Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Πολιτική συμφωνία ΑΝΤΑΡΣΥΑ - Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση

Σε συνάντηση που πραγματοποίησαν στις 24/12/2014 αντιπροσωπείες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Πρωτοβουλίας για μια Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση συμφώνησαν ότι η επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων και οι μάχες που έχουν μπροστά τους οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα καθιστούν ακόμα πιο επιτακτική την πολιτική συνεργασία όλων των ανατρεπτικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων και αγωνιστών της Αριστεράς που θα έχει στο κέντρο της αφενός μεν την υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, αφετέρου δε τη σύγκρουση με τη βάρβαρη μνημονιακή πολιτική, τα συμφέροντα του κεφαλαίου,  την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, την  ταπεινωτική ευρωεπιτροπεία και το αυταρχικό καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης. Μια συνεργασία που θα διαχωρίζεται έμπρακτα από την πολιτική-κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και την αδιέξοδη γραμμή του ΚΚΕ με στόχο τη μετωπική προοπτική μιας άλλης Αριστεράς.

Βασικοί άξονες του πλαισίου αυτής της πολιτικής συνεργασίας συμφωνήθηκαν:

1. Η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου, με πάλη για βασικούς στόχους βελτίωσης της θέσης των  εργαζόμενων, όπως: Μείωση των χρόνων συνταξιοδότησης και των ωρών εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών, για την άμεση δημιουργία νέων εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας.  Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης – ελαστικής εργασίας. Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση. Δραστική μείωση της άμεσης φορολογίας των εργαζομένων και των μικρομεσαίων στρωμάτων, με ταυτόχρονη γενναία αύξηση της άμεσης φορολόγησης του κεφαλαίου. Μείωση – κατάργηση των έμμεσων φόρων. Μείωση έως και διαγραφή του δανεισμού της εργατικής λαϊκής οικογένειας για την απόκτηση της πρώτης κατοικίας κα.
2. Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων
3. Η στάση πληρωμών στους δανειστές, η μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους.
4. Η έξοδος από το ευρώ, η ρήξη και έξοδος από την ΕΕ. Η απαλλαγή από κάθε είδους επιτροπεία από τους διεθνείς μηχανισμούς και οργανισμούς των πολυεθνικών (ΕΕ, ΟΟΣΑ, ΠΟΕ κ.λπ.) και τις απροκάλυπτες επεμβάσεις τους στο εσωτερικό της χώρας, σε συμμαχία με την ολιγαρχία του πλούτου, από τη σκοπιά της διεθνιστικής συνεργασίας των λαών.
5. Οι εθνικοποιήσεις όλων των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση, και η λειτουργία τους με εργατικό-λαϊκό έλεγχο. Κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ-έλεγχος για τις εγκληματικές του πράξεις.
6. Η πάλη για τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο, τον δημόσιο, κοινωνικό σχεδιασμό της οικονομίας. Η προάσπιση των συμφερόντων και των αναγκών των μικρομεσαίων, αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων και των αγροτών.
7. Η υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού ενάντια στην αντιδραστική αναμόρφωση του κράτους, στην καταστολή και την πολύμορφη καταπίεση, με μέτρα όπως κατάργηση του Καλλικράτη, των δυνάμεων καταστολής ενάντια στον λαό, (ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ), της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, με την προώθηση θεσμών αγώνα και λαϊκής αυτοδιεύθυνσης σε ολόκληρη την κοινωνία.
8. Η πάλη για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών και του ρατσισμού.
9. H παροχή ασύλου στους πρόσφυγες και η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών.
10. Η υπεράσπιση της ειρήνης, η μη συμμετοχή με οποιονδήποτε τρόπο της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το κλείσιμο των ξένων βάσεων, η έξοδος από το ΝΑΤΟ, η προώθηση της διεθνιστικής συνεργασίας των λαών στην περιοχή μας και σε όλο τον κόσμο.

Το παραπάνω πλαίσιο για να επιβληθεί πρέπει να στηρίζεται στη δύναμη του εργατικού και λαϊκού κινήματος και του πανεργατικού-παλλαϊκού ξεσηκωμού, έχοντας ως βάση ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα και την κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, που θα υπερβεί τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ.

Η πάλη για αυτό το πρόγραμμα συνδέει τις αγωνίες των λαϊκών στρωμάτων που συνθλίβονται από την κρίση, τους αγώνες για την απόσπαση κατακτήσεων και την ανατροπή της αντιδραστικής πολιτικής σήμερα, με το στρατηγικό στόχο ανατροπής του καπιταλισμού και του μετασχηματισμού της κοινωνίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Όπως προκύπτει και από το παραπάνω πλαίσιο, η πολιτική αυτή συνεργασία διαχωρίζεται από τη λογική της ενσωμάτωσης στο αστικό σύστημα εξουσίας και της κυβερνητικής διαχείρισης της κυρίαρχης αστικής πολιτικής μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και των νόμων της αγοράς, όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και από την λογικές εκείνες που αρνούνται το πρόγραμμα ρήξης με τις βασικές επιλογές του συστήματος, τους αποφασιστικούς αγώνες και την ενότητα των αγωνιζόμενων δυνάμεων, παραπέμποντας την αναμέτρηση στο απροσδιόριστο μέλλον της δικής τους «εξουσίας».

Στη μεγάλη υπόθεση της πάλης για έναν δρόμο αντίστασης, ελπίδας και ανατροπής, ένα πρώτο βήμα αποτελεί η προσπάθειά μας για μια μετωπική πολιτική συνεργασία, όπου συσπειρώνονται δυνάμεις και αγωνιστές από τα κινήματα και από διάφορα ρεύματα της Αριστεράς, ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά, αντιιμπεριαλιστικά, επαναστατικά και κομμουνιστικά, αλλά και ευρύτερα αγωνιστικά ρεύματα που συγκινούνται από τα πάντα επίκαιρα αιτήματα για δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνικά δικαιώματα και χειραφέτηση των εργαζομένων και των λαών.

Σε αυτή την μετωπική πολιτική συνεργασία μπορούν να συμμετέχουν δυνάμεις και αγωνιστές που συμφωνούν σε αυτήν την κατεύθυνση, ακόμη και αν δεν είναι πεισμένοι για το σύνολό του πλαισίου συνεργασίας ή εκφράζουν διαφοροποιήσεις σε επιμέρους σημεία του.

Στο πλαίσιο της πολιτικής συνεργασίας, είναι άλλωστε αυτονόητο ότι πέρα από τα κοινά συμφωνημένα, κάθε πολιτική δύναμη θα έχει τη δυνατότητα να παλεύει και να προβάλλει αυτοτελώς το  δικό της συνολικό πολιτικό πρόγραμμα.

Στο ισχυρό ενδεχόμενο μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και προκήρυξης εκλογών αυτή η πολιτική συνεργασία θα συμμετάσχει και στις εκλογές στη βάση του παραπάνω πολιτικού πλαισίου.


Καλούμε σε καταληκτική σύσκεψη στις 29/12 τις δυνάμεις και τους αγωνιστές που αποδέχονται ως βάση αυτό το πλαίσιο, με σκοπό την παραπέρα τελική επεξεργασία του και τη προετοιμασία των αναγκαίων πολιτικών πρωτοβουλιών καθώς και των πρακτικών μέτρων για την ενδεχόμενη εκλογική μάχη (όνομα, μορφές οργάνωσης της εκλογικής παρέμβασης κεντρικά και τοπικά κ.λπ.).

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΑΡΧΩΝ Ή «ΜΙΑ ΑΠ' ΤΑ ΙΔΙΑ»;

ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΑΡΧΩΝ Η «ΜΙΑ ΑΠ' ΤΑ ΙΔΙΑ»;
15.12.2014 Ανακοίνωση
της Συλλογικότητας αγώνα για την
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Στα τέλη του 2014, έναν αιώνα μετά την έναρξη του Α' Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη περιδίνηση. Η πρωτοφανής δομική κρίση του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος που ξέσπασε το 2008, συνεχίζει το καταστροφικό της έργο. Οι ισχυρότερες και επιθετικότερες δυνάμεις της χρηματιστικής ολιγαρχίας με επικεφαλής την ηγεσία του Ευρωατλαντικού άξονα, κλιμακώνουν τον αδυσώπητο κοινωνικό πόλεμο εναντίον του εργαζόμενου λαού της περιφέρειας της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της χώρας μας, του αδύναμου κρίκου της Ευρωζώνης. Ο εν εξελίξει Γ' θερμός Παγκόσμιος Ιμπεριαλιστικός πόλεμος, μέσα στην κρίση και ως συστημικό μέσο υπέρβασης της κρίσης, κλιμακώνεται σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, κοινωνικό, ιδεολογικό, πολιτικό, γεωπολιτικό και άμεσα στρατιωτικό. Το σύστημα χάνει τα προσωπεία «ευπρέπειας» του παρελθόντος και αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο όλο και πιο απροκάλυπτα.
Τα ίδια κέντρα του Ευρωατλαντικού άξονα που καταδικάζουν το λαό μας και άλλους λαούς σε όρους δημογραφικής καταστροφής και γενοκτονίας, συνεχίζουν την ίδια πολιτική με εμπόλεμα μέσα και τρόπους στην περιφέρειά μας, στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Ανατολική Ευρώπη και αλλού. Όλο και πιο άμεσα γίνεται αντιληπτό ότι οι πολιτικές εξανδραποδισμού και αποικιοποίησης μέσω δανειακών συμβάσεων και μνημονίων και οι άμεσες πολεμικές επιχειρήσεις (όπως η προσάρτηση της Ουκρανίας μέσω ένοπλου πραξικοπήματος, κατευθυνόμενου από ΗΠΑ, ΕΕ & ΝΑΤΟ, και ο πόλεμος γενοκτονίας κατά του εξεγερμένου Ντονμπάς) είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι πλευρές της ίδιας Ιμπεριαλιστικής Διακρατικομονοπωλιακής επιβολής. Ο αυταρχισμός, η καθεστωτική διολίσθηση σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, ο εκφασισμός, η ενεργοποίηση ευρείας κλίμακας διακρατικών και παρακρατικών δυνάμεων κρούσης και ο πόλεμος, τίθενται άμεσα στην ημερήσια διάταξη του κεφαλαίου. Το ενδεχόμενο πλήρους εγκατάλειψης και των προσχημάτων δημοκρατίας αστικού κοινοβουλευτισμού υπέρ μιας πιο φασίζουσας μορφής διακυβέρνησης (με πιο απροκάλυπτη επιτροπεία κ.ο.κ.) τίθεται εκ των πραγμάτων στην ημερήσια διάταξη του καθεστώτος. Δυστυχώς, καμία δύναμη δεν ετοιμάζει το λαό για όσα έπονται. Υπό αυτούς τους όρους, είναι μάταιο και καταστροφικό 1) να εξετάζονται οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα εκτός του προαναφερθέντος παγκόσμιου πλαισίου σύγκρουσης συμφερόντων και στρατηγικών, εκτός κρισιακών συνθηκών εκτάκτου ανάγκης και 2) να αντιμετωπίζονται όλα αυτά με παρωχημένους όρους πολιτικής σκέψης, πεπατημένους τρόπους δράσης των περασμένων δεκαετιών ειρηνικής ανάπτυξης του συστήματος και με παγιωμένες πολιτικές συμπεριφορές ρουτίνας.
Κατά το διάστημα που μεσολάβησε από το ξέσπασμα της κρίσης και την πρόσδεση της χώρας στο άρμα της δανειακής αποικιοποίησης, το καθεστώς, με αρκετούς κλυδωνισμούς πέτυχε σχετική σταθεροποίηση της ισχύος του. Κατόρθωσε να συγκροτήσει με αρκετή επιτυχία το άθλιο Μαύρο Μέτωπό του, καίγοντας εφεδρείες, ανασυσκευάζοντας και ανακυκλώνοντας παλαιές και δημιουργώντας «νέες», με κλιμακούμενη τη μετατόπιση σημαντικής μερίδας του πολιτικού φάσματος και της αντιπολίτευσης σε καθεστωτική-διαχειριστική κατεύθυνση. Έχοντας την πλέον μισητή κυβέρνηση, με ελάχιστο λαϊκό έρεισμα, το καθεστώς του Μαύρου Μετώπου του Ευρωατλαντικού άξονα των από πάνω δείχνει να αισθάνεται ασφαλές και φαίνεται ότι μπορεί να ελέγχει την κατάσταση, παρ’ όλο που δεν έχει κάτι θετικό και ελκυστικό να προσφέρει ως προοπτική στην κοινωνία. Επιβάλλεται μόνο επειδή δεν υπάρχει οργανωμένη υπολογίσιμη ανατρεπτική δύναμη των από κάτω, ως ένα Ενιαίο Λαϊκό Κοινωνικό και Πολιτικό Μέτωπο ικανό να εμπνεύσει και να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού σε προοπτική ελπίδας, νίκης και κοινωνικών μετασχηματισμών.
Το μόνο που θα μπορούσε να δώσει εναλλακτική τροπή στη συγκυρία, θα ήταν ένα Μέτωπο, χωρίς προαπαιτούμενα, στη βάση ενός εναλλακτικού προγράμματος κομβικών στόχων αποτροπής της καταστροφής. Οι στόχοι αυτοί είναι ξεκάθαροι: αποτινάσσοντας το ζυγό του Ευρώ, της ΕΕ και του Δ.Ν.Τ., διαγράφοντας το χρέος, τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, διεκδικώντας λαϊκή κυριαρχία και εθνικό έλεγχο με σχεδιασμό βάσει των λαϊκών αναγκών, (όπως κυρίαρχη νομισματική και οικονομική πολιτική, εθνικοποίηση των τραπεζών και των τομέων στρατηγικής σημασίας), τίθενται οι βάσεις για την αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων και τον ριζικό εκδημοκρατισμό όλης της κοινωνίας. Τα κόμματα, οι πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης και της αριστεράς, στην πλειοψηφία τους στάθηκαν ανίκανες για αυτήν την ζωτικής σημασίας τροπή. Άφησαν ανεκμετάλλευτη τη γόνιμη περίοδο των μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων μέχρι το 2012, χωρίς να τους προσδώσουν τη μοναδική επαναστατική κλιμάκωση πνοής: τη μετωπική συγκρότηση και το ενιαίο κέντρο αγώνα. Ο λαός κινητοποιήθηκε κατά εκατοντάδες χιλιάδες, πάλεψε, μάτωσε, αντιμετώπισε την ωμή καταστολή του καθεστώτος και, με βάση την εμπειρία του, θεώρησε ότι έχει εξαντλήσει αυτού του τύπου τα μέσα του αγώνα. Το επόμενο νομοτελές ποιοτικό άλμα συγκρότησης του κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου σε Μέτωπο, που θα έδινε οργάνωση και συνειδητούς στόχους με προοπτική στο αυθόρμητο, ακυρώθηκε, ματαιώθηκε και υπονομεύθηκε συστηματικά κυρίως για λόγους υποκειμενικής ανεπάρκειας της αριστεράς. Έτσι, αυτές οι δυνάμεις της αναντίστοιχης των περιστάσεων αριστεράς, ενίσχυσαν την αστική προπαγάνδα που παρουσιάζει τους αγώνες ως εξ ορισμού άκαρπους, μάταιους και άσκοπους, και ουσιαστικά εδραίωσαν τις αυταπάτες περί δήθεν «μονόδρομου» των εκλογικών εναλλαγών διακυβέρνησης εντός του συστήματος. Κατ' αυτό τον τρόπο, εκούσια ή ακούσια, οι δυνάμεις αυτές προσφέρουν τεράστια υπηρεσία στο καθεστώς με δύο αλληλένδετους και ανατροφοδοτούμενους τρόπους: 1. υιοθετούν στο ακέραιο τις στρατηγικές επιλογές του καθεστώτος διακρατικής επιβολής του άξονα, δίνοντας όλο και πιο δουλοπρεπείς εξετάσεις υποταγής και υπακοής σε αυτό και 2. προτάσσουν τις μονήρεις αυτοαναφορικές πορείες των μορφωμάτων τους, υπερθεματίζοντας σε «στρατηγική καθαρότητα» και προσχηματικά προαπαιτούμενα και υπονομεύοντας πρακτικά κάθε ενωτικό-μετωπικό εγχείρημα.
Αυτό που κρατά στην εξουσία το καθεστώς του Μαύρου Μετώπου, δεν είναι η δύναμη και η λαϊκή απήχηση της πολιτικής που πρεσβεύει, αλλά το αποτελεσματικό «διαίρει και βασίλευε», ο κατακερματισμός και ο αλληλοσπαραγμός των από κάτω και η απουσία μετωπικής έκφρασης των βαθύτερων αναγκών των από κάτω. Αν δεν είχε εξασφαλισμένη τέτοια αντιπολίτευση και τέτοια αριστερά σε τέτοια κρίσιμη συγκυρία αυτό το καθεστώς, θα όφειλε να την κατασκευάσει. Ως εκ τούτου, είναι ιστορικές οι ευθύνες όσων με τις (γνωστές και καταγεγραμμένες) πράξεις και τις παραλείψεις τους απέτρεψαν τη συγκρότηση ενός Λαικού Μετώπου.

