηματικών κινήσεων της κυβέρνησης, η Αριστερή Πλατφόρμα περίμενε τις πρωτοβουλίες της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αντιδράσει εκ των υστέρων. Οι αντιδράσεις αυτές, εκ των πραγμάτων φέρουν το στίγμα του πολιτικού χώρου προέλευσης αυτών των στελεχών (αρχηγικές κινήσεις από τα πάνω, παραγοντισμοί, τετελεσμένα, εμμονή στην θεσμική-κοινοβουλευτική λογική της ιεραρχίας και της “επετηρίδας”, διεμβολισμοί συλλογικών σχημάτων μέσω χωριστών επαφών-διαπραγματεύσεων με συνιστώσες τους κ.ο.κ.).
Θα μπορούσε να είχε συγκροτήσει τη δική της πολιτική οργάνωση, ώστε σε ισότιμη δημοκρατική βάση, από κοινού με κόμματα, οργανώσεις, συλλογικότητες και αγωνιστές/-ίστριες να πρωτοστατήσει στη δημιουργία του αναγκαίου κοινωνικού και πολιτικού Μετώπου, ή έστω μιας εκλογικής συνεργασίας σε μετωπική κατεύθυνση. Αντ' αυτού, αυτοαναγορεύεται ως “Λαϊκή Ενότητα” πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο του “ΟΧΙ μέχρι το τέλος”. Στην προγραμματική διακήρυξη, τίθενται μεν στόχοι του μεταβατικού προγράμματος, αλλά με αρκετή ασάφεια, δηλωτική υστέρησης και έναντι των ριζοσπαστικών διαθέσεων που εξέφρασε το “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα. Εκεί, τίθεται π.χ. ζήτημα “ρήξης με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και επιλογές της Ε.Ε.” (σαν να πρόκειται απλώς για υποκειμενικές βουλητικές επιλογές κάποιων) και επισημαίνεται ότι “το ζήτημα της αποχώρησης της Ελλάδας από την Ε.Ε. μπορεί να τεθεί εκ των πραγμάτων και ανά πάσα στιγμή στην ημερήσια διάταξη. Σ’ αυτή την περίπτωση, θα καλέσουμε το λαό να επιμείνει στην εφαρμογή του προοδευτικού προγράμματος που έχει επιλέξει, παίρνοντας την απόφασή του για παραμονή ή όχι στην Ε.Ε. με δημοψήφισμα...”. Ωστόσο, στο δημόσιο λόγο των στελεχών, εκείνο που κυριαρχεί είναι μια πιο δεξιά άμβλυνση ακόμα και αυτών των θέσεων, με αναφορά στο ενδεχόμενο εθνικού νομίσματος “αν χρειαστεί” και με διαβεβαιώσεις περί του ότι αυτοί δεν πρόκειται να θέσουν θέμα εξόδου από Ε.Ε. Αν κάποιοι νομίζουν ότι με αυτήν την «πονηρούτσικη» ασάφεια που χαϊδεύει τα αυτιά συντηρητικών και καθεστωτικών κύκλων προσεγγίζουν περισσότερο τον κόσμο του ΟΧΙ είναι βαθιά γελασμένοι.
Στην ιστορία τίποτα δεν επαναλαμβάνεται με ταυτόσημο τρόπο, εφόσον αλλάζουν οι εκάστοτε αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες. Ιδιαίτερα μετά το δημοψήφισμα και το ιουλιανό πραξικόπημα, είναι μάλλον απίθανη η μετάλλαξη της ΛΑΕ σε ΣΥΡΙΖΑ. Εκ των πραγμάτων, πέρα απ' τις προθέσεις και την εμβέλεια των πρωταγωνιστών της, η ΛΑΕ θα παίξει ρόλο υποδοχέα δυνάμεων του ρεύματος του ΟΧΙ, γεγονός που δικαιολογεί την επιθετικότητα εναντίον της του πολιτικού και μιντιακού προσωπικού του καθεστώτος. Άρα η ΛΑΕ (και η κάθε ΛΑΕ), στην επικείμενη κλιμάκωση της κρίσης και της σύγκρουσης, θα έχει εκ των πραγμάτων δύο επιλογές: ή θα αποτελέσει πρόπλασμα, συνιστώσα για την δημιουργία του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου ή θα εκφυλιστεί σε ένα ακόμα αστικό κόμμα που θα εκπροσωπεί τις επιταγές του Ευρωατλαντικού άξονα. Εάν η ΛΑΕ δεν δημιουργήσει δομές που να μπορούν να συσπειρώσουν και να εμπνεύσουν την νεολαία και τον εργαζόμενο λαό σε έναν μετωπικό αγώνα ενάντια στον ευρωατλαντικό άξονα υπερασπίζοντας την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία, θα είναι καταδικασμένη να κάνει υποχωρήσεις παρόμοιες και χειρότερες αυτών του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ εμμένει στην απομονωτική του τακτική, παραπέμποντας τα πάντα στη λαϊκή εξουσία, δηλ. στο σοσιαλισμό, τον οποίο θέτει ως προαπαιτούμενο ακόμα και για την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ.
