Πολιτική συμφωνία ΑΝΤΑΡΣΥΑ - Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση

Σε συνάντηση που πραγματοποίησαν στις 24/12/2014 αντιπροσωπείες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Πρωτοβουλίας για μια Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση συμφώνησαν ότι η επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων και οι μάχες που έχουν μπροστά τους οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα καθιστούν ακόμα πιο επιτακτική την πολιτική συνεργασία όλων των ανατρεπτικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων και αγωνιστών της Αριστεράς που θα έχει στο κέντρο της αφενός μεν την υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, αφετέρου δε τη σύγκρουση με τη βάρβαρη μνημονιακή πολιτική, τα συμφέροντα του κεφαλαίου,  την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, την  ταπεινωτική ευρωεπιτροπεία και το αυταρχικό καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης. Μια συνεργασία που θα διαχωρίζεται έμπρακτα από την πολιτική-κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και την αδιέξοδη γραμμή του ΚΚΕ με στόχο τη μετωπική προοπτική μιας άλλης Αριστεράς.

Βασικοί άξονες του πλαισίου αυτής της πολιτικής συνεργασίας συμφωνήθηκαν:

1. Η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου, με πάλη για βασικούς στόχους βελτίωσης της θέσης των  εργαζόμενων, όπως: Μείωση των χρόνων συνταξιοδότησης και των ωρών εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών, για την άμεση δημιουργία νέων εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας.  Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης – ελαστικής εργασίας. Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση. Δραστική μείωση της άμεσης φορολογίας των εργαζομένων και των μικρομεσαίων στρωμάτων, με ταυτόχρονη γενναία αύξηση της άμεσης φορολόγησης του κεφαλαίου. Μείωση – κατάργηση των έμμεσων φόρων. Μείωση έως και διαγραφή του δανεισμού της εργατικής λαϊκής οικογένειας για την απόκτηση της πρώτης κατοικίας κα.

2. Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων

3. Η στάση πληρωμών στους δανειστές, η μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους.

4. Η έξοδος από το ευρώ, η ρήξη και έξοδος από την ΕΕ. Η απαλλαγή από κάθε είδους επιτροπεία από τους διεθνείς μηχανισμούς και οργανισμούς των πολυεθνικών (ΕΕ, ΟΟΣΑ, ΠΟΕ κ.λπ.) και τις απροκάλυπτες επεμβάσεις τους στο εσωτερικό της χώρας, σε συμμαχία με την ολιγαρχία του πλούτου, από τη σκοπιά της διεθνιστικής συνεργασίας των λαών.

5. Οι εθνικοποιήσεις όλων των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση, και η λειτουργία τους με εργατικό-λαϊκό έλεγχο. Κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ-έλεγχος για τις εγκληματικές του πράξεις.

6. Η πάλη για τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο, τον δημόσιο, κοινωνικό σχεδιασμό της οικονομίας. Η προάσπιση των συμφερόντων και των αναγκών των μικρομεσαίων, αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων και των αγροτών.

7. Η υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού ενάντια στην αντιδραστική αναμόρφωση του κράτους, στην καταστολή και την πολύμορφη καταπίεση, με μέτρα όπως κατάργηση του Καλλικράτη, των δυνάμεων καταστολής ενάντια στον λαό, (ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ), της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, με την προώθηση θεσμών αγώνα και λαϊκής αυτοδιεύθυνσης σε ολόκληρη την κοινωνία.

8. Η πάλη για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών και του ρατσισμού.

9. H παροχή ασύλου στους πρόσφυγες και η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών.

10. Η υπεράσπιση της ειρήνης, η μη συμμετοχή με οποιονδήποτε τρόπο της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το κλείσιμο των ξένων βάσεων, η έξοδος από το ΝΑΤΟ, η προώθηση της διεθνιστικής συνεργασίας των λαών στην περιοχή μας και σε όλο τον κόσμο.

Το παραπάνω πλαίσιο για να επιβληθεί πρέπει να στηρίζεται στη δύναμη του εργατικού και λαϊκού κινήματος και του πανεργατικού-παλλαϊκού ξεσηκωμού, έχοντας ως βάση ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα και την κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, που θα υπερβεί τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ.

Η πάλη για αυτό το πρόγραμμα συνδέει τις αγωνίες των λαϊκών στρωμάτων που συνθλίβονται από την κρίση, τους αγώνες για την απόσπαση κατακτήσεων και την ανατροπή της αντιδραστικής πολιτικής σήμερα, με το στρατηγικό στόχο ανατροπής του καπιταλισμού και του μετασχηματισμού της κοινωνίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Όπως προκύπτει και από το παραπάνω πλαίσιο, η πολιτική αυτή συνεργασία διαχωρίζεται από τη λογική της ενσωμάτωσης στο αστικό σύστημα εξουσίας και της κυβερνητικής διαχείρισης της κυρίαρχης αστικής πολιτικής μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και των νόμων της αγοράς, όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και από την λογικές εκείνες που αρνούνται το πρόγραμμα ρήξης με τις βασικές επιλογές του συστήματος, τους αποφασιστικούς αγώνες και την ενότητα των αγωνιζόμενων δυνάμεων, παραπέμποντας την αναμέτρηση στο απροσδιόριστο μέλλον της δικής τους «εξουσίας».