Σε αυτή τη βάση και προς υπέρβαση των αδιεξόδων που προκλήθηκαν από τις ανθενωτικές, ηττοπαθείς και αντιμετωπικές δράσεις και στάσεις, συγκροτήθηκε και η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση από δυνάμεις και αγωνιστές που επιμένουν στη μετωπική συμπόρευση. Η Συλλογικότητα αγώνα για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ, παρά τις ενστάσεις της ως προς την ονομασία και κάποιες θέσεις αυτής της Πρωτοβουλίας (η «αριστεροσύνη» δεν μπορεί να τίθεται για εμάς ως κραυγαλέα προμετωπίδα «καθαρότητας» και ως προαπαιτούμενο για τη σύμπηξη του Μετώπου και την προώθηση των διεκδικήσεών του. Το τι πρεσβεύει ένα μέτωπο και ο επαναστατικός του χαρακτήρας, καθορίζεται αντικειμενικά από το πρόγραμμα, την οργάνωση και την πρακτική του δράση και όχι από υποκειμενικές αυτοπροσδιοριστικές του διακηρύξεις), αποφάσισε να την στηρίξει στη βάση της λογικής του μετωπικού αγώνα.
Η μέχρι τώρα εμπειρία των εγχειρημάτων μετωπικής συμπόρευσης, κατέδειξε τους όρους και τα όρια των υφιστάμενων δυνάμεων και κυρίως: το πως δεν μπορεί να συγκροτηθεί βιώσιμο μέτωπο με προοπτική. Είναι αδύνατον να συγκροτηθεί μέτωπο με τη συναίνεση αν όχι όλων – της πλειοψηφίας των ηγεσιών των υφιστάμενων μορφωμάτων, μιας και αυτές, δέσμιες της λογικής της γραφειοκρατικοποιημένης αναπαραγωγής των ίδιων και των ποιμνίων & ψηφοφόρων τους, προτάσσουν όλο το πακέτο των αυτοπροσδιοριστικών φράσεων - «θέσεών» τους, ευλαβικά επαναλαμβανόμενων απανταχού με ακρίβεια, δίκην ινδουιστικών ιερών ψαλμών «Mantra»... Ανέφικτη επίσης είναι και η αναπαραγωγή σχημάτων, η συγκρότηση, το περιεχόμενο, ο χαρακτήρας και τα όρια των οποίων φέρουν το στίγμα άλλης εποχής και συγκυρίας. Είναι ανέφικτη π.χ. η συγκρότηση σήμερα μετώπου, εννοούμενου με όρους μιας ΑΝΤΑΡΣΥΑ Νο 2, με απλή αναδιάταξη – διεύρυνση (;) και συγκόλληση υφιστάμενων δυνάμεων, με αναφορά πάντα στον εναπομείναντα στενό κύκλο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς των περασμένων ειρηνικών περιόδων του συστήματος. Τέτοια σχήματα δεν συνιστούν μέτωπο με όρους των αναγκών της εποχής και της συγκυρίας, με όρους επαναστατικοποίησης εκατομμυρίων ανθρώπων στην κρίση και στον πόλεμο. Δεν είναι καν φορείς της μετωπικής κουλτούρας που έχει ανάγκη η εποχή, μιας και εξέφραζαν βιοσυντηρητική λογική συνύπαρξης-σύμπραξης ετερόκλητων δυνάμεων, τρόπον τινά κομμουνιστικής αναφοράς, σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση δεν μπορεί να είναι πεδίο «διαδρομισμού», απλό όχημα για κάποια εκδοχή μιας απ' τα ίδια (κάποιας ΑΝΤΑΡΣΥΑ Νο 2 με την μηχανική προσκόλληση του Σχεδίου Β' και λοιπών...). Τέτοιες λογικές υπονομεύουν αν δεν ακυρώνουν το μετωπικό εγχείρημα.
Η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει νέο κόμμα, νέος πόλος της αριστεράς με όρους κομματικής συγκρότησης. Στις μέρες μας είναι επιτακτική ανάγκη η αναβάθμιση της μετωπικής συγκρότησης του αγώνα με καταλυτική συμβολή εκείνων των κομμουνιστικών δυνάμεων που συνδέουν με συνέπεια και συνέχεια κάθε βήμα με την ανάγκη κλιμάκωσης του αγώνα με σοσιαλιστική προοπτική και που αντιλαμβάνονται τα καθήκοντα της εποχής και της συγκυρίας, ανταποκρινόμενες με σεμνότητα, ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση σε αυτά. Ωστόσο, οι δυνάμεις αυτές θα αυτοακυρώνονταν εάν έθεταν ως προαπαιτούμενο για τη σύμπηξη του Μετώπου και την προώθηση των διεκδικήσεών του την κομμουνιστική προοπτική, εάν μετέτρεπαν την τελευταία σε κραυγαλέα προμετωπίδα αριστερής, αντικαπιταλιστικής, σοσιαλιστικής, κομμουνιστικής κ.ο.κ. «καθαρότητας». Η κλιμάκωση του μετωπικού αγώνα με τη σειρά της, είναι αυτή που θα συμβάλλει οργανικά στην ωρίμανση των όρων για τον αντίστοιχο της εποχής κομμουνιστικό φορέα.
Σε συνθήκες οξύτατης σύγκρουσης, έχει ιδιαίτερη σημασία σε ποια βάση, με ποια προτάγματα, πότε, που και με ποιους όρους θα γίνεται η όποια αντιπαράθεση. Η κυριαρχία του καθεστώτος εκδηλώνεται και με την ευχέρειά του να καθορίζει την ημερήσια διάταξη των πολιτικών αντιπαραθέσεων. Μείζον ζητούμενο της κυριαρχίας του καθεστώτος για αυτές τις αντιπαραθέσεις και την ημερήσια διάταξη, είναι ο παρελκυστικός χαρακτήρας τους και η αποφυγή της ανάδειξης των πραγματικών προβλημάτων ζωής ή θανάτου του λαού. Ανάγει λοιπόν σε μείζον ζήτημα αυτό τη δυνατότητα ή αδυναμία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας από την παρούσα σύνθεση της Βουλής και την πιθανότητα πρόωρων κοινοβουλευτικών εκλογών, εξαγγέλλοντας (8.12.14) την επίσπευση της διαδικασίας, προ της επιβολής ακόμα πιο καταστροφικού κύκλου αντιλαϊκών μέτρων. Είχε προηγηθεί η υπόθεση της απεργίας πείνας του Ρωμανού, όπου το καθεστώς έδειξε ότι ήταν έτοιμο να οδηγήσει τον απεργό σε θάνατο και να πυροδοτήσει ταραχές αγανάκτησης και απόγνωσης ενός λαού ανοργάνωτου, ακέφαλου, και χωρίς ενιαίο κέντρο και στόχους μετωπικού αγώνα, ώστε να προβεί σε προληπτική μαζική καταστολή και αποτροπή επί μακρόν κάθε αγώνα. Η ευρεία λαϊκή κινητοποίηση και ο στοιχειώδης συντονισμός -τουλάχιστον επ' αυτού- της αντιπολίτευσης, απέτρεψαν την τελευταία στιγμή το μακάβριο σενάριο του καθεστώτος. Άντλησε άραγε συμπεράσματα η αριστερά από αυτή την σημαντική και συμβολική νίκη του ενωτικού λαϊκού κινήματος;
Ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός και ο καθεστωτισμός των περισσότερων εκ των εναπομεινάντων θραυσμάτων της αριστεράς (της εξωκοινοβουλευτικής και «αντικαθεστωτικής» συμπεριλαμβανομένης), εκδηλώνεται πλέον σε επίπεδο εξαρτημένων αντανακλαστικών. Την επαύριο της εξαγγελίας της επίσπευσης της διαδικασίας εκλογής Προέδρου/εκλογών, άρχισε εκ νέου η γνωστή κινητικότητα... Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Η δραματική διαπραγμάτευση συλλογικοτήτων και δυνάμεων της αριστεράς για την προγραμματική βάση της συγκρότησης του μετώπου που ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 2013, έληξε άδοξα (μέσω απίστευτων χειραγωγήσεων, λαθροχειριών και απατών) κατά το διάστημα 18-23.2.14, όταν εν όψει επικείμενων ευρωεκλογών και εκλογών τοπικής αυτοδιοίκησης, κάποιοι έσπευσαν να προτάξουν κατά τα ειωθότα την εκλογικίστικη αυτοτελή κάθοδο ενός εκάστου μικρομάγαζου-«Brand name»... Περιέργως πως, το άδοξο τέλος αυτού του εγχειρήματος είχε προβλεφθεί (υπαγορευθεί;) με ακρίβεια, σε δημοσίευμα γνωστής ακροδεξιάς πρακτοροσελίδας του διαδικτύου από 24.12.13... Αλλά και κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, μέρος των εξ' ΑΝΤΑΡΣΥΑς μεγαλύτερων συνιστωσών διαπραγματευτών, δήλωνε σαφώς ότι θα μπορούσε να υπάρχει και κοινή εκλογική κάθοδος χωρίς προγραμματική σύγκλιση!... Οι αστικές εκλογές σε ορισμένου τύπου αριστερά είναι «ιερή υπόθεση», υπεράνω της προγραμματικής βάσης της μετωπικής συγκρότησης του λαϊκού αγώνα. Αυτό αποδεικνύεται και σήμερα. Στα πλαίσια αυτής της προεκλογικής κινητικότητας, από 12.12.14 κοινοποιήθηκε «Επιστολή – κάλεσμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Προς τις αντικαπιταλιστικές – αντιιμπεριαλιστικές – αντι-ΕΕ – αντισυστημικές οργανώσεις και αγωνιστές της ριζοσπαστικής και επαναστατικής αριστεράς». Από μόνος του ο κορεσμός σε επιθετικούς προσδιορισμούς του τίτλου της επιστολής (με κυρίαρχο συστατικό των περισσοτέρων την πρόθεση «αντι-»), είναι ενδεικτικό σύμπτωμα υπαρξιακά ανασφαλούς ταυτότητας, δηλωτικής όχι μόνο των πολλαπλών ετεροπροσδιορισμών, όσο και των προαπαιτουμένων...
Δεν είναι σκόπιμο να σταθούμε στις λεπτομέρειες του κειμένου, οι βασικοί όροι του οποίου κινούνται στα πλαίσια των κεκτημένων της προηγούμενης διαπραγμάτευσης που υπονομεύθηκε, όπως αυτά αντανακλώνται στα δύο πανομοιότυπα κείμενα που παρουσιάστηκαν ως δήθεν «αλληλοαποκλειόμενα επί της αρχής»... Είναι εύλογο το ερώτημα: γιατί τώρα; Εξ' ίσου εύλογη και η απάντηση: αστικές κοινοβουλευτικές εκλογές. Οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές δεν φετιχοποιούν ούτε την συμμετοχή, αλλά ούτε και την αποχή από τέτοιες διαδικασίες: τις εξετάζουν πάντα σε συνάρτηση με τους δικούς τους σκοπούς του αγώνα, με τη δική τους προγραμματική πάλη. Η όποια κοινή εκλογική κάθοδος οφείλει να είναι μία από τις εκφράσεις πραγματικού λαϊκού κινήματος, μέσω προγραμματικής βάσης σύγκλισης και μετωπικής συμπόρευσης αρχών και μέσο προβολής και ανάπτυξης αυτού του κινήματος. Κάθε άλλη κίνηση βρίθει αγοραίου αστικού καιροσκοπισμού.