Η υπόλοιπη, η εξωκοινοβουλευτική αριστερά αδυνατεί έως σήμερα να πρωτοστατήσει στη δημιουργία κοινωνικο-πολιτικού μετώπου, άγεται και φέρεται από τις εξελίξεις που καθορίζουν άλλοι, ενεργώντας ως ατυχήσασα να γίνει κοινοβουλευτική. Επιπλέον, υπό την πίεση των πραξικοπηματικών εκλογών και της ίδρυσης της ΛΑΕ, δοκιμάζεται από διαλυτικές τάσεις. Οι τάσεις αυτές, εκδηλώθηκαν και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στη ΜΑΡΣ. Οι οργανώσεις ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ, αποχώρησαν από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και με την “Παρέμβαση για την ανασυγκρότηση της κομμουνιστικής αριστεράς”, προχώρησαν σε συνεργασία με την ΛΑΕ. Είχε προηγηθεί συμφωνία με την ΛΑΕ του “Σχεδίου Β'”. Έτσι, εκ των πραγμάτων διαλύθηκε η ΜΑΡΣ, εντός της οποίας μέχρι πρότινος συνυπήρχαν ΑΡΑΣ, ΑΡΑΝ, “Παρέμβαση...” και “Σχέδιο Β'”, παρά το γεγονός ότι ο σκοπός για τον οποίο συγκροτήθηκε η ΜΑΡΣ (το αναγκαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο) δεν έχει επιτευχθεί. Οι τελευταίες συλλογικότητες, προέβησαν σε διαπραγματεύσεις και σε συνεργασία με την ΛΑΕ χωριστά η κάθε μία, χωρίς συνεννόηση με τη ΜΑΡΣ.
Κατά τη γνώμη μας, συντονισμένες κινήσεις της ΜΑΡΣ (από κοινού με τις μετωπικού προσανατολισμού δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) θα μπορούσαν να συμβάλουν σε μια ισότιμη μετωπική εκλογική συνεργασία με την ΛΑΕ υπό συγκεκριμένες προγραμματικές δεσμεύσεις, προσδίδοντας στο όλο εγχείρημα άλλου τύπου συγκρότηση και χαρακτηριστικά. Γι' αυτό κρίνουμε ότι, η διάλυση της ΜΑΡΣ δεν αποτελεί θετικό βήμα προς την συνεργασία αυτή και αφήνει κακή παρακαταθήκη για τη δημιουργία του μετώπου.
Υπό την πίεση των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, η Μ.ΑΡ.Σ. (με τις έντονες επιφυλάξεις εκ μέρους της Επαναστατικής Ενοποίησης) είχε συνεργαστεί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ώστε να συμβάλλει με τις όποιες δυνάμεις της στην προώθηση του μετώπου και στην αποφυγή της λεηλασίας του κόσμου της Αριστεράς και της εργασίας από την χειραγώγηση μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς, παρά τα υπεσχημένα, κανένα ουσιαστικό μετωπικό βήμα δεν έγινε μετεκλογικά εκ μέρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σαν να ήθελαν κάποιοι να αποδείξουν ότι στις ιεραρχήσεις τους θέτουν παραπάνω τις ευκαιριακές εκλογικές συμπράξεις από την μετωπική πολιτική αρχών με στρατηγικό βάθος.
Αυτό το “πνεύμα” φαίνεται πιο δραματικά εν όψει των εκλογών της 20ης Σεπτ. του 2015, με τη διάσπαση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την εκ των πραγμάτων διάλυση της ΜΑΡΣ.
Ως αποτέλεσμα, προκύπτει μια νέα πόλωση, ιδιαίτερα ανάμεσα σε ΛΑ.Ε. και σε ότι απέμεινε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Χρειάζεται προσοχή, ώστε η αντιπαράθεση που προέκυψε -λόγω των παραπάνω επιλογών και ενεργειών, μέσα στην ένταση της προεκλογικής περιόδου- να μην υπονομεύσει τις συντροφικές ενωτικές σχέσεις που καλλιεργήθηκαν, να μη θέσει φραγμούς στις απαραίτητες μετεκλογικές μετωπικές προσπάθειες.
Το μέτωπο έπρεπε να είχε ήδη γίνει. Για αυτό και οι προσπάθειές μας για την δημιουργία του αναγκαίου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου πρέπει να ενταθούν αμέσως μετά τις εκλογές. Επειδή το ζήτημα της δημοκρατίας είναι θεμελιώδες για τη μετωπική δράση, θεωρούμε απαραίτητο όρο την ισοτιμία μεταξύ των συνεργαζόμενων και την αυτονομία στην άρθρωση πολιτικού λόγου. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να αξιοποιηθεί το θετικό κεκτημένο της πρόσφατης μετωπικής κίνησης του ΟΧΙ μέχρι το τέλος, όχι σε ευρώ, Ε.Ε. κ.ο.κ., που δρομολογήθηκε με κορμό τις δυνάμεις ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΜΑΡΣ και τη συμμετοχή αγωνιστών/-τριών της Αριστερής Πλατφόρμας.
Η δημιουργία μετωπικών οργανώσεων σε χώρους εργασίας και κατοικίας του λαού, σε δημοκρατική βάση, η διασφάλιση ουσιαστικών λειτουργιών αιρετότητας, ελέγχου από τα κάτω, αναφοράς-λογοδοσίας, εκ περιτροπής ανάληψης ευθυνών και αντιπροσώπευσης και η ανακλητότητα (οργάνων, αντιπροσώπων, τυχόν βουλευτών κ.ο.κ.) συνιστά εχέγγυο αποτροπής φαινομένων γραφειοκρατικοποίησης, κατάχρησης εκπροσώπησης-εξουσίας, αυθαιρεσίας και λογικών εν λευκώ ανάθεσης. Χωρίς τη διασφάλιση παρόμοιων δομών λαϊκής αυτοοργάνωσης, επέρχεται εκφυλισμός και καθεστωτική ενσωμάτωση, ενώ καθοριστική ομάδα αναφοράς των εκάστοτε “λαϊκών εκπροσώπων” γίνονται τελικά οι κρατικοί, διακρατικοί και παρακρατικοί θεσμοί του καθεστώτος της κυρίαρχης τάξης.
Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, με την όλο και πιο φασίζουσα ή και απροκάλυπτα φασιστική μορφή του, δεν είναι υποκειμενική επιλογή κάποιων ώστε να αναιρεθεί με διάλογο, διαπραγματεύσεις και ικεσίες... Απορρέει από την ουσία, από την ίδια τη δομή και τις λειτουργίες της κυριαρχίας του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης της εποχής. Η εμπειρία των τελευταίων μηνών, του δημοψηφίσματος και του πραξικοπήματος Ε.Ε.- Ε.Κ.Τ. (και Α.Τ.Μ. σε ρόλο τεθωρακισμένων), έχει δρομολογήσει ισχυρό λαϊκό ρεύμα απαλλαγής από αυταπάτες και αντίληψης του πραγματικού ληστρικού-ιμπεριαλιστικού ρόλου Ευρωζώνης και Ε.Ε. Αυτή η τομή που εκφράστηκε ως ρεύμα εν πολλοίς στο ΟΧΙ, έγινε αυθόρμητα και με όρους λαϊκής, εθνικής αξιοπρέπειας και αντίστασης έναντι μιας βάρβαρης, απροκάλυπτης και ταπεινωτικής επιβολής. Η εμπειρία αυτή παρέχει στη συγκυρία μοναδικές δυνατότητες ανάδειξης των μηχανισμών ληστρικής υπερεκμετάλλευσης μέσω των ανταγωνισμών, της ανισομέρειας και του αυταρχισμού στην ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση. Για να κλιμακωθεί η ριζοσπαστικοποιήση του λαού, χρειάζεται να γονιμοποιηθεί αυτό το ρεύμα, να αποκτήσει θεωρητική, ιδεολογική και οργανωτική-πολιτική ενίσχυση με στρατηγικό βάθος σε μετωπική βάση, στο επίκεντρο των κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών αυτής της ρευστής συγκυρίας.
Η απουσία θεωρητικής, μεθοδολογικής και στρατηγικής παιδείας, δεν επιτρέπει τη διαλεκτική αντίληψη της εποχής, της συγκυρίας και των καθηκόντων του επαναστατικού κινήματος. Οδηγεί σε τύφλωση, που λοιδορεί και χλευάζει τη νομοτελή ζωτική ανάγκη του μετώπου και του μεταβατικού προγράμματος. Σε τραγελαφικά ιδεολογήματα, που αγνοούν τη διαλεκτική σχέση τακτικής και στρατηγικής, εθνικού, διεθνικού και παγκόσμιου, πατριωτισμού και διεθνισμού. Ιδεολογήματα που -δίκην “επαναστατικής καθαρότητας”-  προτάσσουν ως άμεσο προαπαιτούμενο για κάθε τακτική-μεταβατική διεκδίκηση την πλήρη επίτευξη του “καθαρού” στρατηγικού τους στόχου (αντικαπιταλιστικού, σοσιαλιστικού, κομμουνιστικού, όπως τον αντιλαμβάνεται ο καθ' ένας).
Χωρίς θαρρετή και σαφή τοποθέτηση έναντι των στρατηγικών επιλογών της άρχουσας τάξης για υπαγωγή σε Ε.Ε. & ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να δομηθεί μέτωπο νίκης στην δομική κρίση και στον πόλεμο, δεν μπορούν να δρομολογηθούν επαναστατικές προοπτικές. Η Ε.Ε. - φυλακή των λαών και το όλο πλέγμα αυταρχικών οργάνων διακρατικής εποπτείας και επιβολής, δεν επιδέχονται αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Η ρήξη με αυτές -πάντα στα πλαίσια της συνεκτικής δέσμης προταγμάτων του μεταβατικού προγράμματος- η διάλυση και η συντριβή τους με συντονισμένο αγώνα σε εθνική και διεθνική βάση, είναι όρος για την επιβίωση του λαού και την απαλλαγή του από το καθεστώς αποικίας χρέους και για τη λαϊκή κυριαρχία. Είναι ζωτικό καθήκον, ταξικό, πατριωτικό και διεθνιστικό ταυτόχρονα. Το βίωμα της εθνικής ταπείνωσης, είναι εξαιρετικά αντιφατικό. Εμπεριέχει τόσο δημιουργικές, ενοποιητικές, χειραφετικές, ορθολογικές-επαναστατικές, όσο και καταστροφικές, διχαστικές, χειραγωγικές και άκρως ανορθολογικές-αντεπαναστατικές δυνατότητες. Η αντιδιαλεκτική, γραμμική και δογματικά μεταφυσική άποψη που αδυνατεί να αντιληφθεί αυτό το καθήκον, πέρα από προθέσεις, λειτουργεί με όρους ηττοπάθειας και παραίτησης από το κίνημα σε μια κρίσιμη καμπή, και έτσι τροφοδοτεί τη στοχευμένη καθεστωτική προσπάθεια  απορρόφησης της λαϊκής αγανάκτησης και της δυσαρέσκειας από τον δήθεν “ριζοσπαστισμό” των κατ' επάγγελμα “πατριωτών” του βαθέως κράτους-παρακράτους, από το φασισμό. Αν δεν προωθηθούν συνειδητά, τεκμηριωμένα και προγραμματικά σε αριστερή μετωπική βάση  αυτοί οι στόχοι, η αυθόρμητη ριζοσπαστικοποίηση κατά της Ε.Ε. θα μετατραπεί σε πυλώνα του εκφασισμού.
Για τους παραπάνω λόγους, στις επικείμενες εκλογές πρέπει να καταψηφιστούν όλες οι υποτακτικές δυνάμεις του ευρωατλαντικού άξονα, του μαύρου μνημονιακού μετώπου των στρατηγικών επιλογών της άρχουσας τάξης υπέρ ευρώ, Ε.Ε. & ΝΑΤΟ (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, “Ποτάμι”, γελοία κατασκευάσματα τύπου Λεβέντη και η ναζιστική Χ.Α.). Για τους σκληρούς αγώνες που έρχονται, για τη διασφάλιση όρων για την μετεκλογική προώθηση του μετώπου, είναι αναγκαίο να έχουν κεντρική πολιτική και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (παρ' όλες τις ανεπάρκειες και τις μονομέρειες των φορέων τους), οι δυνάμεις που εκφράζουν το ρεύμα του “ΟΧΙ”.