Στη μεγάλη υπόθεση της πάλης για έναν δρόμο αντίστασης, ελπίδας και ανατροπής, ένα πρώτο βήμα αποτελεί η προσπάθειά μας για μια μετωπική πολιτική συνεργασία, όπου συσπειρώνονται δυνάμεις και αγωνιστές από τα κινήματα και από διάφορα ρεύματα της Αριστεράς, ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά, αντιιμπεριαλιστικά, επαναστατικά και κομμουνιστικά, αλλά και ευρύτερα αγωνιστικά ρεύματα που συγκινούνται από τα πάντα επίκαιρα αιτήματα για δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνικά δικαιώματα και χειραφέτηση των εργαζομένων και των λαών.

Σε αυτή την μετωπική πολιτική συνεργασία μπορούν να συμμετέχουν δυνάμεις και αγωνιστές που συμφωνούν σε αυτήν την κατεύθυνση, ακόμη και αν δεν είναι πεισμένοι για το σύνολό του πλαισίου συνεργασίας ή εκφράζουν διαφοροποιήσεις σε επιμέρους σημεία του.

Στο πλαίσιο της πολιτικής συνεργασίας, είναι άλλωστε αυτονόητο ότι πέρα από τα κοινά συμφωνημένα, κάθε πολιτική δύναμη θα έχει τη δυνατότητα να παλεύει και να προβάλλει αυτοτελώς το  δικό της συνολικό πολιτικό πρόγραμμα.

Στο ισχυρό ενδεχόμενο μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και προκήρυξης εκλογών αυτή η πολιτική συνεργασία θα συμμετάσχει και στις εκλογές στη βάση του παραπάνω πολιτικού πλαισίου.

Καλούμε σε καταληκτική σύσκεψη στις 29/12 τις δυνάμεις και τους αγωνιστές που αποδέχονται ως βάση αυτό το πλαίσιο, με σκοπό την παραπέρα τελική επεξεργασία του και τη προετοιμασία των αναγκαίων πολιτικών πρωτοβουλιών καθώς και των πρακτικών μέτρων για την ενδεχόμενη εκλογική μάχη (όνομα, μορφές οργάνωσης της εκλογικής παρέμβασης κεντρικά και τοπικά κ.λπ.).

ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΑΡΧΩΝ Ή «ΜΙΑ ΑΠ' ΤΑ ΙΔΙΑ»;

ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΑΡΧΩΝ Η «ΜΙΑ ΑΠ' ΤΑ ΙΔΙΑ»;
15.12.2014 Ανακοίνωση

της Συλλογικότητας αγώνα για την

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Στα τέλη του 2014, έναν αιώνα μετά την έναρξη του Α' Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη περιδίνηση. Η πρωτοφανής δομική κρίση του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος που ξέσπασε το 2008, συνεχίζει το καταστροφικό της έργο. Οι ισχυρότερες και επιθετικότερες δυνάμεις της χρηματιστικής ολιγαρχίας με επικεφαλής την ηγεσία του Ευρωατλαντικού άξονα, κλιμακώνουν τον αδυσώπητο κοινωνικό πόλεμο εναντίον του εργαζόμενου λαού της περιφέρειας της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της χώρας μας, του αδύναμου κρίκου της Ευρωζώνης. Ο εν εξελίξει Γ' θερμός Παγκόσμιος Ιμπεριαλιστικός πόλεμος, μέσα στην κρίση και ως συστημικό μέσο υπέρβασης της κρίσης, κλιμακώνεται σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, κοινωνικό, ιδεολογικό, πολιτικό, γεωπολιτικό και άμεσα στρατιωτικό. Το σύστημα χάνει τα προσωπεία «ευπρέπειας» του παρελθόντος και αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο όλο και πιο απροκάλυπτα.