Είναι δυνατόν εν όψει της προηγούμενης εκλογικής αναμέτρησης του 2014 να υπονομεύεται η μετωπική συμπόρευση, ενώ τώρα να προτάσσεται με κάλεσμα το «πολιτικό πλαίσιο συνεργασίας», χωρίς την παραμικρή χρήση του όρου «Μέτωπο» ή συνωνύμων του; Και βέβαια είναι! Τότε, τον Φεβρουάριο του 2014, δημοσκόποι φούσκωναν τεχνηέντως τα ποσοστά κάποιων ως αντίβαρο στο ρεύμα ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που φούσκωνε και τα μυαλά τους για εσπευσμένη κάθοδο χωριστών μικρομάγαζων-«Brand names». Τώρα, είναι καταφανές, λόγω ακριβώς της υπονόμευσης-ακύρωσης πραγματικά μετωπικής προοπτικής αγώνα, ότι η αγανάκτηση του κόσμου από την πολιτική του καθεστώτος θα εκφραστεί αναγκαστικά κυρίως (δια της αρνητικής-τιμωρητικής ψήφου) με σαρωτική άνοδο ενός πρωτοφανώς ενδοτικού στο καθεστώς διακρατικής επιβολής ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος είναι τόσο αγανακτισμένος, που παρά τις απίστευτες κυβιστήσεις του τελευταίου, θα τον ψηφίσει, διότι ευελπιστεί ο δυστυχής, ότι «χειρότερα απ' την τωρινή κυβέρνηση δεν υπάρχουν»... Το ρεύμα αυτό θα συρρικνώσει ή/και θα εκμηδενίσει όλες τις λοιπές δυνάμεις της αριστεράς.
Η πολιτική αντίληψη ορισμένων ηγεσιών μορφωμάτων της αριστεράς, αδυνατεί να συλλάβει πολλά, αλλά την κόβει κρύος ιδρώτας μπροστά στην επικείμενη σαρωτική συρρίκνωση ποιμνίου και ψηφοφόρων τους. Πως αντιδρούν σε αυτό; Στα πλαίσια της αγοραίας λογικής που τους διέπει. Το κεφάλαιο στην κρίση πασχίζει να καρπώνεται τα όποια κέρδη για τον εαυτό του, φορτώνοντας τις ζημίες στο λαό, στους άλλους. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι μικροκομματικές ηγεσίες ορισμένης αριστεράς, τζογάρουν με παρρησία υπέρ του ημετέρου μικρομάγαζου αν τους υπόσχονται κάποιοι (ή/και αν φαντασιώνονται) λαμπρά ρεκόρ ψήφων, αλλά σπεύδουν με συνοπτικές διαδικασίες να μοιραστούν (με όσους ξεπούλησαν και εξαπάτησαν οι ίδιες υπονομεύοντας την προοπτική του μετώπου) την επικείμενη πασίδηλη εκλογική τους πανωλεθρία! Εκπληκτική πολιτική αρχών και διορατικότητας!
Ας υποθέσουμε ότι οι συντάκτες της πρόσκλησης ανένηψαν ειλικρινά και αίφνης συνειδητοποίησαν την αναγκαιότητα του μετώπου. Γιατί δεν κάνουν την παραμικρή αναφορά στην προγραμματική βάση του μετώπου και στην προοπτική του μετώπου σε αυτό στο κείμενο; Πως θα εκληφθεί από τον κόσμο της αριστεράς και ευρύτερα, από τον κόσμο που αναζητά από που να πιαστεί ένα τέτοιο εγχείρημα; Με τους όρους της εν λόγω επιστολής και της συγκυρίας, θα εκληφθεί δικαίως ως καιροσκοπισμός στο παρά πέντε των εκλογών, ως ευκαιριακή προσκόλληση άνευ όρων στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από τους ανθρώπους που παρακολουθούν με αγωνία την δραματική πορεία των εγχειρημάτων μετωπικής συμπόρευσης τα τελευταία χρόνια, παρόμοια καιροσκοπική προεκλογική σύμπραξη θα εκληφθεί και ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για εκείνους που έκαναν τα πάντα για την υπονόμευση του μετώπου. Επιπλέον, τι εχέγγυα έχουμε ότι σε τυχόν σύμπραξη δεν θα προβούν σε αντίστοιχες παλινωδίες και υπονομευτικές κινήσεις;
Από την άλλη πλευρά, γνωρίζουμε καλά ότι σε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς, αλλά και στις συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και στους ανεξάρτητους εντός και πέριξ αυτών των δυνάμεων (παρά τις συντονισμένες κινήσεις απομόνωσης, περιθωριοποίησης και κατασυκοφάντησης από μηχανισμούς και γραφειοκρατικοποιημένες ηγεσίες), υπάρχουν άνθρωποι του αγώνα, σύντροφοι και συναγωνιστές που αντιλαμβάνονται την ζωτική αναγκαιότητα της μετωπικής συγκρότησης του αγώνα. Υπάρχουν δυνάμεις και αγωνιστές που προτάσσουν την προοπτική του επαναστατικού αγώνα, αναζητώντας τα εκάστοτε βέλτιστα μέσα και τρόπους συγκρότησής του, έναντι της αυτοαναφορικής και ανιστορικής αναγόρευσης του όποιου σχήματος-μέσου σε υπέρτατο αυτοσκοπό.
Επιπλέον, σε αυτή τη συγκυρία, μείζον πρόβλημα παραμένει το γεγονός ότι η καθεστωτική-διαχειριστική κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην πρακτικά παντελή απουσία αριστερής μετωπικής πίεσης με αρχές. Χρειάζεται έστω και τώρα να αρχίσουμε να χτίζουμε μετωπικά λαϊκά αναχώματα για τα ενδεχόμενα επικείμενα μνημόνια με ΣΥΡΙΖΑ, να ετοιμάζουμε δυνάμεις για τους επόμενους αγώνες.
Για αυτούς ακριβώς τους λόγους, η Συλλογικότητα αγώνα για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ θεωρεί ότι -παρά τις παραπάνω επιφυλάξεις, αλλά και λόγω αυτών των επιφυλάξεων- έχει νόημα η ανίχνευση και η ανταπόκριση σε κάθε ενωτικό εγχείρημα, ακόμα και σε αυτό που σηματοδοτεί η από 12.12.14 «Επιστολή – κάλεσμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.». Αρκεί η ανταπόκριση αυτή να γίνει εκατέρωθεν στη βάση αρχών, όρων και δημόσιων δεσμεύσεων. Συγκεκριμένα, απαραίτητοι όροι για την ανταπόκριση της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση σε αυτό το κάλεσμα είναι:
1.      Η δημοσιοποίηση των αρχών βάσει των οποίων η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση εκτιμά την συγκυρία και τις όποιες περαιτέρω συνεργασίες Μετωπικής Συμπόρευσης, πάντα στη βάση του «Τι είναι και πού στοχεύει η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση» και της μέχρι τώρα συλλογικής της προσπάθειας.
2.      Τυχόν κοινή εκλογική κάθοδος α) να βασίζεται σε από κοινού καταρτισμένο κείμενο-δημόσια δέσμευση αρχών, όπου θα τίθενται σαφώς οι στόχοι, οι όροι και τα όρια της πολιτικής συνεργασίας και θα υπάρχει σαφής δέσμευση για τα επόμενα συγκεκριμένα βήματα συγκρότησης του αναγκαίου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου και β) να αντανακλάται και στην ονομασία τυχόν σχηματισμού κοινής εκλογικής καθόδου (π.χ. «Αριστερή Συμμαχία κατά Ευρώ και Ε.Ε.») αποκλείοντας απλή σύμπραξη με απαράλλακτη την ονομασία «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» χωρίς αναφορά σε ενωτικούς-μετωπικούς στόχους.
3.      Η όποια επίτευξη «πολιτικού πλαισίου συνεργασίας» και οι δεσμευτικοί όροι αυτού, να μη προωθηθούν απ' την ούτως ή άλλως λειτουργούσα σε παρατεταμένη θητεία σύνθεση της Προσωρινής Συντονιστικής Επιτροπής, που δεν έχει παρόμοια εξουσιοδότηση, αλλά να συζητηθούν διεξοδικά και να αποφασιστούν από τις συνελεύσεις των τοπικών πρωτοβουλιών και από την έκτακτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη (Κυριακή 21.12.14).
Χωρίς τους παραπάνω όρους, θα υπονομευθεί για άλλη μια φορά αν δεν «καεί» επί μακρόν η ίδια η προοπτική του μετώπου. Η ιστορική μας ευθύνη υπαγορεύει μηδενική ανοχή σε χειραγωγικές πρακτικές υπονόμευσης του Μετώπου.
Είναι καταστροφική η λογική της μπακαλικής αριθμητικής (δια του αθροίσματος των ποσοστών μορφωμάτων κατά τις τελευταίες ευρωεκλογές) ως κριτηρίου για την επιλογή των δυνάμεων της επικείμενης εκλογικής σύμπραξης, τη στιγμή που απαιτείται ο αλγεβρικός πολλαπλασιαστής ισχύος του μετώπου... Ακόμα και μια απλή εκλογική συνεργασία με ορισμένα καιροσκοπικά μορφώματα που υιοθετούν μέρος των προταγμάτων της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση, μπορεί να αποβεί άκρως υπονομευτική για την προοπτική του μετώπου. Αυτό αφορά ιδιαίτερα γνωστό προβεβλημένο από φασιστικά ΜΜΕ γελοιογραφικό υποκατάστατο του μετώπου, δομημένο στη βάση αυτόκλητου “φυσικού ηγέτη” και επιτήδειων αυλοκολάκων, προεξαρχόντων σκοτεινών εκπροσώπων του καθεστώτος (βαθέως κράτους & παρακράτους), το οποίο έχει ήδη καταγράψει στο ιστορικό του νεκρανάσταση ιδιότυπου αυριανισμού, χυδαίο αντικομμουνισμό, απόπειρες πρόσδεσης στους “ΑΝ.ΕΛ.” του Καμένου, συμπόρευση με εθνικιστικές, ακροδεξιές, παραεκκλησιαστικές, πατριδοκάπηλες φασίζουσες δυνάμεις κ.λπ. Παρόμοια κίνηση θα καταστήσει το εγχείρημα αντικείμενο χλεύης στην καλύτερη περίπτωση.