Είναι επιτακτική η ανάγκη συντονισμού των κομμουνιστικών δυνάμεων για συνεπή και πρωτοπόρο μετωπική δράση βάσει αρχών, που θα επεξεργάζεται και θα μπολιάζει τα άμεσα τακτικά καθήκοντα με την στρατηγική προοπτική.

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015

Απάντηση στο πραξικόπημα: μέτωπο ανένδοτου αγώνα

Μετά την εξάμηνη «παρένθεση» προσδοκιών και «διαπραγματεύσεων», με το ιουλιανό ευρωατλαντικό πραξικόπημα ήλθε η ανώμαλη προσγείωση στη μνημονιακή «κανονικότητα». Οπως σε κάθε κρίσιμη καμπή των τελευταίων χρόνων, έτσι και τώρα, μετά το ξεπούλημα του λαϊκού «όχι» και το 3ο και φαρμακερό Μνημόνιο, υπάρχει μεγάλη σύγχυση σε όλο το πολιτικό φάσμα. Σύγχυση που επιτείνεται από την προπαγάνδα, τη χειραγώγηση και τη συνακόλουθη φλυαρία.
Η σύγχυση αίρεται αν τεθεί το ερώτημα: Ποιος ωφελείται με τη μία ή την άλλη τροπή των πραγμάτων, τίνος συμφέροντα εξυπηρετούνται; Γι' αυτό μεθοδεύονται εσπευσμένα χειρισμοί, πριν προλάβουν να μορφοποιηθούν ιδεολογικοπολιτικά, προγραμματικά και οργανωτικά οι λαϊκές διαθέσεις που σηματοδότησε το βροντερό «όχι» του δημοψηφίσματος.
Το μαύρο μέτωπο του «ναι σε όλα» επιδιώκει να εδραιώσει το πραξικόπημα και να αφομοιώσει τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. ως νέα συνιστώσα του μνημονιακού «ευρωπαϊκού τόξου», δημιουργώντας τετελεσμένα. Επιδιώκει με κάθε τρόπο να διασφαλίσει ότι στο εξής δεν θα τίθενται εν αμφιβόλω οι στρατηγικές επιλογές του καθεστώτος, δεν θα ζυμώνονται εναλλακτικές προοπτικές προς όφελος του εργαζόμενου λαού και δεν πρόκειται να συγκροτηθεί μάχιμο μέτωπο απέναντί του. Εξ ου και η εμμονή στις εξής κατευθύνσεις:
1. Συντονισμένη από προεδρικούς κύκλους, καθεστωτικά ζόμπι και ΜΜΕ προβοκατόρικη κατασυκοφάντηση κάθε εναλλακτικής διεξόδου ως «συνωμοτικού ριφιφί» των «συμμοριτών της δραχμής» είτε/και εκδοχής του Grexit βάσει σχεδίου Β. Σόιμπλε.
2. Κατασυκοφάντηση, αποτροπή και ακύρωση κάθε περαιτέρω πολιτικής και ιδιαίτερα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του λαϊκού «όχι» (συνέχεια και εμπέδωση του πραξικοπήματος σε επίπεδο προπαγανδιστικού πογκρόμ σε ΜΜΕ και μεθόδευση οργανωτικού πογκρόμ σε κομματικούς και κρατικούς μηχανισμούς). Μέρος αυτού του σχεδίου είναι και το ενδεχόμενο προκήρυξης εκλογών με λίστα το φθινόπωρο, ώστε να αποκλειστούν οι μη συμμορφούμενοι με το πραξικόπημα.
3. Ορκοι πίστης στις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, με ή χωρίς επαναστατικό περιτύλιγμα (π.χ. επαναδιατύπωση του μεταφυσικού δόγματος συνάρτησης της εξόδου από ευρώ και Ε.Ε. με την επίτευξη του σοσιαλισμού από ηγεσία ΚΚΕ, δηλαδή ο σοσιαλισμός προβάλλεται ως προαπαιτούμενο και των μεταβατικών τακτικών στόχων σωτηρίας του λαού!).
4. Πάση θυσία αποτροπή της σύμπηξης κοινωνικού και ιδιαίτερα πολιτικού μετώπου διά φραστικών υπεκφυγών, ατέρμονων προαπαιτουμένων, επιτροπών...
Παρατηρείται μάλιστα μια ενδιαφέρουσα συνάρτηση: οι μεν πιστωτές «σωτήρες» επιβάλλουν άνωθεν και κατεπειγόντως πληθώρα προαπαιτουμένων για την 3η φάση της διακρατικής επιβολής καθεστώτος αποικίας χρέους, οι δε φορείς, από τους οποίους θα περίμενε κανείς να πρωτοστατήσουν στη σύμπηξη κοινωνικού και πολιτικού μετώπου των κάτω, προβάλλουν επίσης τόσα προαπαιτούμενα που ακυρώνουν εκ προοιμίου το μέτωπο. Τυχαίο;
Εν τω μεταξύ, η προπαγάνδα της συγκυβέρνησης αναφέρεται μεν σε κάποιο πραξικόπημα και εκβιασμό που υπέστη η ίδια και η χώρα, χωρίς να διευκρινίζει τι ακριβώς εννοεί. Είναι άραγε η ίδια θύμα έξωθεν πραξικοπήματος και ωμού εκβιασμού ή συνιστώσα-θύτης πλέον αυτής της πολιτικής; Και στις δύο περιπτώσεις, είναι λογικά, πρακτικά και ηθικά εντελώς ανεδαφική η αξίωση της στήριξης αυτής της πολιτικής από έναν λαό που μόλις έχει εκφράσει την ετυμηγορία του με το 61,3% του «όχι». Η προπαγάνδα αυτή δεν μπορεί να έχει προοπτική.
Εκ των πραγμάτων, η στήριξη του 3ου Μνημονίου θα απαιτεί όλο και πιο συστηματικά σύμπραξη με τις χρεοκοπημένες παραδοσιακές μνημονιακές δυνάμεις του καθεστώτος, περαιτέρω αυταρχικοποίηση της διακυβέρνησης και προληπτική κατασυκοφάντηση-δίωξη δυνάμεων που μπορούν να εκφράσουν και να προωθήσουν το «όχι» μέχρι το τέλος στη φυλακή του ευρώ, της Ε.Ε. και της αποικίας χρέους. Επομένως, είναι πλέον εντελώς παράλογη και άκρως επικίνδυνη κάθε αναφορά σε «στήριξη της κυβέρνησης» και σε πολιτική ενότητα με συνιστώσες του πραξικοπήματος.
Απαιτείται λοιπόν από τις συνεπέστερες αριστερές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ απόκρουση της κλιμάκωσης της εσωκομματικής φάσης του πραξικοπήματος, συντεταγμένη και γενναία διάσπαση, με καταγγελία του πραξικοπήματος, με τον βέλτιστο βαθμό προεργασίας και ζύμωσης των διακυβευμάτων μπροστά στον λαό, σε τίμια προγραμματική βάση-πλατφόρμα, με αξιοποίηση κάθε δυνατότητας δημόσιου διαλόγου και συλλογικών διαδικασιών.
Η άτακτη αδρανοποίηση (σε αναμονή «πιο ευνοϊκών συνθηκών παρέμβασης» εντός του κόμματος), φυγή και εκπαραθύρωση με όρους «κομματικής πειθαρχίας» από την όλο και πιο πραξικοπηματικά υπό διεθνή επιτήρηση-καθοδήγηση δρώσα ηγετική ομάδα θα υπονομεύσει τη γόνιμη συστράτευση στο μέτωπο του αγώνα. Είναι επιτακτική η ανάγκη συντεταγμένης συμπόρευσης με τις συνεπείς αριστερές δυνάμεις που θα αποχωρήσουν από τον εκφυλισμένο ΣΥΡΙΖΑ στη βάση του μετωπικού μεταβατικού προγράμματος (βλ. http://aristerisymporefsi.gr).

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Επιτακτική ανάγκη ζωής η θανάτου: συγκρότηση κοινωνικού και πολιτικού μετώπου τώρα, για να αναβαθμιστεί ποιοτικά, προγραμματικά και οργανωτικά το αυθόρμητο ΟΧΙ του λαού σε συνειδητό νικηφόρο αγώνα.

Επιτακτική ανάγκη ζωής η θανάτου: συγκρότηση κοινωνικού και πολιτικού μετώπου τώρα, για να αναβαθμιστεί ποιοτικά, προγραμματικά και οργανωτικά το αυθόρμητο ΟΧΙ του λαού σε συνειδητό νικηφόρο αγώνα. Ιστορικές οι ευθύνες όσων για άλλη μια φορά (τυχαία;) επιδιώκουν αντιδιαλεκτικά να αποσυνδέσουν το κοινωνικό από το κεντρικό πολιτικό επίπεδο, ώστε σε κυκεώνα μονοθεματικών επιτροπών, πρωτοβουλιών και "μετώπων" να εκτονώσουν και να ακυρώσουν το κεντρικό διακύβευμα της προώθησης του μεταβατικού προγράμματος σε νικηφόρο αγώνα.
Δεν υπάρχει καλύτερη υπηρεσία στο καθεστώς της διακρατικής επιβολής αποικίας χρέους από την (επενδεδυμένη με "ακραιφνή επαναστατική ρητορική") υπονόμευση αυτού του μετώπου.
Εάν και τώρα απογοητευτεί ο λαός, ο δρόμος για τον πλήρη εκφασισμό είναι ανοικτός. Και όσοι συμβάλλουν (με τις πράξεις και τις παραλήψεις τους) στο άνοιγμα αυτού του δρόμου, θα λογοδοτήσουν για τις υπηρεσίες τους στο πραξικοπηματικό καθεστώς...