Τα ίδια κέντρα του Ευρωατλαντικού άξονα που καταδικάζουν το λαό μας και άλλους λαούς σε όρους δημογραφικής καταστροφής και γενοκτονίας, συνεχίζουν την ίδια πολιτική με εμπόλεμα μέσα και τρόπους στην περιφέρειά μας, στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Ανατολική Ευρώπη και αλλού. Όλο και πιο άμεσα γίνεται αντιληπτό ότι οι πολιτικές εξανδραποδισμού και αποικιοποίησης μέσω δανειακών συμβάσεων και μνημονίων και οι άμεσες πολεμικές επιχειρήσεις (όπως η προσάρτηση της Ουκρανίας μέσω ένοπλου πραξικοπήματος, κατευθυνόμενου από ΗΠΑ, ΕΕ & ΝΑΤΟ, και ο πόλεμος γενοκτονίας κατά του εξεγερμένου Ντονμπάς) είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι πλευρές της ίδιας Ιμπεριαλιστικής Διακρατικομονοπωλιακής επιβολής. Ο αυταρχισμός, η καθεστωτική διολίσθηση σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, ο εκφασισμός, η ενεργοποίηση ευρείας κλίμακας διακρατικών και παρακρατικών δυνάμεων κρούσης και ο πόλεμος, τίθενται άμεσα στην ημερήσια διάταξη του κεφαλαίου. Το ενδεχόμενο πλήρους εγκατάλειψης και των προσχημάτων δημοκρατίας αστικού κοινοβουλευτισμού υπέρ μιας πιο φασίζουσας μορφής διακυβέρνησης (με πιο απροκάλυπτη επιτροπεία κ.ο.κ.) τίθεται εκ των πραγμάτων στην ημερήσια διάταξη του καθεστώτος. Δυστυχώς, καμία δύναμη δεν ετοιμάζει το λαό για όσα έπονται. Υπό αυτούς τους όρους, είναι μάταιο και καταστροφικό 1) να εξετάζονται οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα εκτός του προαναφερθέντος παγκόσμιου πλαισίου σύγκρουσης συμφερόντων και στρατηγικών, εκτός κρισιακών συνθηκών εκτάκτου ανάγκης και 2) να αντιμετωπίζονται όλα αυτά με παρωχημένους όρους πολιτικής σκέψης, πεπατημένους τρόπους δράσης των περασμένων δεκαετιών ειρηνικής ανάπτυξης του συστήματος και με παγιωμένες πολιτικές συμπεριφορές ρουτίνας.

Κατά το διάστημα που μεσολάβησε από το ξέσπασμα της κρίσης και την πρόσδεση της χώρας στο άρμα της δανειακής αποικιοποίησης, το καθεστώς, με αρκετούς κλυδωνισμούς πέτυχε σχετική σταθεροποίηση της ισχύος του. Κατόρθωσε να συγκροτήσει με αρκετή επιτυχία το άθλιο Μαύρο Μέτωπό του, καίγοντας εφεδρείες, ανασυσκευάζοντας και ανακυκλώνοντας παλαιές και δημιουργώντας «νέες», με κλιμακούμενη τη μετατόπιση σημαντικής μερίδας του πολιτικού φάσματος και της αντιπολίτευσης σε καθεστωτική-διαχειριστική κατεύθυνση. Έχοντας την πλέον μισητή κυβέρνηση, με ελάχιστο λαϊκό έρεισμα, το καθεστώς του Μαύρου Μετώπου του Ευρωατλαντικού άξονα των από πάνω δείχνει να αισθάνεται ασφαλές και φαίνεται ότι μπορεί να ελέγχει την κατάσταση, παρ’ όλο που δεν έχει κάτι θετικό και ελκυστικό να προσφέρει ως προοπτική στην κοινωνία. Επιβάλλεται μόνο επειδή δεν υπάρχει οργανωμένη υπολογίσιμη ανατρεπτική δύναμη των από κάτω, ως ένα Ενιαίο Λαϊκό Κοινωνικό και Πολιτικό Μέτωπο ικανό να εμπνεύσει και να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού σε προοπτική ελπίδας, νίκης και κοινωνικών μετασχηματισμών.

Το μόνο που θα μπορούσε να δώσει εναλλακτική τροπή στη συγκυρία, θα ήταν ένα Μέτωπο, χωρίς προαπαιτούμενα, στη βάση ενός εναλλακτικού προγράμματος κομβικών στόχων αποτροπής της καταστροφής. Οι στόχοι αυτοί είναι ξεκάθαροι: αποτινάσσοντας το ζυγό του Ευρώ, της ΕΕ και του Δ.Ν.Τ., διαγράφοντας το χρέος, τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, διεκδικώντας λαϊκή κυριαρχία και εθνικό έλεγχο με σχεδιασμό βάσει των λαϊκών αναγκών, (όπως κυρίαρχη νομισματική και οικονομική πολιτική, εθνικοποίηση των τραπεζών και των τομέων στρατηγικής σημασίας), τίθενται οι βάσεις για την αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων και τον ριζικό εκδημοκρατισμό όλης της κοινωνίας. Τα κόμματα, οι πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης και της αριστεράς, στην πλειοψηφία τους στάθηκαν ανίκανες για αυτήν την ζωτικής σημασίας τροπή. Άφησαν ανεκμετάλλευτη τη γόνιμη περίοδο των μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων μέχρι το 2012, χωρίς να τους προσδώσουν τη μοναδική επαναστατική κλιμάκωση πνοής: τη μετωπική συγκρότηση και το ενιαίο κέντρο αγώνα. Ο λαός κινητοποιήθηκε κατά εκατοντάδες χιλιάδες, πάλεψε, μάτωσε, αντιμετώπισε την ωμή καταστολή του καθεστώτος και, με βάση την εμπειρία του, θεώρησε ότι έχει εξαντλήσει αυτού του τύπου τα μέσα του αγώνα. Το επόμενο νομοτελές ποιοτικό άλμα συγκρότησης του κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου σε Μέτωπο, που θα έδινε οργάνωση και συνειδητούς στόχους με προοπτική στο αυθόρμητο, ακυρώθηκε, ματαιώθηκε και υπονομεύθηκε συστηματικά κυρίως για λόγους υποκειμενικής ανεπάρκειας της αριστεράς. Έτσι, αυτές οι δυνάμεις της αναντίστοιχης των περιστάσεων αριστεράς, ενίσχυσαν την αστική προπαγάνδα που παρουσιάζει τους αγώνες ως εξ ορισμού άκαρπους, μάταιους και άσκοπους, και ουσιαστικά εδραίωσαν τις αυταπάτες περί δήθεν «μονόδρομου» των εκλογικών εναλλαγών διακυβέρνησης εντός του συστήματος. Κατ' αυτό τον τρόπο, εκούσια ή ακούσια, οι δυνάμεις αυτές προσφέρουν τεράστια υπηρεσία στο καθεστώς με δύο αλληλένδετους και ανατροφοδοτούμενους τρόπους: 1. υιοθετούν στο ακέραιο τις στρατηγικές επιλογές του καθεστώτος διακρατικής επιβολής του άξονα, δίνοντας όλο και πιο δουλοπρεπείς εξετάσεις υποταγής και υπακοής σε αυτό και 2. προτάσσουν τις μονήρεις αυτοαναφορικές πορείες των μορφωμάτων τους, υπερθεματίζοντας σε «στρατηγική καθαρότητα» και προσχηματικά προαπαιτούμενα και υπονομεύοντας πρακτικά κάθε ενωτικό-μετωπικό εγχείρημα.