Η συλλογικότητα αγώνα για την Επαναστατική Ενοποίηση της ανθρωπότητας, δεσμεύεται να συμβάλλει θεωρητικά, ιδεολογικά και πρακτικά στη διάγνωση και επίλυση κομβικών προβλημάτων της εποχής μας, υπό το πρίσμα της κομμουνιστικής προοπτικής, ώστε να συνεισφέρει με αταλάντευτη συνέπεια στη διαμόρφωση και ανάπτυξη του κοινωνικοπολιτικού μετώπου, στη βάση του μεταβατικού προγράμματος προς το σοσιαλισμό, καλλιεργώντας άλλου τύπου σχέσεις εντός του κινήματος, πέρα από τις άγονες αντιπαραθέσεις και περιχαρακώσεις, καταδεικνύοντας σημεία σύγκλισης μεταξύ των δυνάμεων ριζοσπαστικής και επαναστατικής αναφοράς, υπερβαίνοντας διαφοροποιήσεις δευτερεύουσας σημασίας, που καθηλώνουν, υπονομεύουν και αποδυναμώνουν το κίνημα.

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

97 χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Η παγκόσμια αντίδραση, η αστική τάξη όλου του κόσμου, τρέμει το πνεύμα της...

97 χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Η παγκόσμια αντίδραση, η αστική τάξη όλου του κόσμου, τρέμει το πνεύμα της...

Δημοσιεύθηκε: www.kordatos.org
του Δημήτρη Πατέλη
07/11/14
Σήμερα συμπληρώνονται 97 χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, την πρώτη και μεγαλύτερη νικηφόρο πρώιμη επανάσταση που δρομολόγησε τη νομοτελή μετάβαση της ανθρωπότητας στη μεγάλη εποχή της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας ενοποίησης της ανθρωπότητας.Η επανάσταση αυτή θα εμπνέει τη νικηφόρο δράση των κομμουνιστών για τις επικείμενες (πρώιμες και ώριμες) νικηφόρες επαναστάσεις.
Θεμελιώδης και εκ των ων ουκ άνευ όρος για την ανάπτυξη αντίστοιχων της σύγχρονης εποχής υποκειμένων, είναι η δημιουργική (όχι δογματική) κατάκτηση και ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας της εποχής και η αντίστοιχη επαναστατική στάση ζωής.
Οι παραπάνω όροι επιτρέπουν τη διαμόρφωση επιστημονικής γνώσης και αυτογνωσίας, συνείδησης και αυτοσυνειδησίας, αίσθησης και διαίσθησης της θέσης και του ρόλου του υποκειμένου για τη βέλτιστη εμπλοκή του στην εκτύλιξη και έκβαση της ιστορικής νομοτέλειας, ιδιαίτερα στην κρισιακή συγκυρία της εποχής.
Αυτή η συνειδητή και μετά λόγου γνώσεως της νομοτέλειας ανάπτυξη του υποκειμένου, επιτρέπει την αντίληψη του γεγονότος ότι αντίστοιχο της εποχής υποκείμενο είναι αυτό που αφουγκράζεται τις διαθέσεις και συμβάλλει με το βέλτιστο τρόπο, καταλυτικά, καίρια στην επαναστατική τροπή-αναβάθμιση της λαϊκής δράσης, του κινήματος των ίδιων των εργαζομένων, βάσει των ίδιων τους των ζωτικών αναγκών και προβλημάτων στην κρισιακή συγκυρία, αναβαθμίζοντας διαρκώς και συγκεκριμενοποιώντας την προσήλωση στο στρατηγικό στόχο ενοποίησης της ανθρωπότητας.

Σε συνθήκες κλιμακούμενου Γ' θερμού Παγκοσμίου Πολέμου, μεθοδεύεται αναζωπύρωση παλαιών και πρόκληση νέων εστιών σύρραξης (Παλαιστίνη, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Σομαλία, Αφγανιστάν, Υπερκαυκασία, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία κ.ο.κ.). Οργανική συνιστώσα αυτού του πολέμου, είναι τόσο ο πόλεμος πολιτών (“εμφύλιος”) της Ουκρανίας, όσο και ο αντίστοιχος ψυχολογικός-προπαγανδιστικός.

Απαιτεί μεγάλη προσοχή ο τρόπος και τα μέσα με τα οποία προσεγγίζεται το πρόβλημα, και ιεραρχούνται οι πτυχές και τα επίπεδά του, το πως διακρίνονται και ιεραρχούνται εχθροί και φίλοι σε αυτή τη σύρραξη όπου διακυβεύονται οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Κριτήριο ορθότητας της προσέγγισης είναι η αντικειμενική περιγραφή, η εξήγηση-ερμηνεία των τεκταινόμενων βάσει συνεκτικής επιστημονικής θεωρίας και μεθοδολογίας και η πρόβλεψη του φάσματος πιθανών εκβάσεων για την συνειδητή εμπλοκή του υποκειμένου στα τεκταινόμενα. Από αυτή την άποψη, είναι ζωτικής σημασίας η βέλτιστη διεθνιστική στήριξη στους εξεγερμένους της Ουκρανίας, δηλαδή, στην 1η ένοπλη αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική και κοινωνική εξέγερση - επανάσταση του 21ου αι., ως εξαιρετικής σημασίας γεγονός για τις προοπτικές του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος.

Οι πολίτες της νοτιοανατολικής Ουκρανίας (όπου συγκεντρώνεται το 75% της βιομηχανίας της χώρας) – Ρώσοι, Ουκρανοί, Έλληνες κ.ο.κ. - δεν είχαν πολλές επιλογές για την επιβίωση και την αξιοπρέπειά τους. Η εγκάθετη των ΗΠΑ και της ΕΕ φασιστική χούντα του Κιέβου, εν ονόματι της “Ευρωπαϊκής επιλογής”, τους απαγορεύει τη γλώσσα, τον πολιτισμό και τα στοιχειώδη δικαιώματά τους, ενώ τους ωθεί να εγκαταλείψουν τις εστίες τους ή/και να ζήσουν περιορισμένοι σε γκέτο, λόγω της στυγνής διπλής καταπίεσης (κοινωνικοοικονομικής και εθνικής-πολιτισμικής).
Η  παγκόσμια αντίδραση, η αστική τάξη όλου του κόσμου, τρέμει το πνεύμα της Οκτωβριανής επανάστασης που εμπνέει και την εξέγερση στην Ουκρανία, την πρώτη λαϊκή, αντιφασιστική εξέγερση του 21ου αι. Μιαν εξέγερση που στρέφεται όλο και πιο αποφασιστικά κατά της ολιγαρχίας του πλούτου. Παραπάνω λόγους για τέτοιο τρόμο έχει και η ρωσική ολιγαρχία του πλούτου, που προέκυψε από τις ίδιες ληστρικές ιδιωτικοποιήσεις της αντεπανάστασης και της αστικής παλινόρθωσης που έλαβαν χώρα σε όλη την τ. ΕΣΣΔ, που φέρει το στίγμα της καταστροφικής διάλυσης της ΕΣΣΔ, του αιματηρού πραξικοπήματος του Οκτωβρίου του 1993, της "θεραπείας Σοκ" του ΔΝΤ κ.ο.κ.
Εδώ εκδηλώνεται ανάγλυφα η αναντιστοιχία με την εποχή και τη συγκυρία της νυν πολιτικής ηγεσίας της Ρωσίας, αλλά και όλων εκείνων των δυνάμεων που αδυνατούν να δώσουν βιώσιμη και ελκτική θετική προοπτική στην κοινωνία, στην ανθρωπότητα.
Δεδομένου ότι η πολιτική αποικιοποίησης της Ελλάδας και των λοιπών χωρών της περιφέρειας της Ευρωζώνης και της ΕΕ και ο πόλεμος στην Ουκρανία έχουν κοινή μήτρα, είναι κινήσεις πολέμου του ίδιου Ευρωατλαντικού άξονα, που δείχνει όλο και πιο απροκάλυπτα το φασιστικό του πρόσωπο, τον αιμοσταγή χαρ/ρα ΗΠΑ - ΕΕ – ΝΑΤΟ, η μόνη απάντηση του επαναστατικού λαϊκού κινήματος είναι η συγκρότηση διεθνιστικού & πατριωτικού, αντιιμπεριαλιστικού & αντιφασιστικού λαϊκού μετώπου απ' όλους τους λαούς που πλήττονται απ' τον άξονα.
Είναι τουλάχιστον φαιδρό, να προτάσσεται μετωπική διεθνιστική αλληλεγγύη σε μία από τις εκφάνσεις του άξονα (π.χ. στον πόλεμο στο Ντονμπάς της Ουκρανίας, στη Συρία, στην Παλαιστίνη κ.ο.κ.) και να υπονομεύεται αυτή σε χώρες και περιοχές που πλήττονται από τις στρατηγικές επιλογές του ίδιου άξονα (Ελλάδα, περιφέρεια της ΕΕ). Η κατάπτωση που εκφράζει αυτή η πολιτική συνιστά απόκλιση τόσο από τη λογική του επαναστατικού κινήματος, της επαναστατικής θεωρίας και πράξης όσο και από τη στοιχειώδη ηθική. Η κατάπτωση αυτή συνιστά παραίτηση από τη διεκδίκηση επαναστατικής ηθικοπολιτικής ηγεμονίας.    
Η βέλτιστη συνεισφορά στη συγκρότηση αυτού του μετώπου, θα είναι το κριτήριο για την διάκριση των πραγματικά μάχιμων επαναστατικών δυνάμεων του αιώνα από τις δυνάμεις των εκφυλισμένων και χρεοκοπημένων καταλοίπων του κινήματος, από τους νυν αποστάτες του επαναστατικού αγώνα. Οι τελευταίοι εκφράζονται με δύο βασικές μορφές: α) του απροκάλυπτου καθεστωτισμού, με πλήρη αποδοχή των στρατηγικών επιλογών της άρχουσας τάξης (Ε.Ε., ΝΑΤΟ κ.ο.κ.) με τη διαχειριστική λογική της ανάθεσης (προς "διαπραγμάτευση") και της αναπαραγωγής του κοινοβουλευτικού κρετινισμού και β) του διχαστικού σεχταρισμού με φραστική επίκληση μαξιμαλιστικής "επαναστατικής καθαρότητας".
Όλες οι συνιστώσες της σημερινής αποστασίας από τις επιταγές του επαναστατικού κινήματος συγκλίνουν στην εξαιρετικά επωφελή για το καθεστώς του άξονα κατάπνιξη της μοναδικής προοπτικής του επαναστατικού κινήματος σε συνθήκες δομικής συστημικής κρίσης και πολέμου, μέσω της συστηματικής αποτροπής και υπονόμευσης της μετωπικής λαϊκής συγκρότησης του αγώνα με διάφορα άθλια προσχήματα.     
Συντροφικά

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Συνέντευξη κομμουνιστή βουλευτή της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ!