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Η ΩΡΑ ΤΟΥ GREXIT ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ: ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ


του Γιώργου Κακαρίνου

1. Το ζήτημα της δημοκρατίας αναδεικνύεται σε ένα από τα κομβικά ζητήματα της ταξικής σύγκρουσης. Οι δυνατότητες του κυρίαρχου συστήματος για χειραγώγηση περιορίζονται σημαντικά στα πλαίσια των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος καταδεικνύει τα όρια επιρροής του κυρίαρχου συστήματος (πολιτικού, οικονομικού, μιντιακού) στη συνείδηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας σε συνθήκες κρίσης και δραματικής επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου. Παρά την τεράστια κινητοποίηση κάθε διαθέσιμου μέσου επηρεασμού της κοινωνίας, μέσα από τη χρήση του φόβου ως βασικού εργαλείου χειραγώγησης, φάνηκε ότι τελικά η κοινωνία δεν υπέκυψε και από ένα σημείο και μετά αυτή η λυσσασμένη προσπάθεια πετύχαινε τα αντίθετα αποτελέσματα. Είναι τέτοιος ο βαθμός αποστροφής που προκαλούν σύσσωμοι οι εκπρόσωποι του κυρίαρχου συστήματος που ακόμη και αν η προπαγάνδα τους έχει αληθές περιεχόμενο αδυνατεί να επηρεάσει κοινωνικά στρώματα τα οποία έχουν πληγεί βαρύτατα από την κρίση. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι μεσο-μάκροπρόθεσμα είναι αδύνατη η διατήρηση συναίνεσης ή έστω ανοχής απέναντι στην ακολουθούμενη πολιτική από την πλειοψηφία της κοινωνίας, μόνο στη βάση των προπαγανδιστικών μηχανισμών και του φόβου, χωρίς αντίστοιχη υλική θεμελίωση αυτής της επιδιωκόμενης συναίνεσης, χωρίς δηλαδή παροχές σε ορισμένα τουλάχιστον στρώματα της κοινωνίας. Το ζήτημα όμως είναι ότι η δημοκρατία (έστω και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως τη γνωρίζουμε στις δυτικές κοινωνίες) δε μπορεί να λειτουργήσει μεσοπρόθεσμα χωρίς την εξασφάλιση κοινωνικής συναίνεσης. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η ακολουθούμενη πολιτική μεσοπρόθεσμα οδηγεί σε κατάλυση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, εφόσον δε μπορεί να διασφαλίσει σημαντική κοινωνική συναίνεση (ήδη πτυχές τέτοιου τύπου κατάλυσης έχουμε δει με την εμφάνιση κυβερνήσεων τύπου Παπαδήμου, τη συστηματική κατάλυση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών στα χρόνια των μνημονίων κ.α.).
Ωστόσο η πρόσφατη εμπειρία του δημοψηφίσματος κατέδειξε και κάτι ακόμη: την ισχυρότατη επιθυμία των ευρωπαϊκών λαών για εμβάθυνση της δημοκρατίας, δηλαδή για ισχυρότερο καθορισμό των πολιτικών αποφάσεων από τη βούληση της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Χαρακτηριστικά η αποδοχή της πρωτοβουλίας του δημοψηφίσματος ήταν εμφανής σε όλη την Ευρώπη. Ακόμη και στη Γερμανία όπου, σύμφωνα με δημοσκόπηση, το 70% επέρριπτε τις βασικές ευθύνες για το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων στην ελληνική πλευρά (και μόλις το 25% στην πλευρά των δανειστών), η απόφαση για διενέργεια δημοψηφίσματος έβρισκε σύμφωνο το 60% (αντίστοιχο ποσοστό και στη Γαλλία). Αυτό σημαίνει ότι το ζήτημα της δημοκρατίας θα αποτελέσει καθοριστικό στοιχείο της εξελισσόμενης σύγκρουσης, με τις άρχουσες τάξεις να επιδιώκουν αναγκαστικά τον περιορισμό της και τους λαούς να αντιμάχονται σθεναρά και να διεκδικούν περαιτέρω ανάπτυξη των δημοκρατικών κατακτήσεων. Αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι οι ακολουθούμενες πολιτικές σκληρής λιτότητας θα αποτελέσουν μεσοπρόθεσμα το βασικό πλαίσιο στο εσωτερικό της ευρωζώνης και της Ε.Ε. τότε αργά ή γρήγορα η σύγκρουση γύρω από την οικονομική πολιτική θα οδηγήσει σε σύγκρουση γύρω από το ζήτημα της δημοκρατίας (όπως και γύρω από το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας).
Γενικότερα φαίνεται ότι στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, λόγω βαθύτατων αλλαγών στο χαρακτήρα των υποκειμένων της εργασίας (υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο, μεγαλύτερη αυτονομία, αυξητική τάση της επιτελικής έναντι της εκτελεστικής εργασίας κ.α.) και παράλληλης ανάπτυξης κοινωνικών δικτύων, μορφών αυτοοργάνωσης και ροών πληροφορίας εκτός του ελέγχου του συστήματος εξουσίας, η δυνατότητα διαχείρισης από τις άρχουσες τάξεις, μέσω παραδοσιακών τρόπων κοινωνικού ελέγχου και χειραγώγησης, περιορίζεται σημαντικά (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εξαλείφεται). Αυτό δυσχεραίνει ιδιαίτερα τη δυνατότητα του κεφαλαίου να κρατήσει υπό τον έλεγχό του πλειοψηφικά τμήματα της κοινωνίας, οδηγώντας μεσοπρόθεσμα σε κίνδυνο απώλειας της κυριαρχίας του, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες της Ε.Ε.


2. Στα πλαίσια της ευρωζώνης και της Ε.Ε. θα κυριαρχήσουν μεσοπρόθεσμα οι υποστηρικτές της σκληρής γραμμής.

Ένα άλλο συμπέρασμα που προκύπτει από τις πρόσφατες εξελίξεις σχετίζεται με τις κυρίαρχες τάσεις στο εσωτερικό της ευρωζώνης και της Ε.Ε. Βασική πολιτική αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι αν υπάρξει μια στιβαρή διαπραγμάτευση οι δανειστές θα αναγκαστούν να υποχωρήσουν. Ταυτόχρονα υπήρχαν αντιλήψεις που τόνιζαν ότι αν υπάρξει απειλή για Grexit (κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια δεν έκανε στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης) από την ελληνική πλευρά, οι δανειστές θα αναγκαστούν να υποχωρήσουν, καθώς δεν τους συμφέρει σε καμία περίπτωση μια ελληνική έξοδος από το ευρώ που θα οδηγήσει τελικά στη διάλυση της ευρωζώνης συνολικά. Οι προσεγγίσεις αυτές φαίνεται να διαψεύδονται από την πορεία των πραγμάτων: αν και σαφώς υπάρχουν εντός της ευρωζώνης δυνάμεις που δεν επιθυμούν το Grexit, ταυτόχρονα υπάρχουν και δυνάμεις που το έχουν εντάξει στο σχεδιασμό τους και το θεωρούν αναπόφευκτη εξέλιξη, αργά ή γρήγορα. Μάλιστα οι υποστηρικτές της σκληρής γραμμής (όπως εκφράζονται κατεξοχήν στο πρόσωπο του Σόιμπλε), φαίνεται ότι είναι αυτοί που εκφράζουν τα ισχυρότερα και πιο μακροπρόθεσμα συμφέροντα της ευρωζώνης (και ιδίως του ευρωζωνικού κέντρου, δηλαδή της Γερμανίας και των δορυφόρων της), και για αυτό, άσχετα από τυχόν ενδιάμεσους επιμέρους συμβιβασμούς, είναι αυτοί που θα κυριαρχήσουν τελικά.
Η σχεδιαζόμενη “λύση” για την Ελλάδα σε αυτή τη φάση, αν και δεν υιοθετήθηκε η λογική του άμεσου Grexit, οξύνει ιδιαίτερα τις αντιφάσεις και οδηγεί σε Grexit σε δεύτερο χρόνο. Είναι αλήθεια ότι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα έχει κάποιο κόστος και για τη Γερμανία (εδώ βρίσκεται ο ορθολογικός πυρήνας όσων υποστηρίζουν ότι το Grexit δε συνιστά επιλογή των Γερμανών): θα είναι πλήγμα για τις γερμανικές εξαγωγές στην Ελλάδα, πιθανόν να οδηγήσει σε όξυνση της κρίσης και σε άλλες χώρες της περιφέρειας, πιθανόν να οδηγήσει σε απώλεια χρημάτων λόγω διαγραφής του ελληνικού χρέους κ.ο.κ. Ωστόσο σε καιρό κρίσης δεν υπάρχει επιλογή χωρίς κόστος για τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Το θέμα είναι ποια επιλογή έχει το μικρότερο κόστος και διασφαλίζει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα. Η συνέχιση της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη πλήττει το ευρώ ως ισχυρό νόμισμα, προϋποθέτει σημαντική διαγραφή του χρέους και ελάφρυνση των όρων της ακολουθούμενης πολιτικής. Αυτή η επιλογή έχει επίσης κόστος για το γερμανικό κεφάλαιο καθώς δημιουργεί ένα παράδειγμα για το πώς θα αντιμετωπιστούν τα αντίστοιχα προβλήματα και των υπολοίπων χωρών της ευρωπεριφέρειας. Το κόστος της δεύτερης επιλογής θεωρείται σημαντικότερο μακροπρόθεσμα για τη Γερμανία, γι' αυτό και κυριαρχεί η σκληρή γραμμή, που οδηγεί τελικά σε Grexit.