Αυτό που κρατά στην εξουσία το καθεστώς του Μαύρου Μετώπου, δεν είναι η δύναμη και η λαϊκή απήχηση της πολιτικής που πρεσβεύει, αλλά το αποτελεσματικό «διαίρει και βασίλευε», ο κατακερματισμός και ο αλληλοσπαραγμός των από κάτω και η απουσία μετωπικής έκφρασης των βαθύτερων αναγκών των από κάτω. Αν δεν είχε εξασφαλισμένη τέτοια αντιπολίτευση και τέτοια αριστερά σε τέτοια κρίσιμη συγκυρία αυτό το καθεστώς, θα όφειλε να την κατασκευάσει. Ως εκ τούτου, είναι ιστορικές οι ευθύνες όσων με τις (γνωστές και καταγεγραμμένες) πράξεις και τις παραλείψεις τους απέτρεψαν τη συγκρότηση ενός Λαικού Μετώπου.

Σε αυτή τη βάση και προς υπέρβαση των αδιεξόδων που προκλήθηκαν από τις ανθενωτικές, ηττοπαθείς και αντιμετωπικές δράσεις και στάσεις, συγκροτήθηκε και η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση από δυνάμεις και αγωνιστές που επιμένουν στη μετωπική συμπόρευση. Η Συλλογικότητα αγώνα για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ, παρά τις ενστάσεις της ως προς την ονομασία και κάποιες θέσεις αυτής της Πρωτοβουλίας (η «αριστεροσύνη» δεν μπορεί να τίθεται για εμάς ως κραυγαλέα προμετωπίδα «καθαρότητας» και ως προαπαιτούμενο για τη σύμπηξη του Μετώπου και την προώθηση των διεκδικήσεών του. Το τι πρεσβεύει ένα μέτωπο και ο επαναστατικός του χαρακτήρας, καθορίζεται αντικειμενικά από το πρόγραμμα, την οργάνωση και την πρακτική του δράση και όχι από υποκειμενικές αυτοπροσδιοριστικές του διακηρύξεις), αποφάσισε να την στηρίξει στη βάση της λογικής του μετωπικού αγώνα.

Η μέχρι τώρα εμπειρία των εγχειρημάτων μετωπικής συμπόρευσης, κατέδειξε τους όρους και τα όρια των υφιστάμενων δυνάμεων και κυρίως: το πως δεν μπορεί να συγκροτηθεί βιώσιμο μέτωπο με προοπτική. Είναι αδύνατον να συγκροτηθεί μέτωπο με τη συναίνεση αν όχι όλων – της πλειοψηφίας των ηγεσιών των υφιστάμενων μορφωμάτων, μιας και αυτές, δέσμιες της λογικής της γραφειοκρατικοποιημένης αναπαραγωγής των ίδιων και των ποιμνίων & ψηφοφόρων τους, προτάσσουν όλο το πακέτο των αυτοπροσδιοριστικών φράσεων - «θέσεών» τους, ευλαβικά επαναλαμβανόμενων απανταχού με ακρίβεια, δίκην ινδουιστικών ιερών ψαλμών «Mantra»... Ανέφικτη επίσης είναι και η αναπαραγωγή σχημάτων, η συγκρότηση, το περιεχόμενο, ο χαρακτήρας και τα όρια των οποίων φέρουν το στίγμα άλλης εποχής και συγκυρίας. Είναι ανέφικτη π.χ. η συγκρότηση σήμερα μετώπου, εννοούμενου με όρους μιας ΑΝΤΑΡΣΥΑ Νο 2, με απλή αναδιάταξη – διεύρυνση (;) και συγκόλληση υφιστάμενων δυνάμεων, με αναφορά πάντα στον εναπομείναντα στενό κύκλο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς των περασμένων ειρηνικών περιόδων του συστήματος. Τέτοια σχήματα δεν συνιστούν μέτωπο με όρους των αναγκών της εποχής και της συγκυρίας, με όρους επαναστατικοποίησης εκατομμυρίων ανθρώπων στην κρίση και στον πόλεμο. Δεν είναι καν φορείς της μετωπικής κουλτούρας που έχει ανάγκη η εποχή, μιας και εξέφραζαν βιοσυντηρητική λογική συνύπαρξης-σύμπραξης ετερόκλητων δυνάμεων, τρόπον τινά κομμουνιστικής αναφοράς, σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση δεν μπορεί να είναι πεδίο «διαδρομισμού», απλό όχημα για κάποια εκδοχή μιας απ' τα ίδια (κάποιας ΑΝΤΑΡΣΥΑ Νο 2 με την μηχανική προσκόλληση του Σχεδίου Β' και λοιπών...). Τέτοιες λογικές υπονομεύουν αν δεν ακυρώνουν το μετωπικό εγχείρημα.