Η Αντιφασιστική Καμπάνια δημοσιεύει συνέντευξη του βουλευτή της ΛΔ Λουγκάνσκ, Γιούρι Χολόφ Ο Γιούρι Χοχλόφ είναι κομμουνιστής, μέλος του Εργατικού Μετώπου του Λουγκάνσκ και λαμβάνει ενεργά μέρος στην ένοπλη αντίσταση εναντίον της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Κιέβου και των φασιστικών εθελοντικών ταγμάτων. Έχει ενδιαφέρον ότι αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος πρόσφατα εμφανίστηκε ως εισηγητής αντι-gay νόμου που δήθεν ψηφίστηκε απ’ το κοινοβούλιο του Λουγκάνσκ. Για την ιστορία, η είδηση διαδόθηκε από ουκρανικά και δυτικά μήντια και διαψεύστηκε πανηγυρικά από τον ίδιο. Εδώ στη συγκεκριμένη συνέντευξη τοποθετείται για την κοινωνικοοικονομική κατάσταση στη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ, την προοπτική της Νοβορόσια, τις καταστροφές και το δυναμικό του εξορυκτικού τομέα και της βιομηχανίας του Ντονμπάς.
Πως εκτιμάτε την κοινωνικο-οικονομική κατάσταση στη ΛΔ Λουγκάνσκ;
Μπορώ να πω ότι εκτιμώ την κοινωνικο-οικονομική κατάσταση στη ΛΔΛ ως κρισιακή και κρίσιμη. Η κατάσταση αυτή, λόγω των πολεμικών επιχειρήσεων έχει οδηγηθεί πρακτικά σε μηδενική ανάπτυξη. Παρ’ όλα αυτά όμως έχει διατηρηθεί ορισμένο οικονομικό δυναμικό στην περιοχή του Λουγκάνσκ.
Τι ακριβώς, κατά τη γνώμη σας εμποδίζει την έξοδο απ’ την κρίση;
Εκείνο που προπαντός εμποδίζει την έξοδο απ’ την κρίση είναι η διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων στην επικράτεια της ΔΛΛ. Αυτός είναι ο βασικός παράγοντας, που έχει αποσταθεροποιήσει τώρα πλήρως την κατάσταση, την έχει οδηγήσει σε κρισιακή και κρίσιμη θέση.
Ωστόσο, υπάρχουν και κάποια άλλα προσκόμματα εκτός του πολέμου;
- Αδιαμφισβήτητα, όταν λαμβάνει χώρα η συντριβή ενός συστήματος, το οποίο υπήρχε εδώ επί 23 χρόνια και κατ’ αρχήν, λειτουργούσε μόνο για να καταστρέφει σταδιακά και αργά μιαν ευημερούσα περιοχή. Αυτό είναι το δεύτερο αίτιο της αποσταθεροποίησης.
Σε τι κατάσταση βρίσκονται σήμερα τα ανθρακωρυχεία; Πόσα από αυτά λειτουργούν και πόσα όχι και γιατί;
Σήμερα έχουν διατηρήσει πλήρως το δυναμικό τους τα ανθρακωρυχεία «Σβερντλόφσκ-Ανθρακίτης», «Ρόβενκι-Ανθρακίτης», «Ντονμπάς-Ανθρακίτης», και δύο ακόμα ορυχεία ανθρακιτών: το «Παρτιζάνσκαγια» και το «Κομσομόλσκαγια». Αλλά στις υπόλοιπες ενώσεις, όπως η «Λουγκάνσκ- Ούγκολ», η λειτουργία έχει παραλύσει πλήρως. Ορυχεία όπως το «Λισιτσάνσκ-Ούγκολ», σήμερα επίσης είναι εκτός λειτουργίας και βρίσκονται στα κατεχόμενα (από τον ουκρανικό στρατό) εδάφη. Λόγω πολεμικών επιχειρήσεων έχει παραλύσει η λειτουργία και του «Περβομάισκ-Ούγκολ». Μπορώ να αναφέρω ποια ορυχεία λειτουργούν. Έχει διατηρήσει πλήρως το δυναμικό του το ορυχείο «Κρασνοντόν-Ούγκολ». Ωστόσο, σήμερα, ακόμα και τα λειτουργούντα ορυχεία, δεν λειτουργούν στην πλήρη ισχύ τους, δεν αξιοποιούν το σύνολο του διαθέσιμου δυναμικού τους. Γνωρίζουμε ότι τέτοιες ναυαρχίδες του «Σβερντλόφσκ-Ανθρακίτης», όπως ο «Κόκκινος Αντάρτης» και το ορυχείο «Ντονιέτσκαγια-Καπιτάκναγια», βρέθηκαν σε ζώνη πυρός. Σήμερα λειτουργούν μόνο τα συστήματα άντλησης, ώστε να τεθεί μια τάξη στις στοές εξόρυξης. Σε πλήρη βαθμό σήμερα λειτουργεί μόνο το «Κρασνοντόν-Ούγκολ», λίγο-πολύ στα πλαίσια της προβλεπόμενης από το σχέδιο ισχύος.
Σε ποιόν ανήκουν τα ορυχεία, σε δημόσιους ή σε ιδιωτικούς οργανισμούς;
Από τις προαναφερθείσες ενώσεις, ανήκουν στο δημόσιο μόνον οι Εξορυκτικές Βιομηχανίες «Ανθρακίτης», «Ντονμπάς-Ανθρακίτης» και η «Λουγκάνσκ- Ούγκολ». Αυτά είναι τα ορυχεία που βρίσκονται στην επικράτεια της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ και συνιστούν κρατική ιδιοκτησία. Ωστόσο, τα καλύτερα, τα πιο προσοδοφόρα ορυχεία, όπου εξορύσσονται οι πιο υψηλής ποιότητας λιθάνθρακες και τα πιο νεαρά αποθέματα κοιτασμάτων, ανήκουν σε ιδιωτική ιδιοκτησία. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν νέα καταστατικά έγγραφα, και όσο δεν υπάρχουν, ισχύουν τα παλαιά. Η Ε.Π.Ε. «Μετινβέστ» έχει στην ιδιοκτησία της το ορυχείο «Κρασνοντόν-Ούγκολ» και η εταιρεία «DTEK» έχει στην ιδιοκτησία της τέτοια ισχυρά ορυχεία όπως τα «Σβερντλόφσκ-Ανθρακίτης» και «Ρόβενκι-Ανθρακίτης».
Σε ποιον ακριβώς ανήκουν αυτά;
Η «Μετινβέστ» και η «DTEK» είναι εταιρείες του Αχμέτοφ. Είναι δηλαδή εταιρείες που ανήκουν στον κύριο Ρενάτ Αχμέτοφ.
Σε ποιον και που διακινείται η προερχόμενη απ’ τα ορυχεία πρώτη ύλη;
Βάσει των πληροφοριών που διαθέτουμε, από τους μισθούς των εργαζομένων όλων των ορυχείων, γίνεται παρακράτηση φόρων για τη λεγόμενη Αντιτρομοκρατική επιχείρηση. Επομένως, όποιος εισπράττει τους φόρους κάνει και χρήση στην αγορά του προϊόντος. Και αυτό συμβαίνει, παρά το γεγονός ότι υπάρχει εντολή, βάσει της οποίας τα ορυχεία πρέπει να λειτουργούν μόνο για λογαριασμό της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ. Δεν γνωρίζω κατά πόσο εκτελείται αυτή η εντολή. Ωστόσο, εφ’ όσον εκεί εξορύσσεται άνθρακας, και στις αποθήκες δεν υπάρχει και τόσο πολύς, κάπου τον στέλνουν.
Μπορούμε συνεπώς να υποθέσουμε ότι τον στέλνουν στην Ουκρανία στην κατεύθυνση του Κιέβου;
Μπορούμε να το υποθέσουμε, αλλά γνωρίζουμε ότι υπάρχει η αντίστοιχη εντολή. Και, φερ’ ειπείν, δεν μπορεί να περνά ανοικτά από τη σιδηροδρομική γραμμή. Ωστόσο, τα δημόσια ορυχεία υπάγονται στο υπουργείο καυσίμων και ενέργειας του Κιέβου, οι διευθυντές και οι στρατηγοί του οποίου προς το παρόν διορίζονται από την ηγεσία του Κιέβου. Έχει άραγε νόημα να πούμε κάτι επιπλέον;
Μας λέτε «βάσει εντολής». Βάσει ποιας εντολής;
Υπάρχει εντολή του επικεφαλής της ΛΔΛ, βάσει της οποίας, ό,τι παράγεται στην περιφέρεια του Λουγκάνσκ, δεν μπορεί να κατευθύνεται πουθενά έτσι απλά, χωρίς την άδεια του επικεφαλής της δημοκρατίας.
Υπάρχει η άποψη, κατά την οποία μερικά ορυχεία έχουν καταληστευτεί. Ισχύει αυτό; υπάρχουν άραγε σχήματα παρόμοιας υπονόμευσης;
Η καταλήστευση των ορυχείων συμβαίνει εδώ και 23 χρόνια, και συγκεκριμένα των δημοσίων επιχειρήσεων. Υπάρχουν ολόκληρα σχήματα μηχανισμών. Δεν γεννήθηκε εδώ άσκοπα επί 23 χρόνια η μαφία του άνθρακα που εξασφάλισε τον πλουτισμό ορισμένων προσώπων. Εδώ ακριβώς στήθηκαν σκιώδεις εγκληματικές πλεκτάνες εξόρυξης των στρατηγικών αποθεμάτων άνθρακα, σε ορύγματα εύκολης εξόρυξης στρωματικών κοιτασμάτων μεγάλου πάχους σε δίσκους. Αυτό δεν το έκαναν ούτε οι παππούδες μας. Και όμως, στην πρώτη δεκαετία του αιώνα μας άρχισε η εκμετάλλευση στρωματικών κοιτασμάτων μεγάλου πάχους σε δίσκους, χωρίς αποκατάσταση του ορύγματος και υποδομή, που μέχρι την έναρξη αυτού του πολέμου προσέλαβε καταστροφικές διαστάσεις. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της καταστροφής το 2013 στην περιφέρεια του Λουγκάνσκ απαιτούνταν 3,8 δισ. γκρίβνι για την αποκατάσταση μετά από αυτές τις “ληστρικές εκσκαφές”, όπως τις ονομάσαμε. Η χούντα του Κιέβου έχει μετατρέψει την περιφέρεια του Λουγκάνσκ σε σκουπιδότοπο, χωρίς να συμμαζεύει.
Μπορούν άραγε σήμερα να τεθούν σε λειτουργία τα ορυχεία; Και τι εμποδίζει αυτή τη διαδικασία;
Αδιαμφισβήτητα μπορούν και οφείλουν να τεθούν σε λειτουργία, δεδομένου ότι ο άνθρακας είναι για τον τόπο μας ο ουσιαστικότερος και ο μεγαλύτερος πλούτος. Είναι για εμάς πραγματικά ο «μαύρος χρυσός». Και τα ορυχεία μπορούν να τεθούν σε λειτουργία μόνον υπό τον όρο όλη η εξορυκτική παραγωγή να εθνικοποιηθεί. Όλο το υπέδαφος οφείλει να ανήκει στο λαό της περιφέρειας του Λουγκάνσκ. Και μόνο με μια προσέγγιση εκ μέρους του κράτους μπορεί να αποκατασταθεί η βιομηχανία του άνθρακα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Και από που μπορούν σήμερα να αντληθούν πόροι για την αποκατάσταση των ορυχείων; Προβλέπονται από πουθενά;
Σήμερα που τίθεται ζήτημα επιβίωσης της δημοκρατίας μας, η οποία έχει πλέον ουσιαστικά δημιουργηθεί μεν, αλλά η μισή της επικράτεια βρίσκεται υπό την κατοχή της εχθρικής χούντας, σήμερα που όλο και πιο πολλές ενισχύσεις μεταφέρονται στη γραμμή του μετώπου, , όταν τίθεται το ζήτημα της στρατιωτικής επιβίωσής μας, νομίζω ότι η αναφορά σε μεγαλεπήβολο πρόγραμμα αναγέννησης των ορυχείων είναι πρόωρη. Ας αγωνιστούμε πρώτα για να επιβιώσουμε. Ας πράξουμε έτσι, ούτως ώστε όλες οι αποφάσεις να μπορούν να λαμβάνονται εδώ στο Λουγκάνσκ εν ονόματι και προς όφελος του λαού του Λουγκάνσκ. Αδιαμφισβήτητα, αυτός που το επιθυμεί, θα βρει και πόρους. Το που και πως θα αποβλέπουμε όταν πια θα έχουμε ειρηνική περίοδο, όταν αποκαταστήσουμε τη μεθόριό μας, όταν διώξουμε από εδώ όλους τους κακούργους, τότε νομίζω θα βρούμε και τους πόρους. Έχουμε πληθώρα πηγών. Διαθέτουμε ένα ολόκληρο παραγωγικό σύμπλεγμα το οποίο βασιζόταν στον άνθρακα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι παππούδες μας έχτισαν τις μεταλλουργικές μονάδες τους εδώ στο Αλτσίεβσκ. Τις έχτισαν με δεδομένη την εγγύτητα των κατάλληλων για κοκ λιθανθρακικών κοιτασμάτων (άνθρακα οπτανθρακοποίησης- στμ.), ώστε να είναι δίπλα το κοκ και τα μεταλλεία σιδήρου, εδώ που παρατηρείται η περίφημη μαγνητική ανωμαλία του Κούρσκ [έντονο μαγνητικό πεδίο ακόμα και στην επιφάνεια του εδάφους, ικανό να έλκει μεταλλικά οχήματα και σε ανηφόρα – στμ.] και έχουμε την κοιλάδα του Κριβορόζσκ. Εδώ είναι και τα κοιτάσματα σιδηρομεταλλεύματος. Ακριβώς γι’ αυτό χτίστηκαν εδώ τα εργοστάσιά μας. Τότε λοιπόν που η οικονομία μας θα δουλέψει σε πλήρη ισχύ, όταν η κατανομή κερδών και υπερκερδών δεν θα γίνεται για τον κάθε Βάσια και Πέτια, αλλά προς όφελος του εργαζόμενου λαού του Λουγκάνσκ, τότε αδιαμφισβήτητα θα βρεθούν και οι πόροι για την αναβάθμιση, για την αναγέννηση και την ανάπτυξη της βιομηχανίας άνθρακα του Ντονμπάς. Μόνον όταν δεν θα γίνει όπως εδώ και 23 χρόνια, που όλα τα έστελναν στη Δύση, όπου αναβάθμιζαν τη δική τους οικονομία, κάνοντας γι’ αυτούς κέρδη και υπερκέρδη, τη στιγμή που ότι έκανε η χούντα του Κιέβου αναγόταν στο ελάχιστο, ώστε να ξαναγίνει η στέπα του Ντονιέτσκ και πάλι κενή, απογυμνωμένη από κάθε βιομηχανία.
Εσείς προσωπικά είστε υπέρ της ΛΔΛ και της ΛΔΝτ., ως ξεχωριστών κρατικών υποστάσεων, ή μήπως πιστεύετε ότι χρειάζεται πλέον μια ενιαία Νοβορώσια; Εξηγείστε παρακαλώ την απάντησή σας.
Εγώ είμαι βουλευτής της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ, γι’ αυτό και πονάω την ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Λαϊκή Δημοκρατίας μας του Λουγκάνσκ. Ωστόσο, βλέπω λίγο πιο μπροστά και είμαι βουλευτής από την αρχή, απ’ όταν εξελέγη το σώμα μας και περάσαμε από το παλαιό Συμβούλιο στο νέο, ώστε να μεταβιβάσουμε εμπειρία στους βουλευτές που μόλις είχαν αναλάβει. Παρ’ όλα αυτά, βλέποντας λίγο μπροστά και το τι θεσπίζεται στη ΛΔΛ, θεωρώ ότι, παρ’ όλα αυτά, το μέλλον ανήκει στη Νοβορώσια, στο μοντέλο εκείνο που έχουμε εγκρίνει, μέσα από έντονες διαφωνίες, πείθοντας ο ένας τον άλλο, ελάβαμε την απόφαση να συγκροτήσουμε τη Νοβορώσια. Ακριβώς σε αυτό το πνεύμα καταβάλλουμε προσπάθειες ώστε οι δημοκρατίες του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ να σταθούν στα πόδια τους. Και όσο πιο σύντομα θα σταθούν, τόσο πιο γρήγορα και ισχυρά θα συγκροτηθεί και η νεοπαγής Νοβορώσιά μας. Τα [παραγωγικά] συμπλέγματα και οι υποδομές μας σε Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ είναι τόσο αλληλένδετα, ώστε δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς αυτό το δεσμό, αυτόνομα η μία Δημοκρατία απ’ την άλλη. Είμαστε ένα ενιαίο σύμπλεγμα, γι’ αυτό και ψηφίσαμε υπέρ αυτής της συγκρότησης. Ακριβώς έτσι βλέπω στο εγγύς μέλλον την ανάπτυξη της κρατικής μας υπόστασης, ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση.
donbas-miners-antifascist-strike

Έπεται το μέρος της συνέντευξης, το οποίο δεν έχει μαγνητοσκοπηθεί, αλλά είναι μαγνητοφωνημένο.