3. Η Δύση παρακμάζει. Το ελληνικό ζήτημα αποτελεί σημείο καμπής στην ανατροπή του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στα παλιά και τα ανερχόμενα καπιταλιστικά κέντρα ισχύος.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα εξωθείται εκτός ευρωζώνης καταδεικνύει την πορεία παρακμής του δυτικοευρωπαικού (αλλά και του βορειοαμερικανικού) ιμπεριαλιστικού κέντρου. Αυτή η εξέλιξη δείχνει πως, λόγω της κρίσης και των βαθύτατων αντιφάσεων και αδιεξόδων που χαρακτηρίζουν τις πιο ανεπτυγμένες δυτικές οικονομίες και τις ολοκληρώσεις τους, δεν υπάρχει πλέον η δυνατότητα ευελιξίας ώστε να διασφαλιστεί η εδαφική και γεωπολιτική ακεραιότητα των ζωνών ελέγχου αυτών των κέντρων κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Η περίπτωση της Ελλάδας από αυτή τη σκοπιά είναι κομβική: ενώ στην περίπτωση της Ουκρανίας έχουμε μια σκληρή διαμάχη για τον έλεγχο μιας χώρας που ανήκε στην επικράτεια της πρώην ΕΣΣΔ και πέρασε στον έλεγχο του δυτικού στρατοπέδου μετά την νίκη της αντεπανάστασης, στην περίπτωση της Ελλάδας έχουμε την πρώτη χώρα που, ενώ βρισκόταν υπό τον έλεγχο της Δύσης σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, λόγω της παρακμής των δυτικών κέντρων και της συνακόλουθης αδυναμίας τους να την ενσωματώσουν οικονομικά με έναν ανεκτό για τον ελληνικό πληθυσμό τρόπο, είναι πλέον πιθανή η απώλειά της από τα κέντρα αυτά, και η προσχώρησή της (στον έναν ή τον άλλον βαθμό) στο στρατόπεδο των νέων αναδυόμενων καπιταλιστικών χωρών.
Από αυτή τη σκοπιά το “ανήκωμεν εις την Δύσιν” που επαναλαμβάνεται μονότονα από τους εκπροσώπους του κυρίαρχου συστήματος στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, αποκτά και μια άλλη χροιά: αποτελεί ένα κάλεσμα για παραμονή στο παρακμάζον δυτικοευρωπαϊκό κέντρο, που τείνει να αποκτήσει χαρακτήρα πραγματικού νεκροταφείου δικαιωμάτων και ελευθεριών, καθώς ο μόνος δρόμος που απομένει στο δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο για να αντιμετωπίσει τα συσσωρευμένα αδιέξοδά του, είναι μέσω της σύνθλιψης των κοινωνικών δικαιωμάτων. Αποτελεί δηλαδή ένα κάλεσμα για ευθανασία της κοινωνίας, στο βωμό των οικονομικών, πολιτικών, γεωστρατηγικών και ιδεολογικών δεσμεύσεων της ελληνικής άρχουσας τάξης.


4. Το δημοψήφισμα αποτέλεσε σημείο καμπής για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Είναι η πρώτη φορά που αρχίζει να σχηματίζεται πλειοψηφικό ρεύμα, εντός της ελληνικής κοινωνίας, υπέρ του Grexit.

Το τελευταίο διάστημα είχαμε μια σημαντική αλλαγή σε επίπεδο πολιτικής συνείδησης μαζικών στρωμάτων στην ελληνική κοινωνία. Μέχρι και την ανάληψη της διακυβέρνησης από το ΣΥΡΙΖΑ, παρότι υπήρχε εντός της ελληνικής κοινωνίας ένα ισχυρότατο ρεύμα αντίθεσης στην εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, η κοινωνική πλειοψηφία στήριζε την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασε με τις θέσεις του ακριβώς αυτό τον αντιφατικό κοινωνικό ριζοσπαστισμό του “όχι στο μνημόνιο, ναι στο ευρώ”. Η διαδικασία της διαπραγμάτευσης οδήγησε, με τρόπο άμεσο και εμφανή, στο συμπέρασμα ότι ευρώ χωρίς μνημόνιο δε γίνεται. Αυτό οδήγησε με τη σειρά του στην ανάγκη επανατοποθέτησης της ελληνικής κοινωνίας στη βάση του νέου διλήμματος που προέκυψε: παραμονή στο ευρώ με μνημόνια ή έξοδος από την ευρωζώνη. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, υπό συνθήκες ακραίας τρομοκρατίας και εκβιασμών, καταδεικνύει ότι σε αυτό το δίλημμα υπάρχει ένα αυξανόμενο μέρος της κοινωνίας, που τείνει να γίνει πλειοψηφικό, το οποίο είναι διατεθειμένο να έρθει σε ρήξη με την ευρωζώνη για να αποφύγει τη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών.
Το συντριπτικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος αποτέλεσε περισσότερο έκφραση της κοινωνικής πλειοψηφίας σε επίπεδο θυμικού. Δεν αποτελεί δηλαδή συνειδητή στάση απέναντι στο ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, από την άποψη της ικανότητας σύλληψης των συνεπειών και των δυσκολιών μιας τέτοιας διαδικασίας. Ωστόσο η συναισθηματική ετοιμότητα ρήξης και σύγκρουσης που εκφράστηκε στο ΟΧΙ αποτελεί βασική προϋπόθεση για το πέρασμα σε συνειδητή στράτευση στην υπόθεση της εξόδου από το ευρώ. Μάλιστα τα έντονα ταξικά χαρακτηριστικά του ΟΧΙ καταδεικνύουν ακριβώς ότι εντός της ελληνικής κοινωνίας υπάρχει ένας σημαντικός πυρήνας στρωμάτων τα οποία, λόγω της δραματικής επιδείνωσης του βιοτικού τους επιπέδου, είναι ανοιχτά στην προοπτική της ρήξης. Δίπλα σε αυτά τα στρώματα, συσπειρώνονται και άλλες κοινωνικές ομάδες, που παρότι ακόμη διατηρούν ένα επίπεδο διαβίωσης που τους διασφαλίζει την κάλυψη των βασικών τους αναγκών, συνειδητοποιούν ότι ο δρόμος των μνημονίων έχει ως μόνη προοπτική την εξαθλίωση της κοινωνίας και επομένως αναζητούν εναλλακτική διέξοδο. Το σημαντικότερο διακύβευμα του επόμενου διαστήματος είναι ακριβώς ο μετασχηματισμός αυτού του μαζικού κοινωνικού συναισθήματος που εκφράστηκε στο δημοψήφισμα σε συνειδητή προοπτική: αυτό προϋποθέτει τη συγκρότηση πολιτικού και κοινωνικού υποκειμένου που θα διαμορφώσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ρήξης, θα προπαγανδίσει αυτή την προοπτική, θα προετοιμάσει την κοινωνία για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει, οργανώνοντάς την, και θα διεκδικήσει την εξουσία για να υλοποιήσει αυτή την πολιτική.