Η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει νέο κόμμα, νέος πόλος της αριστεράς με όρους κομματικής συγκρότησης. Στις μέρες μας είναι επιτακτική ανάγκη η αναβάθμιση της μετωπικής συγκρότησης του αγώνα με καταλυτική συμβολή εκείνων των κομμουνιστικών δυνάμεων που συνδέουν με συνέπεια και συνέχεια κάθε βήμα με την ανάγκη κλιμάκωσης του αγώνα με σοσιαλιστική προοπτική και που αντιλαμβάνονται τα καθήκοντα της εποχής και της συγκυρίας, ανταποκρινόμενες με σεμνότητα, ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση σε αυτά. Ωστόσο, οι δυνάμεις αυτές θα αυτοακυρώνονταν εάν έθεταν ως προαπαιτούμενο για τη σύμπηξη του Μετώπου και την προώθηση των διεκδικήσεών του την κομμουνιστική προοπτική, εάν μετέτρεπαν την τελευταία σε κραυγαλέα προμετωπίδα αριστερής, αντικαπιταλιστικής, σοσιαλιστικής, κομμουνιστικής κ.ο.κ. «καθαρότητας». Η κλιμάκωση του μετωπικού αγώνα με τη σειρά της, είναι αυτή που θα συμβάλλει οργανικά στην ωρίμανση των όρων για τον αντίστοιχο της εποχής κομμουνιστικό φορέα.

Σε συνθήκες οξύτατης σύγκρουσης, έχει ιδιαίτερη σημασία σε ποια βάση, με ποια προτάγματα, πότε, που και με ποιους όρους θα γίνεται η όποια αντιπαράθεση. Η κυριαρχία του καθεστώτος εκδηλώνεται και με την ευχέρειά του να καθορίζει την ημερήσια διάταξη των πολιτικών αντιπαραθέσεων. Μείζον ζητούμενο της κυριαρχίας του καθεστώτος για αυτές τις αντιπαραθέσεις και την ημερήσια διάταξη, είναι ο παρελκυστικός χαρακτήρας τους και η αποφυγή της ανάδειξης των πραγματικών προβλημάτων ζωής ή θανάτου του λαού. Ανάγει λοιπόν σε μείζον ζήτημα αυτό τη δυνατότητα ή αδυναμία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας από την παρούσα σύνθεση της Βουλής και την πιθανότητα πρόωρων κοινοβουλευτικών εκλογών, εξαγγέλλοντας (8.12.14) την επίσπευση της διαδικασίας, προ της επιβολής ακόμα πιο καταστροφικού κύκλου αντιλαϊκών μέτρων. Είχε προηγηθεί η υπόθεση της απεργίας πείνας του Ρωμανού, όπου το καθεστώς έδειξε ότι ήταν έτοιμο να οδηγήσει τον απεργό σε θάνατο και να πυροδοτήσει ταραχές αγανάκτησης και απόγνωσης ενός λαού ανοργάνωτου, ακέφαλου, και χωρίς ενιαίο κέντρο και στόχους μετωπικού αγώνα, ώστε να προβεί σε προληπτική μαζική καταστολή και αποτροπή επί μακρόν κάθε αγώνα. Η ευρεία λαϊκή κινητοποίηση και ο στοιχειώδης συντονισμός -τουλάχιστον επ' αυτού- της αντιπολίτευσης, απέτρεψαν την τελευταία στιγμή το μακάβριο σενάριο του καθεστώτος. Άντλησε άραγε συμπεράσματα η αριστερά από αυτή την σημαντική και συμβολική νίκη του ενωτικού λαϊκού κινήματος;

Ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός και ο καθεστωτισμός των περισσότερων εκ των εναπομεινάντων θραυσμάτων της αριστεράς (της εξωκοινοβουλευτικής και «αντικαθεστωτικής» συμπεριλαμβανομένης), εκδηλώνεται πλέον σε επίπεδο εξαρτημένων αντανακλαστικών. Την επαύριο της εξαγγελίας της επίσπευσης της διαδικασίας εκλογής Προέδρου/εκλογών, άρχισε εκ νέου η γνωστή κινητικότητα... Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Η δραματική διαπραγμάτευση συλλογικοτήτων και δυνάμεων της αριστεράς για την προγραμματική βάση της συγκρότησης του μετώπου που ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 2013, έληξε άδοξα (μέσω απίστευτων χειραγωγήσεων, λαθροχειριών και απατών) κατά το διάστημα 18-23.2.14, όταν εν όψει επικείμενων ευρωεκλογών και εκλογών τοπικής αυτοδιοίκησης, κάποιοι έσπευσαν να προτάξουν κατά τα ειωθότα την εκλογικίστικη αυτοτελή κάθοδο ενός εκάστου μικρομάγαζου-«Brand name»... Περιέργως πως, το άδοξο τέλος αυτού του εγχειρήματος είχε προβλεφθεί (υπαγορευθεί;) με ακρίβεια, σε δημοσίευμα γνωστής ακροδεξιάς πρακτοροσελίδας του διαδικτύου από 24.12.13... Αλλά και κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, μέρος των εξ' ΑΝΤΑΡΣΥΑς μεγαλύτερων συνιστωσών διαπραγματευτών, δήλωνε σαφώς ότι θα μπορούσε να υπάρχει και κοινή εκλογική κάθοδος χωρίς προγραμματική σύγκλιση!... Οι αστικές εκλογές σε ορισμένου τύπου αριστερά είναι «ιερή υπόθεση», υπεράνω της προγραμματικής βάσης της μετωπικής συγκρότησης του λαϊκού αγώνα. Αυτό αποδεικνύεται και σήμερα. Στα πλαίσια αυτής της προεκλογικής κινητικότητας, από 12.12.14 κοινοποιήθηκε «Επιστολή – κάλεσμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Προς τις αντικαπιταλιστικές – αντιιμπεριαλιστικές – αντι-ΕΕ – αντισυστημικές οργανώσεις και αγωνιστές της ριζοσπαστικής και επαναστατικής αριστεράς». Από μόνος του ο κορεσμός σε επιθετικούς προσδιορισμούς του τίτλου της επιστολής (με κυρίαρχο συστατικό των περισσοτέρων την πρόθεση «αντι-»), είναι ενδεικτικό σύμπτωμα υπαρξιακά ανασφαλούς ταυτότητας, δηλωτικής όχι μόνο των πολλαπλών ετεροπροσδιορισμών, όσο και των προαπαιτουμένων...

Δεν είναι σκόπιμο να σταθούμε στις λεπτομέρειες του κειμένου, οι βασικοί όροι του οποίου κινούνται στα πλαίσια των κεκτημένων της προηγούμενης διαπραγμάτευσης που υπονομεύθηκε, όπως αυτά αντανακλώνται στα δύο πανομοιότυπα κείμενα που παρουσιάστηκαν ως δήθεν «αλληλοαποκλειόμενα επί της αρχής»... Είναι εύλογο το ερώτημα: γιατί τώρα; Εξ' ίσου εύλογη και η απάντηση: αστικές κοινοβουλευτικές εκλογές. Οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές δεν φετιχοποιούν ούτε την συμμετοχή, αλλά ούτε και την αποχή από τέτοιες διαδικασίες: τις εξετάζουν πάντα σε συνάρτηση με τους δικούς τους σκοπούς του αγώνα, με τη δική τους προγραμματική πάλη. Η όποια κοινή εκλογική κάθοδος οφείλει να είναι μία από τις εκφράσεις πραγματικού λαϊκού κινήματος, μέσω προγραμματικής βάσης σύγκλισης και μετωπικής συμπόρευσης αρχών και μέσο προβολής και ανάπτυξης αυτού του κινήματος. Κάθε άλλη κίνηση βρίθει αγοραίου αστικού καιροσκοπισμού.

Είναι δυνατόν εν όψει της προηγούμενης εκλογικής αναμέτρησης του 2014 να υπονομεύεται η μετωπική συμπόρευση, ενώ τώρα να προτάσσεται με κάλεσμα το «πολιτικό πλαίσιο συνεργασίας», χωρίς την παραμικρή χρήση του όρου «Μέτωπο» ή συνωνύμων του; Και βέβαια είναι! Τότε, τον Φεβρουάριο του 2014, δημοσκόποι φούσκωναν τεχνηέντως τα ποσοστά κάποιων ως αντίβαρο στο ρεύμα ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που φούσκωνε και τα μυαλά τους για εσπευσμένη κάθοδο χωριστών μικρομάγαζων-«Brand names». Τώρα, είναι καταφανές, λόγω ακριβώς της υπονόμευσης-ακύρωσης πραγματικά μετωπικής προοπτικής αγώνα, ότι η αγανάκτηση του κόσμου από την πολιτική του καθεστώτος θα εκφραστεί αναγκαστικά κυρίως (δια της αρνητικής-τιμωρητικής ψήφου) με σαρωτική άνοδο ενός πρωτοφανώς ενδοτικού στο καθεστώς διακρατικής επιβολής ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος είναι τόσο αγανακτισμένος, που παρά τις απίστευτες κυβιστήσεις του τελευταίου, θα τον ψηφίσει, διότι ευελπιστεί ο δυστυχής, ότι «χειρότερα απ' την τωρινή κυβέρνηση δεν υπάρχουν»... Το ρεύμα αυτό θα συρρικνώσει ή/και θα εκμηδενίσει όλες τις λοιπές δυνάμεις της αριστεράς.