Πόσα ορυχεία έχουν παραμείνει κρατικά;
Όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση, στην περιφέρεια του Λουγκάνσκ υπήρχαν 97 ορυχεία κρατικής ιδιοκτησίας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας 1990-2000 δεν τα πείραξαν, μιας και βάσει των νόμων της Ουκρανίας ανήκαν στο λαό. Στην πραγματικότητα δεν έθιξαν αυτό το καθεστώς μέχρι το 1998. Μετά έκανε την εμφάνισή της μια σχέση αγνόησης αυτών των νόμων και άρχισαν να στριμώχνουν τα ορυχεία, ιδιαίτερα με την ανάληψη της κυβέρνησης απ’ τον Κούτσμα. Τότε προωθήθηκαν τα πρώτα σχέδια αναδιάρθρωσης και τα πρώτα πλήγματα υπέστη μια απ’ τις πιο ισχυρές ενώσεις, η «Σταχάνοφ- Ούγκολ», στην οποία υπάγονταν 17 ορυχεία. Εκεί ξεκίνησαν τα πρώτα βάναυσα λουκέτα: στην αρχή έκλειναν τα ορυχεία και στη συνέχεια κατάρτιζαν τα σχέδια κλεισίματός τους. Αναφέρω λοιπόν: έκλεισε το περίφημο ορυχείο όπου ο Σταχάνοφ σημείωσε το ρεκόρ του, το ορυχείο «του 22-ου συνεδρίου του κόμματος», νεκρώθηκε το ορυχείο «Τσεντράλνα Ίρμινο», που μόλις είχε ολοκληρώσει την γενική ανακατασκευή των υποδομών της και ήταν πλήρως έτοιμη για την εκμετάλλευση νέων κοιτασμάτων με τις γαλαρίες του. Αντί να σκεφτούν πως θα ζήσει αυτό το ορυχείο, το έκλεισαν. Αυτό το ορυχείο είναι ένα από τα πρώτα που έκλεισαν στην περιφέρεια του Λουγκάνσκ, και μάλιστα με βάρβαρο τρόπο. Είναι ένα από τα πρώτα που στην αρχή τα έκλεισαν, έδιωξαν τους ανθρώπους και μετά άρχισαν να σκέπτονται περί του σχεδίου κλεισίματός του. Ως μηχανικός μεταλλειολόγος σας δηλώνω υπευθύνως: «Αυτό είναι ένα έγκλημα απέναντι πρωτίστως κατά της περιοχής και των εργαζομένων του ορυχείου και είναι επίσης ένα έγκλημα κατά του συνόλου των κατοίκων της περιοχής του Λουγκάνσκ». Αυτό ήταν το πρώτο δοκιμαστικό τεμάχιο, η εγκληματική εκποίηση του οποίου πέρασε χωρίς την παραμικρή τιμωρία. Όλοι διαπίστωσαν λοιπόν ότι μπορούσαν να αντιμετωπίσουν κατ’ αυτό τον τρόπο την βιομηχανία άνθρακα και όλο τον ορυκτό πλούτο. Άγνωστο παραμένει το τι απέγινε όλος ο εξοπλισμός αυτού του ορυχείου, που φυγαδεύτηκε. Εκεί υπήρχαν περί τα 50 χιλιόμετρα στοών εξόρυξης πλήρως εξοπλισμένων που εγκαταλείφθηκαν χωρίς να αποσυναρμολογηθούν. Κάθε μέτρο είναι κι ένας τόνος. Ακόμα και η εγκατάλειψη αυτού του ορυχείου συνιστά από μόνη της έγκλημα. Και το εγκατέλειψαν απερίσκεπτα, χωρίς το παραμικρό μέτρο προστασίας για τα άλλα ορυχεία. Τα μη απαντλούμενα από αυτό το ορυχείο ύδατα κάπου θα καταλήξουν. Άρα, τα ίδια ύδατα θα χρειαστεί να απαντληθούν από το γειτονικό ορυχείο, μιας και εξόρυξη έχουμε σ’ αυτή την περιοχή εδώ και πάνω από εκατό χρόνια και μιας και γειτνιάζουν οι σήραγγες, το νερό βρίσκει διόδους ροής. Ύδατα που απαντλούνταν σε ένα σύστημα ορυχείων, με την κατάπαυση της απάντλησης, βρίσκουν διόδους και κατακλύζουν άλλα γειτονικά. Έτσι κι έγινε. Αμέσως κατέκλυσαν τη γειτονική κωμόπολη Μπριάνκ, το ορυχείο «Κριβορόζσκαγια», το οποίο ήταν συνδεδεμένο με το ορυχείο «Μπριάνκοβσκαγια» και διέθετε κολοσσιαία αποθέματα εκατομμυρίων τόνων καθαρού ορυκτού, με έτοιμες υποδομές αποθεμάτων στο κοίτασμα του Γκοντσαρόφσκι, η εκμετάλλευση του οποίου είχε προγραμματιστεί συνδυαστικά από τα δύο αυτά ορυχεία, δηλαδή το «Μπριάνκοβσκαγια» και το «Κριβορόζσκαγια». Αυτό δεν το έκλεισαν με πτώχευση. Απλώς έγινε παύση των εργασιών. Εκεί υπήρχαν αναβατόρια, κεκλιμένα επίπεδα, συστήματα εξαερισμού, αλλά, η πλημμύρα είχε αποτελέσματα αντίστοιχα κάποιας σκόπιμης δολιοφθοράς: δεν υπήρχε η παραμικρή πρόβλεψη για τη ροή υδάτων στο «Μπριάνκοβσκαγια» από το «Κριβορόζσκαγια», τη στιγμή που οι σήραγγες του ορίζοντα βάθους 567 ήταν ήδη διασυνδεδεμένες. Αυτό λειτούργησε σαν βόμβα για το συγκρότημα του «Σταχάνοφ-Ούγκολ». Παρόμοια “βόμβα” ενεργοποίησαν και στο «Τσεντράλναγια-Ίρβινο», και στα παρακείμενα «Τσεσνόκοβο», «Μαξίμοβκα», «Του Ιλίτς» και από την άλλη πλευρά, στο «Μπριάνκ», που συμπαρασύρθηκε από την πλημμύρα του ορυχείου «Μπριάνκοβσκαγια». Όταν σταμάτησαν την απάντληση υδάτων στο «Κριβορόζσκαγια», το νερό με φυσική ροή πέρασε στο «Μπριάνκοβσκαγια», όπου δεν τα κατάφεραν οι αντλίες, που είχαν εγκατασταθεί με ισχύ μόνο βάσει των υπογείων υδάτων του «Μπριάνκοβσκαγια». Η πλημμύρα εγκλώβισε στις σήραγγες 300 βαγόνια καθαρού άνθρακα οπτανθρακοποίησης πάνω στις υπόγειες σιδηροδρομικές γραμμές.
Πότε συνέβησαν αυτά;
Τον Δεκέμβριο του 1995. Και τι βλέπουμε εδώ; Πλημμύρισαν αυτά τα δύο ορυχεία. Δίπλα είναι το ορυχείο «Του Ιλίτς», όπου άρχισαν να συρρέουν τα ύδατα των δύο παραπάνω. Η πλημμύρα έπληξε και το ορυχείο «Πεδίο του Ιλίτς». Το 1996 πλημμύρισε και το βασικό ορυχείο του «Σταχάνοφ-Ούγκολ». Στο κέντρο του Σταχάνοφ, υπάρχει ένα ισχυρό ορυχείο, που έδινε κάποτε ανά 5-6 χιλιάδες τόνους άνθρακα ημερησίως ευρισκόμενο στο κέντρο της πόλης. Γι’ αυτό και το έλεγαν «Μινιατούρα του Ντονμπάς». Εκεί γινόταν εξόρυξη εξαιρετικής ποιότητας άνθρακα οπτανθρακοποίησης, ειδικά για το επί τούτου κατασκευασμένο χημικό εργοστάσιο κοκ, το πρώτο που χτίστηκε δίπλα στο ορυχείο. Αυτό ήταν το πρώτο εργοστάσιο του είδους στη Ρωσική αυτοκρατορία. Εδώ ακριβώς είναι η γενέτειρα της χημικής βιομηχανίας κοκ του Ντονμπάς. Όταν νεκρώθηκαν τα κοιτάσματα άνθρακα οπτανθρακοποίησης, «Κριβορόζσκαγια», «Μπριάνκοβσκαγια», «Τσεντράλναγια-Ίρβινο», «Μαξίμοβκα», «Τσεσνόκοβο» – όλα αυτά που δούλευαν κοιτάσματα άνθρακα οπτανθρακοποίησης, λόγω απειλής πλημμύρας απλώς έκλεισαν και τα ορυχεία «Τσεσνόκοβο» και «Μαξίμοβκα». Γι’ αυτό λέω ότι πρόκειται για κολοσσιαίο έγκλημα κατά της περιφέρειας, όπου εργάζονταν περί τις τρεις χιλιάδες ανθρακωρύχοι σε όλο το συγκρότημα. Εδώ δεν είναι μόνο τα ορυχεία, αλλά και τα εργοστάσια που τα εξυπηρετούν, τα χημικά εργοστάσια κοκ, που “κρέμονταν” απ’ τον άνθρακα, οι επιχειρήσεις μεταφορών και συγκοινωνιών. Και κανένας μέχρι τώρα δεν τιμωρήθηκε. Δημιουργείται η αίσθηση ότι στο Κίεβο καθόταν κάποιος άνθρωπος που ήθελε να υπονομεύσει και την Ουκρανία και το Ντονμπάς, όλο τον εργαζόμενο λαό.
Ήταν 97 τα ορυχεία. Πόσα από αυτά απέμειναν;
Σήμερα έχουν απομείνει περί τα 30 ορυχεία σε λειτουργία: 5 στο Σβερντλόβσκ, 5 στα Ρόβενκι, 5 στο Κράσνι Λουτς, 5 στο Κρασνοντόν, 6 στο Περβομάισκοε, 4 στο Λισιτσάνσκ και 8 στο Λουγκάνσκ-Ούγκολ. Τα ορυχεία «Άννινσκαγια» και «Κρασνοπόλσκαγια» (ιδιαίτερα το δεύτερο) έχουν κολοσσιαίο δυναμικό. Αυτά τα δύο ορυχεία βρίσκονταν σε στάδιο γενικής ανακατασκευής από τα τέλη της δεκαετίας του 1980-1990 με επενδεδυμένα κολοσσιαία χρηματικά ποσά. Μετά ξεκίνησε η κατασκευή στο «Κρασνοπόλσκαγια» ενός νέου συγκροτήματος δυναμικού 66 εκατομμυρίων διαπιστωμένων τόνων και 38 εκατομμυρίων άμεσα εκμεταλλεύσιμων στο κοίτασμα. Αν τα αθροίσετε θα έχετε τα συνολικά αποθέματα των κοιτασμάτων που υπάγονται στο «Κρασνοπόλσκαγια»: πάνω από 100 εκατομμυρίων τόνων άνθρακα οπτανθρακοποίησης. Και όλα αυτά δίπλα ακριβώς απ’ το Άλτσεβσκι, ακριβώς με βάση αυτό το κοίτασμα χτιζόταν επί πολλές εκατοντάδες χρόνια το εργοστάσιο «Αλτσεβσκοχίμ».
Αυτά που απέμειναν είναι κρατικά ή ιδιωτικά;
Κρατικά είναι: 5 του Κρασνολουγκάνσκ, 4 του Λουσιτσιάνσκ, που τώρα βρίσκονται στα κατεχόμενα από τους «ουκρόπι» εδάφη και 6 στο Περβομάισκ. Τα υπόλοιπα – τα καλύτερα ορυχεία που εξορύσσουν τον μοναδικό στον κόσμο «ανθρακίτη», βρίσκονται στο Σβερντλόφσκ και στα Ρόβενκι. Εκεί ακριβώς υπάρχει ο ύψιστος βαθμός μεταμόρφωσης των προϊστορικών ανθρακούχων ιζημάτων. Εκεί εξορύσσεται ο πλέον υψηλής θερμικής απόδοσης άνθρακας. Και το πιο σημαντικό: εκεί εξορύσσεται ο καλύτερης ποιότητας θειούχος άνθρακας, και το θείο είναι ένας πολύ σημαντικός δείκτης του άνθρακα. Να με τι θα μπορέσουμε να εξοφλήσουμε όλους τους πιστωτές μας.
Μετάφραση από το ρωσικό πρωτότυπο: Δ. Πατέλης
Το βίντεο με την πλήρη συνέντευξη στα ρώσικα:

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Ο ναζισμός ως πατριωτισμός και ευρωπαϊσμός...