5. Το Grexit πλέον είναι θέμα χρόνου. Το ερώτημα είναι πότε και με ποιους όρους θα συμβεί.

Η διαδικασία που ξεκίνησε το 2010 με την επιβολή μνημονιακών πολιτικών στην Ελλάδα προσεγγίζει το όριό της. Πρόκειται για ένα όριο κυρίως πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό. Αυτό το πολιτικό όριο αφορά και τις δύο πλευρές: από τη μία στην Ελλάδα σταδιακά συνειδητοποιείται από ευρύτατα λαϊκά στρώματα ότι ο δρόμος που ακολουθείται δεν οδηγεί σε λύση, αλλά σε συνεχή επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου και απώλεια εθνικής κυριαρχίας, επομένως κερδίζει συνεχώς έδαφος η προοπτική της ρήξης και της εξόδου από το ευρώ. Από την άλλη και στην πλευρά των δανειστών γίνεται αντιληπτό ότι, χωρίς σημαντική διαγραφή χρέους και χρηματοδότηση της οικονομίας σε αναπτυξιακή κατεύθυνση, δε μπορούν να αντιμετωπιστούν οι αντιφάσεις της ελληνικής οικονομίας. Ωστόσο δεν υπάρχει πρόθεση να γίνει αποδεκτό κάτι τέτοιο, λόγω του ότι θα αποτελούσε παράδειγμα και για άλλες χώρες της ευρωπεριφέρειας. Ταυτόχρονα τα όποια οφέλη μπορούν να αποσπάσουν οι δανειστές από τη λεηλασία της ελληνικής οικονομίας (από άποψη φυσικών πόρων, ενίσχυσης των εξαγωγών λόγω της διάλυσης της εγχώριας παραγωγής, διασφάλισης φθηνού εργατικού δυναμικού στην περιφέρεια της ευρωζώνης) σταδιακά περιορίζονται λόγω εξάντλησης των περιθωρίων εκμετάλλευσης που υπάρχουν. Αυτές οι δύο διεργασίες αλληλοτροφοδοτούνται: η αλλαγή στάσης του ελληνικού λαού οδηγεί σε κυβερνήσεις (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον στην αρχική περίοδο) που σκληραίνουν τη στάση τους απέναντι στους δανειστές, οι οποίοι με τη σειρά τους τιμωρητικά και προς αποφυγίν δημιουργίας επιτυχημένου παραδείγματος σκληραίνουν περαιτέρω τους όρους τους. Έτσι η εξέλιξη των πραγμάτων οδηγεί προς την κυριαρχία της λογικής της ρήξης και στις δύο πλευρές, αυξάνοντας τις πιθανότητες για το Grexit.
Το βασικό ζήτημα πλέον είναι υπό ποιους όρους θα πραγματοποιηθεί αυτή η ρήξη. Εδώ τα βασικά ζητήματα είναι ποιος θα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και ποιος θα βρίσκεται στην εξουσία στην Ελλάδα κατά τη διαδικασία της μετάβασης στο εθνικό νόμισμα. Είναι πολύ διαφορετική η έξοδος από το ευρώ με πρωτοβουλία των δανειστών σε σχέση με μια έξοδο με πρωτοβουλία της ελληνικής πλευράς (που μόνο η ριζοσπαστική και επαναστατική Αριστερά μπορεί να επιβάλλει). Στην πρώτη περίπτωση οι δανειστές θα είναι σε θέση να επιτύχουν τους βέλτιστους όρους από τη μεριά τους καθώς η ελληνική πλευρά θα είναι απροετοίμαστη και ευάλωτη σε εκβιασμούς. Στόχος τους δε θα είναι να οδηγήσουν σε πλήρη ρήξη τη σχέση τους με την Ελλάδα. Αντίθετα αυτό που θα επιδιώξουν θα είναι η συνέχιση της πρόσδεσης στα συμφέροντά τους (περιορισμένη αναδιάρθρωση χρέους με αναγνώρισή του από την ελληνική πλευρά, παραμονή εντός Ε.Ε., συνέχιση πολιτικών λιτότητας και εκποίησης του εθνικού πλούτου) δίνοντας ως αντάλλαγμα πιο ήπιους όρους μετάβασης στο εθνικό νόμισμα (χορήγηση ευρώ μέσω δανείων για χρήση ως συναλλαγματικό απόθεμα, αποφυγή μέτρων οικονομικού πολέμου, “ανθρωπιστική” βοήθεια). Αυτό είναι το σενάριο του συναινετικου Grexit, που πρότεινε ο Σόιμπλε, και που θα οδηγήσει σε περαιτέρω επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου και αναπαραγωγή των αδιεξόδων της ελληνικής οικονομίας. Από αυτή την άποψη πρόκειται περισσότερο για συνέχιση της σημερινής κατάστασης εγκλωβισμού της ελληνικής οικονομίας, παρά για προοπτική πραγματικής διεξόδου. Από την άλλη το Grexit με πρωτοβουλία της ελληνικής πλευράς για να ανοίγει πραγματικές προοπτικές αντιμετώπισης των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας (έστω και μεσοπρόθεσμα) θα πρέπει να συνοδεύεται από μια σειρά μέτρων στην κατεύθυνση της ρήξης με τους δανειστές: παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών και κομβικών τομέων της οικονομίας, έλεγχοι κεφαλαίων, μέτρα στήριξης των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, πορεία ρήξης και αποδέσμευσης και από την Ε.Ε., αναζήτηση νέων διεθνών συμμαχιών κ.ο.κ.
Τα προηγούμενα σχετίζονται και με το δεύτερο ζήτημα που προαναφέρθηκε: το ποιος πολιτικός φορέας θα βρίσκεται στην εξουσία (καταρχήν στην κυβέρνηση) στην Ελλάδα και θα διαχειριστεί το Grexit. Περίπτωση εξόδου από το ευρώ με πρωτοβουλία της ελληνικής πλευράς δεν υπάρχει αν στην εξουσία βρίσκονται δυνάμεις που δεν έχουν ως πολιτικό πρόταγμα την προοπτική της ρήξης και που δεν ανήκουν στη ριζοσπαστική και επαναστατική Αριστερά (όπως κατέδειξε και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα). Από την άλλη δεν αποκλείεται να υπάρξει Grexit με πρωτοβουλία των δανειστών, λόγω παρατεταμένης πολιτικής αστάθειας και αδυναμίας επιβολής των μέτρων στην Ελλάδα, λόγω λαικών κινητοποιήσεων, κάτι που θα οδηγήσει σε δραματική όξυνση των ταξικών συγκρούσεων. Επομένως, αν δημιουργηθεί το αναγκαίο κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο που θα διεκδικήσει τη ρήξη, αυτό μπορεί να κληθεί να διαχειριστεί την κατάσταση με δύο πιθανούς τρόπους: είτε παίρνοντας την εξουσία (αρχικά την κυβέρνηση) και προχωρώντας με δική του πρωτοβουλία σε συντεταγμένο Grexit, εφαρμόζοντας και το σύνολο του προγράμματος που αναφέρθηκε προηγουμένως. Είτε παίρνοντας την εξουσία, κατά την περίοδο της οξύτατης κοινωνικής σύγκρουσης που θα προκαλέσει το Grexit με πρωτοβουλία των δανειστών και προσπαθώντας να διαχειριστεί με το βέλτιστο τρόπο, προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας και των ασθενέστερων στρωμάτων, αυτή την εξαιρετικά σύνθετη διαδικασία. Προφανώς στην πρώτη περίπτωση η διαχείριση της κατάστασης θα είναι λιγότερο δύσκολη και το κοινωνικό κόστος της ρήξης περισσότερο διαχειρίσιμο και ελέγξιμο.