Η πολιτική αντίληψη ορισμένων ηγεσιών μορφωμάτων της αριστεράς, αδυνατεί να συλλάβει πολλά, αλλά την κόβει κρύος ιδρώτας μπροστά στην επικείμενη σαρωτική συρρίκνωση ποιμνίου και ψηφοφόρων τους. Πως αντιδρούν σε αυτό; Στα πλαίσια της αγοραίας λογικής που τους διέπει. Το κεφάλαιο στην κρίση πασχίζει να καρπώνεται τα όποια κέρδη για τον εαυτό του, φορτώνοντας τις ζημίες στο λαό, στους άλλους. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι μικροκομματικές ηγεσίες ορισμένης αριστεράς, τζογάρουν με παρρησία υπέρ του ημετέρου μικρομάγαζου αν τους υπόσχονται κάποιοι (ή/και αν φαντασιώνονται) λαμπρά ρεκόρ ψήφων, αλλά σπεύδουν με συνοπτικές διαδικασίες να μοιραστούν (με όσους ξεπούλησαν και εξαπάτησαν οι ίδιες υπονομεύοντας την προοπτική του μετώπου) την επικείμενη πασίδηλη εκλογική τους πανωλεθρία! Εκπληκτική πολιτική αρχών και διορατικότητας!

Ας υποθέσουμε ότι οι συντάκτες της πρόσκλησης ανένηψαν ειλικρινά και αίφνης συνειδητοποίησαν την αναγκαιότητα του μετώπου. Γιατί δεν κάνουν την παραμικρή αναφορά στην προγραμματική βάση του μετώπου και στην προοπτική του μετώπου σε αυτό στο κείμενο; Πως θα εκληφθεί από τον κόσμο της αριστεράς και ευρύτερα, από τον κόσμο που αναζητά από που να πιαστεί ένα τέτοιο εγχείρημα; Με τους όρους της εν λόγω επιστολής και της συγκυρίας, θα εκληφθεί δικαίως ως καιροσκοπισμός στο παρά πέντε των εκλογών, ως ευκαιριακή προσκόλληση άνευ όρων στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από τους ανθρώπους που παρακολουθούν με αγωνία την δραματική πορεία των εγχειρημάτων μετωπικής συμπόρευσης τα τελευταία χρόνια, παρόμοια καιροσκοπική προεκλογική σύμπραξη θα εκληφθεί και ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για εκείνους που έκαναν τα πάντα για την υπονόμευση του μετώπου. Επιπλέον, τι εχέγγυα έχουμε ότι σε τυχόν σύμπραξη δεν θα προβούν σε αντίστοιχες παλινωδίες και υπονομευτικές κινήσεις;

Από την άλλη πλευρά, γνωρίζουμε καλά ότι σε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς, αλλά και στις συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και στους ανεξάρτητους εντός και πέριξ αυτών των δυνάμεων (παρά τις συντονισμένες κινήσεις απομόνωσης, περιθωριοποίησης και κατασυκοφάντησης από μηχανισμούς και γραφειοκρατικοποιημένες ηγεσίες), υπάρχουν άνθρωποι του αγώνα, σύντροφοι και συναγωνιστές που αντιλαμβάνονται την ζωτική αναγκαιότητα της μετωπικής συγκρότησης του αγώνα. Υπάρχουν δυνάμεις και αγωνιστές που προτάσσουν την προοπτική του επαναστατικού αγώνα, αναζητώντας τα εκάστοτε βέλτιστα μέσα και τρόπους συγκρότησής του, έναντι της αυτοαναφορικής και ανιστορικής αναγόρευσης του όποιου σχήματος-μέσου σε υπέρτατο αυτοσκοπό.

Επιπλέον, σε αυτή τη συγκυρία, μείζον πρόβλημα παραμένει το γεγονός ότι η καθεστωτική-διαχειριστική κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην πρακτικά παντελή απουσία αριστερής μετωπικής πίεσης με αρχές. Χρειάζεται έστω και τώρα να αρχίσουμε να χτίζουμε μετωπικά λαϊκά αναχώματα για τα ενδεχόμενα επικείμενα μνημόνια με ΣΥΡΙΖΑ, να ετοιμάζουμε δυνάμεις για τους επόμενους αγώνες.

Για αυτούς ακριβώς τους λόγους, η Συλλογικότητα αγώνα για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ θεωρεί ότι -παρά τις παραπάνω επιφυλάξεις, αλλά και λόγω αυτών των επιφυλάξεων- έχει νόημα η ανίχνευση και η ανταπόκριση σε κάθε ενωτικό εγχείρημα, ακόμα και σε αυτό που σηματοδοτεί η από 12.12.14 «Επιστολή – κάλεσμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.». Αρκεί η ανταπόκριση αυτή να γίνει εκατέρωθεν στη βάση αρχών, όρων και δημόσιων δεσμεύσεων. Συγκεκριμένα, απαραίτητοι όροι για την ανταπόκριση της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση σε αυτό το κάλεσμα είναι:

1.      Η δημοσιοποίηση των αρχών βάσει των οποίων η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση εκτιμά την συγκυρία και τις όποιες περαιτέρω συνεργασίες Μετωπικής Συμπόρευσης, πάντα στη βάση του «Τι είναι και πού στοχεύει η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση» και της μέχρι τώρα συλλογικής της προσπάθειας.