Ο ναζισμός ως πατριωτισμός και ευρωπαϊσμός...

Ως εθνική εορτή, «ημέρα του υπερασπιστή της πατρίδας» θα τιμάται στην Ουκρανία η 14η Οκτωβρίου, ημέρα ίδρυσης του χιτλερικού ΟΥΠΑ.

Του Δημήτρη Πατέλη. 15.10.14.

 

Οι συνεργάτες των ναζί εθνικιστές-φασίστες υπό τον Μπαντέρα, θεωρούνται πλέον επισήμως «υπερασπιστές της πατρίδας», ενώ οι μαχητές του Σοβιετικού στρατού (μεταξύ των οποίων και 3 εκατομμύρια Ουκρανών) που τσάκισαν τον φασισμό - κατακτητές. Οι οπαδοί του Μπαντέρα, εορτάζουν από το 2005 την 14η Οκτωβρίου του 1942 ημέρα ίδρυσης της «Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών - Ουκρανικού Αντάρτικού Στρατού» (ΟΟΥΝ-ΟΥΠΑ).
Ο «πρόεδρος» της Ουκρανίας Πιότρ Ποροσένκο, υπέγραψε διάταγμα, βάσει του οποίου η φασιστική τελετή μετατρέπεται σε επίσημη «εθνική εορτή» με το εξής σκεπτικό: «διατάσσω την καθιέρωση στην Ουκρανία της εορτής: Ημέρα του υπερασπιστή της Ουκρανίας, η οποία θα τιμάται κάθε χρόνο την 14η Οκτωβρίου, ούτως ώστε να τιμάται η ανδρεία και ο ηρωισμός των υπερασπιστών της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, οι πολεμικές παραδόσεις και οι νίκες του ουκρανικού λαού, συνδράμοντας στην περαιτέρω ενίσχυση του πατριωτικού πνεύματος στην κοινωνία και υποστηρίζοντας σχετική πρωτοβουλία της κοινής γνώμης».
Κατ' αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται η ιστορική συνέχεια ανάμεσα στους τότε και στους νυν προαγωγούς της “ευρωπαϊκής ιδέας”.  Σύσσωμος ο “πολιτισμένος Δυτικός κόσμος” χαιρετίζει ως φορείς της νομιμότητας και του “κρατικού μονοπωλίου στη χρήση βίας” την εκεί “Χρυσή Αυγή” και τους ομοίους της, τα φασιστικά τάγματα εφόδου, τώρα πλέον και με τη βούλα του “προεδρικού διατάγματος”. Οργανώσεις και άτομα που απροκάλυπτα υπερηφανεύονται ότι είναι συνεχιστές των ταγμάτων ασφαλείας της κατοχής, του Μπαντέρα και της μεραρχίας Βάφφεν SS «Γκαλιτσινά» (η οποία είχε συσταθεί τον Απρίλιο του 1943 με προσωπική οδηγία του Γκίμλερ), σήμερα κατέχουν θέσεις κλειδιά στην ηγεσία του καθεστώτος του Κιέβου, στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας, απαρτίζουν την “εθνοφρουρά” και τα τάγματα μισθοφόρων που έχουν συγκροτηθεί με την ευγενική χορηγία επιφανών εκπροσώπων της ολιγαρχίας του κεφαλαίου. Η «Γκαλιτσινά» έχει καταδικαστεί και στις αποφάσεις της Δίκης της Νυρεμβέργης για τη δράση της, για ευρείας κλίμακας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις γενοκτονίας και απίστευτες θηριωδίες εναντίον ανταρτών και αμάχων στη Δ. Ουκρανία, στη Λευκορωσία, όσο και σε σειρά ευρωπαϊκών κρατών (στη Σλοβακία και τη Γιουγκοσλαβία).
Οι φασιστικές ορδές που διαπράττουν θηριωδίες κατά του πληθυσμού του Ντονμπάς στην Ανατολική Ουκρανία, συνεχίζουν «την ανδρεία και τον ηρωισμό, τις πολεμικές παραδόσεις και την ενίσχυση του πατριωτικού πνεύματος» της ένδοξης ΟΟΥΝ-ΟΥΠΑ και της εξ' αυτής εκπορευόμενης μεραρχίας Βάφφεν SS «Γκαλιτσινά». Το αποδεικνύουν οι μαζικοί κανονιοβολισμοί και βομβαρδισμοί πόλεων και χωριών, παιδικών σταθμών, σχολείων, μαιευτηρίων, νοσοκομείων και ζωτικών υποδομών, η χρήση εναντίον αμάχων συστοιχιών πυραύλων, τακτικών βαλλιστικών πυραύλων, χημικών και εμπρηστικών βομβών, βομβών διασποράς, αλλά και οι ομαδικοί τάφοι με κατακρεουργημένα πτώματα ανταρτών και αμάχων, εγκύων και παιδιών, το εμπόριο οργάνων για μεταμόσχευση, οι βιασμοί κ.ο.κ.

Αφίσα που καλεί να καταταγούν στη μεραρχία Βάφφεν SS «Γκαλιτσινά».
Αυτή είναι πλέον η επίσημη ιστορική αφήγηση της «Ευρωπαϊκής επιλογής» του καθεστώτος του Κιέβου. Σε αυτό το πνεύμα διαπαιδαγωγείται από το επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα και τα χουντικά ελεγχόμενα ΜΜΕ ο λαός στην Ουκρανία (σε ότι απομείνει από αυτήν). Η παραχάραξη της ιστορίας με τις ευλογίες ΗΠΑ και Ε.Ε. δεν έχει προηγούμενο. Έχουμε πλέον ένα μοναδικό εγχείρημα τεχνητής εθνογένεσης στην καρδία της Ευρώπης, θεμελιωμένης στην αναβίωση του ναζισμού και στον πόλεμο-γενοκτονία εναντίον των αντιφρονούντων ομοεθνών! Πρόκειται για μια τερατογένεση, η οποία αποκαλύπτει ανάγλυφα το τι ακριβώς πρεσβεύουν οι εμπνευστές, καθοδηγητές και χορηγοί του εγχειρήματος: ο νυν Ευρωατλαντικός άξονας.


Αψίδα με τα συνθήματα του Μπαντέρα επί κατοχής. Δεσπόζει το “Heil Hitler!”.
Όπως ήταν αναμενόμενο, την τελετή της 14ης/10/14 τίμησαν με πορείες, λαμπαδηδρομίες, πογκρόμ και βανδαλισμούς οι ένδοξες πλέον πολιτικές οργανώσεις της φασιστικής ακροδεξιάς της Ουκρανίας (το κόμμα “Σβομπόντα”, ο “Δεξιός τομέας” και τα στρατιωτικά-παραστρατιωτικά τάγματα εφόδου) με τη συμμετοχή επιζώντων βετεράνων των ναζί. Απαιτούν ακόμα πιο σαφή εκφασισμό του κράτους και “ολοκληρωτικό πόλεμο” εναντίον του Ντονμπάς και των αντιφρονούντων, κατηγορώντας για “εθνική μειοδοσία” τη νυν κυβέρνηση και τη Ράντα (βουλή).
Βλέπουμε λοιπόν ότι στην κρίση και στην όλο και πιο αδυσώπητη σύγκρουση αντεπανάστασης - επανάστασης, πέφτουν οι μάσκες. Όχι μόνο στο στρατόπεδο των αστών και του Ευρωατλαντικού άξονα, αλλά και στις εναπομείνασες δυνάμεις της αριστεράς. Αυτό που επιεικώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πλήρης αναντιστοιχία κάποιου φορέα με την κρισιακή συγκυρία, είναι μεταξύ άλλων το να εκλαμβάνεται η αντεπανάσταση ως επανάσταση και τανάπαλιν... Έτσι έγινε και με την επικράτηση της αστικής αντεπανάστασης-παλινόρθωσης της κεφαλαιοκρατίας στις χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού (περεστρόικα, βομβαρδισμός του Ανωτάτου Σοβιέτ στο μαύρο Οκτώβρη του 1992, κ.ο.κ.), έτσι γίνεται και με τη σημερινή φασιστική χούντα του Κιέβου, με τη χορηγία και την καθοδήγηση ΗΠΑ, Ε.Ε., εσμού Μ.Κ.Ο. και λοιπών "προοδευτικών δυνάμεων"...
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια... Να θυμίσω την «προοδευτική» διανόηση που τάχθηκε αναφανδόν υπέρ του Μαϊντάν σήμερα, υπέρ των βομβαρδισμών κατά του εκάστοτε «σφαγέα» (Σαντάμ, Καντάφι, Άσαντ, σήμερα του Πούτιν κ.ο.κ.);
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός εκ των πατριαρχών ορισμένης τροτσκιστικής τάσης, του «θεωρητικού» της ανοησίας περί «Κρατικού καπιταλισμού στη Ρωσία» (όπου δεν μπαίνει καν στον κόπο να ψελλίσει κάτι περί του πως γίνεται σε επίπεδο πολιτικής οικονομίας να υπάρχει σε μια αρκούντως εκβιομηχανισμένη κοινωνία καπιταλισμός χωρίς τον αντίστοιχο μηχανισμό παραγωγής και αναπαραγωγής αξίας και υπεραξίας). Ο Τόνυ Κλιφ, στο ομώνυμο βιβλίο του (που συνέγραψε το 1947-48, δηλ. μετά τη λήξη του σφαγείου του Β' Παγκ. πολέμου και την αποκάλυψη των φασιστικών εγκλημάτων!), επενδύει ανοικτά τις αντισοβιετικές ελπίδες του στις ακραιφνείς «αντισταλινικές» δυνάμεις: στους απροκάλυπτους ταγματασφαλίτες και συνεργάτες των ναζί στην ΕΣΣΔ, Ουκρανούς και Ρώσους εθνικιστές (Ε.Ο.Σ., Βλάσοφ κ.ο.κ.), οι απόγονοι-επίγονοι των οποίων είναι η δύναμη κρούσης των νυν φασιστών, που έκαναν το πραξικόπημα στο Κίεβο και τιμώνται δεόντως από το καθεστώς (βλ.  σελ. 274-278 του πονήματος)...
Πάντα στο πνεύμα της «θεωρίας» του «σταλινικού ολοκληρωτισμού»... Τα όρια μεταξύ απάτης και αυταπάτης, ανοησίας και εντεταλμένης υπηρεσίας, γίνονται όλο και πιο ασαφή...
Έχει ιδιαίτερη σημασία, η κρίση και το συνακόλουθο ξεκουκούλωμα να οδηγήσει σε διαλεκτική άρση όλων των (ιδεολογικών και όχι μόνον) βαριδιών, που συσκοτίζουν την πραγματικότητα, επιτείνουν τη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό, τον κατακερματισμό και την ηττοπάθεια του κινήματος, (ανεξαρτήτως προθέσεων, με τις ιδέες, τις πράξεις και τις παραλήψεις τους) παρεμποδίζοντας πρακτικά παντίοις τρόποις την επαναστατική αναβάθμιση του υποκειμένου, μέσω της μετωπικής συγκρότησης του αγώνα, ιδιαίτερα όσο αφορά τον αντιφασισμό-αντιιμπεριαλισμό (ακόμα και αν -φραστικά- ομνύουν σε αυτήν)...
Εφιστώ την προσοχή στο γεγονός ότι, εάν εξαιρέσουμε τις εκπληκτικά συγγενείς με τα παραπάνω αντιδραστικές προπαγανδιστικές αθλιότητες των περί «ολοκληρωτισμού» αντικομμουνιστικών ιδεολογημάτων, και την αντιστοίχου αντισοβιετικού μένους συμβολή των αλήστου μνήμης σοσιαλδημοκρατίας και ευρωκομμουνισμού (βλ. Αντικομμουνισμός, περί “ολοκληρωτισμού” ιδεολογήματα και αριστερά... http://www.ilhs.tuc.gr/gr/dim_diaplus_31.htm ), η ανοησία του σχήματος περί "Κρατικού καπιταλισμού στη Ρωσία" του Τόνυ Κλιφ, βρίσκεται (εκ των πραγμάτων) στη βάση των φληναφημάτων περί "ανύπαρκτου σοσιαλισμού", "ανέκδοτων" - "ιδιότυπων εκμεταλλευτικών καθεστώτων" κ.ο.κ.
Εφιστώ επίσης την προσοχή στην ίδια τη φρασεολογία χωρίων από τα κείμενα της κατοχής των συνεργατών των ναζί στην κατεχόμενη ΕΣΣΔ (αυτών στη δράση των οποίων επενδύει ελπίδες ο Κλιφ), που παραθέτει ο ίδιος.
Η ομοιότητα με "σύγχρονα" κείμενα ορισμένου τύπου "αριστεράς", είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή! Τυχαίο;
Ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η (μεσούσης της κρίσης, του κοινωνικού πολέμου και του κλιμακούμενου Γ' Θερμού Ιμπεριαλιστικού Παγκόσμιου Πολέμου) πρωτοφανής διολίσθηση πολλών μορφωμάτων της αριστεράς σε ιδεολογήματα-σχήματα συγγενή με αυτά των εν λόγω τροτσκιστικών αιρέσεων (τύπου Στίνα κ.ά. επί της άλλης κατοχής), ιδιαίτερα όσον αφορά την πρακτική υπονόμευση της ζωτικής σημασίας μετωπικής συμπόρευσης του αγώνα σήμερα...
Το μαύρο μέτωπο του σημερινού Ευρωατλαντικού άξονα και των κατά τόπους προθύμων προσλαμβάνει όλο και πιο απροκάλυπτα φασιστικά χαρακτηριστικά, με ακραία έκφραση στην Ουκρανία. Το μέτωπο αυτό θα ενισχύεται σε αυτή την κατεύθυνση όσο δεν συγκροτείται απέναντί του μάχιμο λαϊκό αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό και διεθνιστικό μέτωπο με πρωτοπόρο και καθοριστικό ρόλο σε αυτό των πραγματικά μάχιμων κομμουνιστικών δυνάμεων της εποχής.