6. Το ίδιο το πολιτικό πρόταγμα της ρήξης και η δυνατότητα αποτελεσματικής υλοποίησής της, προϋποθέτουν ένα πολιτικό υποκείμενο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που διαφέρουν ουσιωδώς από αυτά των υπαρχόντων πολιτικών μορφωμάτων. Επίσης προϋποθέτουν τη μέγιστη δυνατή συστράτευση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που συμφωνούν σε αυτή την κατεύθυνση.

Η διαδικασία της ρήξης και της εξόδου από την ευρωζώνη, καθώς και η εφαρμογή του συνολικού ριζοσπαστικού προγράμματος που θα τη συνοδεύει (εθνικοποιήσεις, διαγραφή του χρέους, ρήξη και αποδέσμευση από την Ε.Ε., μέτρα αναδιανομής του πλούτου κ.α.) θα διεξαχθούν μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες και σε οξύτατες συγκρούσεις τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Η αρχική περίοδος της μετάβασης σε εθνικό νόμισμα και της υλοποίησης τόσο ριζοσπαστικών μέτρων θα συνοδευτεί από σημαντικά οικονομικά προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας, κλείσιμο επιχειρήσεων, πιθανές ελλείψεις σε σημαντικά αγαθά, μέτρα “οικονομικού πολέμου” από τη μεριά των δανειστών, αλλά και προσπάθειες σκληρής αντίδρασης και σύγκρουσης από το εγχώριο οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο. Η διαδικασία αυτή, για την προώθηση και ολοκλήρωσή της, θα απαιτήσει πολύ μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση, οργάνωση και σχεδιασμό, ώστε αφενός να αποτραπούν τα σχέδια της εγχώριας και διεθνούς αντίδρασης για συντριβή του ριζοσπαστικού εγχειρήματος και αφετέρου να διασφαλιστεί η κάλυψη των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας και ιδιαίτερα των πιο ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων.
Ο ίδιος ο επιδιωκόμενος στόχος, το ίδιο το περιεχόμενο αυτής της πολιτικής προοπτικής, οδηγεί στην αναγκαιότητα και αντίστοιχου υποκειμένου που θα είναι σε θέση να το φέρει εις πέρας με επιτυχία. Από αυτή την άποψη το μοντέλο των σύγχρονων αστικών κομμάτων (που ακολούθησε σε μεγάλο βαθμό και ο ΣΥΡΙΖΑ), που χαρακτηρίζεται από την έντονη απόσπαση της ηγεσίας από την κοινωνία, τη λογική της ανάθεσης, που οδηγεί σε μια κοινωνία παθητικό θεατή των αποφάσεων της εκάστοτε κυβέρνησης, και την έμφαση στη λειτουργία του κοινοβουλίου ως χώρου πολιτικών αντιπαραθέσεων, είναι απολύτως ανεπαρκές για να επιτύχει την υλοποίηση αυτού του πολιτικού προγράμματος ρήξης. Αντίθετα με αυτά, χρειάζεται ένα πολιτικό υποκείμενο, που θα έχει ισχυρότατους δεσμούς με την κοινωνία, θα ελέγχεται άμεσα και θα δεσμεύεται απέναντί της, ενώ ταυτόχρονα θα οργανώνεται και σε κοινωνικό επίπεδο, μέσα από όργανα και συλλογικότητες που θα έχουν ως στόχο την κινητοποίηση και την οργάνωση του ίδιου του λαού.
Τέλος το μέγεθος των δυσκολιών ενός τέτοιου εγχειρήματος απαιτεί τη συσπείρωση όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που συγκλίνουν στη λογική της ρήξης και της εφαρμογής του συγκεκριμένου ριζοσπαστικού προγράμματος. Αυτό δεν προϋποθέτει την πλήρη εξάλειψη των όποιων διαφορών μπορεί να υπάρχουν μεταξύ πολιτικών οργανώσεων, ούτε την αυτοκατάργησή τους. Ωστόσο είναι αναγκαία η συστράτευση και η δημιουργία μετωπικών οργάνων τα οποία θα λειτουργούν δημοκρατικά, αυτοτελώς (ως ανεξάρτητα όργανα ενός ενιαίου πολιτικού υποκειμένου) σε σχέση με τις επιμέρους οργανώσεις που θα τα συναπαρτίζουν, και θα οργανώνονται σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο.
Μετά τις εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος, τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Η συγκρότηση του εν λόγω υποκειμένου είναι αναγκαία και χρονικά επιτακτική. Σε αντίθετη περίπτωση η προοπτική ριζοσπαστικής, φιλολαϊκής διεξόδου δε θα μπορέσει να υλοποιηθεί και η ενδεχόμενη όξυνση των κοινωνικών συγκρούσεων του επόμενου διαστήματος θα οδηγήσει σε προσπάθεια ελέγχου τους με ακραία αντιδραστικοποίηση του καθεστώτος.