2.      Τυχόν κοινή εκλογική κάθοδος α) να βασίζεται σε από κοινού καταρτισμένο κείμενο-δημόσια δέσμευση αρχών, όπου θα τίθενται σαφώς οι στόχοι, οι όροι και τα όρια της πολιτικής συνεργασίας και θα υπάρχει σαφής δέσμευση για τα επόμενα συγκεκριμένα βήματα συγκρότησης του αναγκαίου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου και β) να αντανακλάται και στην ονομασία τυχόν σχηματισμού κοινής εκλογικής καθόδου (π.χ. «Αριστερή Συμμαχία κατά Ευρώ και Ε.Ε.») αποκλείοντας απλή σύμπραξη με απαράλλακτη την ονομασία «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» χωρίς αναφορά σε ενωτικούς-μετωπικούς στόχους.

3.      Η όποια επίτευξη «πολιτικού πλαισίου συνεργασίας» και οι δεσμευτικοί όροι αυτού, να μη προωθηθούν απ' την ούτως ή άλλως λειτουργούσα σε παρατεταμένη θητεία σύνθεση της Προσωρινής Συντονιστικής Επιτροπής, που δεν έχει παρόμοια εξουσιοδότηση, αλλά να συζητηθούν διεξοδικά και να αποφασιστούν από τις συνελεύσεις των τοπικών πρωτοβουλιών και από την έκτακτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη (Κυριακή 21.12.14).

Χωρίς τους παραπάνω όρους, θα υπονομευθεί για άλλη μια φορά αν δεν «καεί» επί μακρόν η ίδια η προοπτική του μετώπου. Η ιστορική μας ευθύνη υπαγορεύει μηδενική ανοχή σε χειραγωγικές πρακτικές υπονόμευσης του Μετώπου.

Είναι καταστροφική η λογική της μπακαλικής αριθμητικής (δια του αθροίσματος των ποσοστών μορφωμάτων κατά τις τελευταίες ευρωεκλογές) ως κριτηρίου για την επιλογή των δυνάμεων της επικείμενης εκλογικής σύμπραξης, τη στιγμή που απαιτείται ο αλγεβρικός πολλαπλασιαστής ισχύος του μετώπου... Ακόμα και μια απλή εκλογική συνεργασία με ορισμένα καιροσκοπικά μορφώματα που υιοθετούν μέρος των προταγμάτων της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση, μπορεί να αποβεί άκρως υπονομευτική για την προοπτική του μετώπου. Αυτό αφορά ιδιαίτερα γνωστό προβεβλημένο από φασιστικά ΜΜΕ γελοιογραφικό υποκατάστατο του μετώπου, δομημένο στη βάση αυτόκλητου “φυσικού ηγέτη” και επιτήδειων αυλοκολάκων, προεξαρχόντων σκοτεινών εκπροσώπων του καθεστώτος (βαθέως κράτους & παρακράτους), το οποίο έχει ήδη καταγράψει στο ιστορικό του νεκρανάσταση ιδιότυπου αυριανισμού, χυδαίο αντικομμουνισμό, απόπειρες πρόσδεσης στους “ΑΝ.ΕΛ.” του Καμένου, συμπόρευση με εθνικιστικές, ακροδεξιές, παραεκκλησιαστικές, πατριδοκάπηλες φασίζουσες δυνάμεις κ.λπ. Παρόμοια κίνηση θα καταστήσει το εγχείρημα αντικείμενο χλεύης στην καλύτερη περίπτωση.

Η συλλογικότητα αγώνα για την Επαναστατική Ενοποίηση της ανθρωπότητας, δεσμεύεται να συμβάλλει θεωρητικά, ιδεολογικά και πρακτικά στη διάγνωση και επίλυση κομβικών προβλημάτων της εποχής μας, υπό το πρίσμα της κομμουνιστικής προοπτικής, ώστε να συνεισφέρει με αταλάντευτη συνέπεια στη διαμόρφωση και ανάπτυξη του κοινωνικοπολιτικού μετώπου, στη βάση του μεταβατικού προγράμματος προς το σοσιαλισμό, καλλιεργώντας άλλου τύπου σχέσεις εντός του κινήματος, πέρα από τις άγονες αντιπαραθέσεις και περιχαρακώσεις, καταδεικνύοντας σημεία σύγκλισης μεταξύ των δυνάμεων ριζοσπαστικής και επαναστατικής αναφοράς, υπερβαίνοντας διαφοροποιήσεις δευτερεύουσας σημασίας, που καθηλώνουν, υπονομεύουν και αποδυναμώνουν το κίνημα.