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Εκτίμηση ενός κομμουνιστή του Λουγκάνσκ για την κατάσταση 10.10.14.



Εκτίμηση ενός κομμουνιστή του Λουγκάνσκ για την κατάσταση 10.10.14.
Η κατάστασή μας (10 Οκτ.ωβρίου 2014).
Δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο του Рабочий Фронт Украины [Εργατικού Μετώπου Ουκρανίας – στμ.].
Διαπραγματεύσεις μεταξύ των πολεμάρχων διεξάγονται μεν, αλλά ένα ενιαίο Στρατιωτικό Συμβούλιο, εξ όσων γνωρίζω, δεν έχει συγκροτηθεί. Υπάρχουν λόγοι να υποθέσουμε ότι ούτε και πρόκειται να συγκροτηθεί. Η μεγαλοαστική τάξη έχει αφομοιώσει καλά την «εντολή» του «διαίρει και βασίλευε». Η τάξη αυτή, όπως απορρέει από τη φύση της, κατάφερε με επιτυχία να «παρεισφρήσει στην εξουσία», όσο το προλεταριάτο του Ντονμπάς πολεμούσε υπό την ηγεσία μικροαστών διοικητών.
Ήρθε η ώρα των αθέμιτων συμπαιγνιών. Οι διοικητές της πολιτοφυλακής αναρωτιούνται με απορία: αποδεικνύεται λοιπόν ότι ο «μεγάλος αδελφός», δεν τους βοηθούσε ορμώμενος από το ιερό αίσθημα του πατριωτισμού, αλλά από ιδιοτελή συμφέροντα; Τώρα γίνεται στο Ντονμπάς ανακατανομή της ιδιοκτησίας. Με κάποιους από την ουκρανική αστική τάξη (με τον Αχμέτοφ, τον Γιεφρέμοφ κ.ά.) οι άνθρωποι του Σουρκόφ [από 20.9.13 βοηθού του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας – στμ.] έχουν έλθει σε συμφωνία επί κάποιων θεμάτων. Σε ότι αφορά κάποιους άλλους, η ιδιοκτησία τους «ωθείται» σε άλλα χέρια προς όφελος «υμετέρων» ανθρώπων
Οι συζητήσεις περί εθνικοποιήσεων στο Ντονμπάς, παρέμειναν μόνο συζητήσεις. Οι Ουκρανοί αστοί παραμένουν ιδιοκτήτες των ορυχείων, των εργοστασίων και λοιπών στοιχείων. Κάποιοι απ' αυτούς έχουν εξαγάγει επιχειρήσεις στους ακραίους εθνικιστές, μέσω εξαγορών γραφειοκρατών της Λ.Δ.Λ. και της Λ.Δ.Ντ. Κάποιοι άλλοι το έσκασαν σε ουκρανικές πόλεις. Οι οικονομικές συμφωνίες για την εκποίηση επιχειρήσεων συνάπτονται μεταξύ Ουκρανών και Ρώσων επιχειρηματιών στην επικράτεια της Ουκρανίας, όπου και καταχωρούνται νομικώς. Οι επιχειρηματικές πράξεις διεξάγονται μέσω των επικεφαλής των κυβερνήσεων της Λ.Δ.Ντ. και της Λ.Δ.Λ. Στη συνέχεια έρχονται εδώ άνθρωποι απ' τη Ρωσία και αρχίζουν να προβάλλουν τα δικαιώματά τους. Μερικοί διοικητές των πολιτοφυλάκων και των Κοζάκων ανθίστανται. Σε αυτούς ασκείται πίεση απ' τη Μόσχα. Άρχισαν μάλιστα να πατάσσουν τους ανυπάκουους. Υπάρχουν μαρτυρίες, βάσει των οποίων, προσφάτως, στο Ντονιέτσκ ο Ζαχάρτσενκο, με δυνάμεις του τάγματος «Οπλότ [Προμαχών -στμ.]» συνέτριψε το τάγμα «Κάλμιους», το οποίο προσπαθούσε να παραμείνει πιστό στη γραμμή Στρελκόφ. Γίνεται λόγος για εκατό νεκρούς.
Στοιχεία περί πολλών οικονομικών αγοροπωλησιών προφανώς μπορούν να βρεθούν σε ιστοσελίδες Ουκρανών οικονομολόγων και νομικών, στις ιστοσελίδες καθ' ύλην αρμοδίων οργανισμών και σε οικονομικές αναλύσεις. Θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ αν κάποιοι από τους εν Ρωσία Ρώσους βοηθούσαν στην περισυλλογή και ανάλυση τέτοιας πληροφορίας και στο να «ξεθαφτούν» όσο γίνεται περισσότερες συμφωνίες που αφορούν τέτοιες αγοροπωλησίες επιχειρήσεων του Ντονμπάς κατά το τελευταίο διάστημα. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να καταδειχτεί τώρα, ότι οι αστοί της Ρωσίας δεν παρείχαν ανιδιοτελώς βοήθεια στη Νοβορώσια, αλλά επεδίωκαν μόνο τα δικά τους αστικά συμφέροντα.
Τώρα ζούμε σε μια φάση προσδοκίας των εκλογών, οι οποίες δήθεν είναι άκρως απαραίτητες στον Πούτιν, ώστε να μπορέσει επιτέλους να αναγνωρίσει τη Λ.Δ.Ντ. και τη Λ.Δ.Λ. Η θεσμική βάση αυτών των «εκλογών» είναι τέτοια ώστε να εξαιρούνται από τον αγώνα για τις ψήφους των ψηφοφόρων όλες οι δυνάμεις, εκτός από τους διαθέτοντες διοικητικά αξιώματα στο Ντονιέτσκ και στο Λουγκάνσκ. Επιπλέον, έχουν εξαιρεθεί από το εκλογικό σώμα οι πολιτοφύλακες. Οι πολιτικοί και οι στρατηγοί της Ρωσίας είπαν ευθέως στους διοικητές της πολιτοφυλακής: μη χτυπιέστε, οι εκλογές έχουν ήδη διεξαχθεί· οι άνθρωποι που χρειάζεται έχουν ήδη νικήσει. Ο Ζαχάρτσενκο θα είναι αφεντικό στο Ντονιέτσκ και ο Πλοτνίτσκι στο Λουγκάνσκ. Μπορείτε να ξεχάσετε τη Νοβορώσια.
Ο Μοζγκοβόι εξέφρασε τη διαφωνία του, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να κλείσουν ερμητικά προς αυτόν οι όποιες ροές του «βογιεντόργκ [“εμπορευμάτων στρατιωτικού χαρακτήρα”- διατύπωση για την τροφοδοσία των πολιτοφυλάκων  δια της μη κυβερνητικής οδού – στμ.]», ενώ το μικρό ρυάκι της ανθρωπιστικής βοήθειας μπορεί να ανακοπεί ανά πάσα στιγμή. Κάποιοι από τους λοιπούς διοικητές, μπορούν ενδεχομένως να αναζητήσουν άλλες, τοπικές πηγές τροφοδοσίας (ιδιαίτερα ο Κοζίτσιν [πρόεδρος της ένωσης Κοζάκων του Ντόν – στμ.], ο οποίος έχει το δικό του ρόλο σ' αυτή την παράσταση). Ωστόσο, ο Μοζγκοβόι δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Το θέμα είναι ότι αυτός έχει καταλάβει θέσεις στο Αλτσέφσκ, όπου το πακέτο ελέγχου των μετοχών του μέγιστου συγκροτήματος μεταλλουργίας που βρίσκεται εκεί έχει εξαγοραστεί ήδη από τον χρηματοπιστωτικό όμιλο VTB (άρα, «ανήκει» στον Πούτιν). Ο Μοζγκοβόι δεν μπορεί να κηρύξει τον πόλεμο σε τέτοιον αντίπαλο.
Από την άλλη πλευρά, από πολλούς συνειδητούς πολιτοφύλακες, ακριβώς ο Μοζγκοβόι θεωρείται συνεχιστής της παράδοσης του Στρελκόφ. Αυτός δεν έχει κηλιδώσει την τιμή του ούτε με αμφίβολες συμφωνίες, ούτε με «εξωθήσεις» περιουσιών. Για του δικούς του μαχητές είναι που λέει ο λαός: «είναι σαν τους αποστόλους» - πολεμούν για την ιδέα, χωρίς να παίρνουν καμία χρηματική αποζημίωση. Ακριβώς στη δύναμη του Μοζγκοβόι επιδιώκουν να ενταχθούν οι πλέον ασυμβίβαστοι μαχητές και από το Ντονιέτσκ, που είναι πιστοί στα ιδανικά τους. Ακριβώς με αυτόν επιδιώκουν να ενωθούν οι πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης και μικρές μονάδες, οι διοικητές των οποίων δεν επιθυμούν να καταντήσουν πιόνια σε ξένη σκακιέρα. Αυτός θα μπορούσε να γίνει το λάβαρο της νέας επανάστασης του Ντονμπάς. Ωστόσο, είναι εξαιρετικά δύσκολη η ανάληψη τέτοιου επικίνδυνου ρόλου. Και αυτός βασανίζεται από αμφιβολίες.
Η καρδιά τον καλεί στον άθλο, ενώ το λογικό του μιλά για το αναπόφευκτο του θανάτου.
Ο Μοζγκοβόι πλαισιώνεται από ουκ ολίγους ανθρώπους, έτοιμους να βαδίσουν μέχρις εσχάτων, χωρίς να λογαριάζουν το κόστος. Ωστόσο, εδώ δεν υπάρχει ένα κόμμα μπολσεβίκων κατά το υπόδειγμα του 1917. Όλοι οι επιφανείς ηγέτες του τωρινού κινήματος, προέρχονται από το χώρο των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Όλο και πιο πολύ επιβεβαιώνεται στην πραγματικότητα που παρατηρούμε η λενινιστική περιγραφή του μικροαστικού στοιχείου ως επιρρεπούς σε διαρκείς αμφιβολίες και αμφιταλαντεύσεις από το ένα άκρο στο άλλο.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι τα παιγνίδια των αστών μπορούν να έχουν αίσιο τέλος. Αυτοί δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τους πληθώρα παραγόντων, και θα πληρώσουν την κοντόφθαλμη στάση τους με αποτυχίες. Ωστόσο, ο λαός είναι αυτός που θα καταβάλλει το τίμημα για αυτούς τους κοντόφθαλμους χειρισμούς με ακόμα πιο μεγάλες συμφορές και με πιο πολύ αίμα.
Και όμως, κάτι θα γεννηθεί απ' αυτές τις ωδίνες. Εδώ θα συμφωνήσω με όσους λένε: τώρα είναι που ξεκινούν όλα.
Οψόμεθα. 
Κονσταντίν Λέντς
(Μετάφραση από το ρωσικό πρωτότυπο: Δ. Πατέλης).